Σάββατο βράδυ στη μέση της πόλης
Ωραιότατο το "Ταξιδιάρα Ψυχή", το ντοκιμαντέρ για τον Αγγελάκα που επιτέλους προβάλλεται και στην Αθήνα. Πρόκειται για μια σχετικά φτηνή παραγωγή και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο λείπουν οι υπερβολές και οι φαντασμαγορίες. Ο Αγγελάκας αναδύει μια αθωότητα, μια παιδικότητα σε κάποια σημεία. Και φαίνεται απόλυτα χαμένος στον κόσμο της μουσικής. Οι καλύτερες σκηνές είναι αυτές με το Βελιώτη, εκεί που ακούν θρησκευτικούς σταθμούς στο ραδιόφωνο (φώτο) και εκεί που ψάχνουν επιταγές με τον "ανιχνευτή". Μοναδική ένσταση: Tο πεντάλεπτο που η ταινία αφιερώνει στα Δεκεμβριανά είναι μάλλον περιττό και ασύνδετο σε ένα ντοκιμαντέρ που εστιάζει στην πορεία ενός μουσικού. Και ο Αγγελάκας σίγουρα δεν ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που έχουν ανάγκη να "ψωνίσουν" ακροατήριο από τη νέα γενιά και να την καλοπιάσουν. 
Μετά την ταινία βρέθηκα στο Bios, από περιέργεια να ακούσω τη νέα μεγάλη ελπίδα της αγγλόφωνης σκηνής, τον Sillyboy. Πριν βγει στη σκηνή, περισσότεροι στέκονταν απ' έξω απ' το μαγαζί για να καπνίσουν παρά μέσα. Κάποιοι δε κάθονταν στο πεζούλι και διάβαζαν το νέο free-press Plus. Με την τοσοδούλικη γραμματοσειρά που έχει απορώ αν έβλεπαν τίποτα μέσα στο μισοσκόταδο. Αλλά εντάξει, λεπτομέριες τώρα. Ο Sillyboy άργησε να βγει και σκέφτηκα πως η καθυστέρηση οφειλόταν στο ότι δεν έβρισκε αλουμινόχαρτα τέτοια ώρα. Η μπάντα του ήταν πολύ δεμένη αλλά και εντυπωσιακή οπτικά, με ωραίους συνδυασμούς χρωμάτων. Δυστυχώς, τα τραγούδια του όμως δεν εντυπωσιάζουν. Περιέχουν απειροελάχιστες πινελιές αληθινής έμπνευσης. Είναι κάπως σα να ακούς Franz Ferdinand σε πιο αργές ταχύτητες και χωρίς αξιομνημόνευτες μελωδίες. Γι' αυτό και η κορύφωση της βραδιάς ήταν η διασκευή στο "New Killer Star" του Bowie. Η αναζήτηση του διαφορετικού είναι απολύτως δικαιολογημένη σε μια πόλη όπου το ράφι του κεντρικού δισκοπωλείου έχει πρώτη μούρη το τριπλό live άλμπουμ του Δημήτρη Μπάση, ωστόσο χρειάζονται αληθινά τραγούδια πέρα από ωραίο στυλ και δεμένο παίξιμο για να ξεφύγει ένας καλλιτέχνης από την πυκνοκατοικημένη σφαίρα του απλά συμπαθητικού.
Ωραιότατο το "Ταξιδιάρα Ψυχή", το ντοκιμαντέρ για τον Αγγελάκα που επιτέλους προβάλλεται και στην Αθήνα. Πρόκειται για μια σχετικά φτηνή παραγωγή και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο λείπουν οι υπερβολές και οι φαντασμαγορίες. Ο Αγγελάκας αναδύει μια αθωότητα, μια παιδικότητα σε κάποια σημεία. Και φαίνεται απόλυτα χαμένος στον κόσμο της μουσικής. Οι καλύτερες σκηνές είναι αυτές με το Βελιώτη, εκεί που ακούν θρησκευτικούς σταθμούς στο ραδιόφωνο (φώτο) και εκεί που ψάχνουν επιταγές με τον "ανιχνευτή". Μοναδική ένσταση: Tο πεντάλεπτο που η ταινία αφιερώνει στα Δεκεμβριανά είναι μάλλον περιττό και ασύνδετο σε ένα ντοκιμαντέρ που εστιάζει στην πορεία ενός μουσικού. Και ο Αγγελάκας σίγουρα δεν ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνών που έχουν ανάγκη να "ψωνίσουν" ακροατήριο από τη νέα γενιά και να την καλοπιάσουν. 
Μετά την ταινία βρέθηκα στο Bios, από περιέργεια να ακούσω τη νέα μεγάλη ελπίδα της αγγλόφωνης σκηνής, τον Sillyboy. Πριν βγει στη σκηνή, περισσότεροι στέκονταν απ' έξω απ' το μαγαζί για να καπνίσουν παρά μέσα. Κάποιοι δε κάθονταν στο πεζούλι και διάβαζαν το νέο free-press Plus. Με την τοσοδούλικη γραμματοσειρά που έχει απορώ αν έβλεπαν τίποτα μέσα στο μισοσκόταδο. Αλλά εντάξει, λεπτομέριες τώρα. Ο Sillyboy άργησε να βγει και σκέφτηκα πως η καθυστέρηση οφειλόταν στο ότι δεν έβρισκε αλουμινόχαρτα τέτοια ώρα. Η μπάντα του ήταν πολύ δεμένη αλλά και εντυπωσιακή οπτικά, με ωραίους συνδυασμούς χρωμάτων. Δυστυχώς, τα τραγούδια του όμως δεν εντυπωσιάζουν. Περιέχουν απειροελάχιστες πινελιές αληθινής έμπνευσης. Είναι κάπως σα να ακούς Franz Ferdinand σε πιο αργές ταχύτητες και χωρίς αξιομνημόνευτες μελωδίες. Γι' αυτό και η κορύφωση της βραδιάς ήταν η διασκευή στο "New Killer Star" του Bowie. Η αναζήτηση του διαφορετικού είναι απολύτως δικαιολογημένη σε μια πόλη όπου το ράφι του κεντρικού δισκοπωλείου έχει πρώτη μούρη το τριπλό live άλμπουμ του Δημήτρη Μπάση, ωστόσο χρειάζονται αληθινά τραγούδια πέρα από ωραίο στυλ και δεμένο παίξιμο για να ξεφύγει ένας καλλιτέχνης από την πυκνοκατοικημένη σφαίρα του απλά συμπαθητικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου