Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

Συνέντευξη Μόνικα

Φωτογραφία με τη Μόνικα, μετά το τέλος της συναυλίας στο Gagarin, Ιανουάριος 2009.



ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ

Ένα μέρος της παρακάτω συνέντευξης, δημοσιεύτηκε στο Τεύχος 25 του FAQ, τον Οκτώβρη του 2008.

Το ντεμπούτο σου, το «
Avatar», χαρακτηρίστηκε από πολλούς αριστουργηματικό. Σε ξάφνιασε αυτό;
"Φυσικά και με ξάφνιασε. Ξεκίνησα με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και με την εντύπωση οτι δεν είχα κάνει τίποτα σωστά. Αυτό που ήξερα είναι οτι εξέφρασα αυτό ακριβώς που μπορούσα και αυτό που πάντα ήθελα από τη στιγμή που συνέλαβα την ιδέα του δίσκου. Ευχαριστώ πάντως. Τη λέξη αυτή την έχω συνδέσει με το “
let down” των radiohead. Δεν ήξερα οτι θα μπορούσα να τη προσεγγίσω".

Η ταμπέλα του «εναλλακτικού» σε ενοχλεί; Τι σημαίνει η λέξη αυτή για σένα;

"Κάποτε ήμουν πολύ φανατική αυτού του όρου. Νόμιζα οτι σήμαινε αυτό που ξεφεύγει από τη μάζα. Μεγαλώνοντας, μπερδεύτηκα με το τι είναι μάζα. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη πλειοψηφία πλεόν στη μουσική. Επομένως, δεν υπάρχει και ενναλακτικό. Εγώ ξεκίνησα από τη λεγόμενη «ενναλακτική σκηνή της Ελλάδας¨ και για εκατό χρόνια διάβαζα συνεντεύξεις συγκροτημάτων σχετικά με το μέλλον της, την αξία της κτλ. Όλοι αυτοί οι «εναλλακτικοί» αποτελούν μια ομάδα που περναέι και μόνη της μια χαρά. Εγω έτυχε να βρεθώ σ’αυτή τη σκήνη. Δε το επέλεξα. Και σύντομα έπαψα να τη χαίρομαι. Από την άλλη χωρίς το περασμά μου από αυτή σε καμία περίπτωση δε θα μου ζήταγες αυτή τη συνέντυξη γιατί απλά δεν θα είχα ασχοληθεί με τη μουσική. Δε θα είχα αποκτήσει εμπειρίες από live, δε θα είχα γνωρίσει τόσο κόσμο, τόσους φίλους μου. Δε θα είχα δει τόσα λάθη.. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οτι δεν υπάρχει «εναλλακτικό» ή “mainstream”. Υπάρχει απλά «μουσική». Είτε σου αρέσει είτε όχι. Ας μη κολλάμε στο τί θ’απαντήσουμε στην ερώτηση «τί μουσική ακούς;»".


Ποιο από τα
live που έχεις δώσει θυμάσαι πιο έντονα;
"Τη πρώτη μου συναυλία ως “μουσική” Μόνικα στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Ήμουν τόσο χαρούμενη που θα έπαιζα τα κομμάτια μου και επιτέλους θα τραγουδούσα όπως εγώ ακριβώς ήθελα, με τη μπασαδούρα φωνή και τα ελαφρύ φάλτσο. Έπαιξα μαζί με τον Άρη, τον τσελίστα μου, στα μάτια του έβλεπα μια γαλήνια ευτυχία και την υπόσχεση οτι θα με συνοδεύει για πολύ καιρό στη μουσική μου. Θυμάμαι τους φίλους μου που συγκινήθηκαν και μου έλεγαν αστειάκια για να μην έχω άγχος, τους δημοσιογράφους που δήλωναν αυστηροί κριτές αλλά “τους κέρδισα”, τα πρώτα καλά λόγια που άκουσα, η ευτυχία του “
whiter shade of pale”, τα πρώτα δάκρυα, το ασφυκτικά γεμάτο θέατρο με ηρεμούσε, γνώρισα τον Boy, τον Λάμπη, τον Βαλλάτο, τον m.hulot, τον Νίκο τον Αγγλούπα που από τότε έγινε το δεξι μου χέρι, η Φελίσια η κολλητή μου προσπαθούσε να μου πει οτι φαίνεται το βρακάκι μου κάτω απ’τη κλαβινόβα. Η αίσθηση οτι μπορώ να συνεχίσω. Και να περάσουμε ωραία, ωραία, ωραία…."

Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από το «
Bloody Sth», το κατά πολλούς σπουδαιότερο τραγούδι του δίσκου;
"Το κομμάτι αυτό γράφτηκε το φθινόπωρο του 2006. Υπήρξε μία εποχή αμφισβήτησης για τα πάντα. Προετοίμαζα την ηχογράφηση του I’
m not young in my youth για τη συλλογή του Παπασπυρόπουλου και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ν’απομακρύνομαι συνειδητά από την “φοιτητική μου ιδιότητα”. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, το αγόρι μου δεν άξιζε αυτά που του πρόσφερα και το ξεκίνημα στη μουσική με γέμιζε και αυτό με αμφιβολίες. Ήθελα να χωρίσω και δεν είχα το κουράγιο να το πάρω απόφαση, ήθελα να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, να μοιραστώ τα μυστικά μου αλλά δεν προλάβαινα λόγω της αφοσιωσής μου στη μουσική εκείνη τη περίοδο, την ευκαιρία που είχα να πειραματιστώ , ήθελα-ήθελα-ήθελα αλλά δεν έκανα τίποτα. Τη νύχτα πριν κοιμηθώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Σκεφτόμουν τους ανθρώπους που παραμελούσα ολοένα και περισσότερο. Έγραψα αυτό το κομμάτο γι’αυτούς που αγαπώ τόσο πολύ αλλά η ξεροκεφαλιά μου δεν επιτρέπει να τους το δείχνω με πράξεις. Πάντως και για μενα είναι από τ’αγαπημένα μου. Κάθε φορά που το τραγουδάω νιώθω οτι το ξαναγράφω απ’την αρχή".

Στην Αθήνα έχεις κάποια στέκια, μέρη που σου αρέσει να πηγαίνεις;

"Κάθε μεσημέρι τρώω στου Φιλίππου. Τις μέρες που δεν είμαι μέχρι το βράδυ στη σχολή το απόγευμα μου αρέσει να πίνω έναν καφέ στη Σκουφά. Για ποτό, τα πρώτα μου χρόνια στην Αθήνα πήγαινα συνέχεια Pop. Το απόλυτο στέκι όπου έβρισκες τους ίδιους και τους ίδιους με το ίδιο ποτό στο χέρι. Τώρα έχει αλλάξει μου φάινεται η φουρνιά και δε πηγαίνω τόσο συχνά. Το Trova έχει αρχίσει και μ’αρέσει πολύ. Παρ’ολα αυτά, οι φίλοι μου θα σου πούν οτι στέκι μου έιναι το αυτοκίνητο με κατεύθυνση τη παραλιακή
".

Πώς μπορείς να συγκεντρωθείς στις σπουδές σου στο μαθηματικό, όταν συμβαίνει παράλληλα κάτι τόσο συναρπαστικό στη ζωή σου;

"Καταρχάς δεν είναι και τόσο συναρπαστικό. Απλά έχουν μπει στη ζωήμου αρμοδιοτητες που δεν τις είχα φανταστεί όταν ξεκίνησα τη μουσική. Όπως όλο αυτό με τις συνεντεύξεις, τα βίντεο, τα μέιλ κτλ. Η αλήθεια βέβαια είναι οτι τα Μαθηματικά απαιτούν πολύ συγκέντρωση για να προοδεύσεις. Φέτος τον Σεπτέμβριο δυσκολεύτηκα λίγο με την εξεταστική καθώς είχαν μείνει πολλές «μουσικές» εκκρεμότητες στη μέση και δε μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ. Δε πειράζει και να παέι κάποιο μάθημα χαμένο.. Απλά τις σπουδές μου δε πρόκειται να τις αφήσω για κανέναν λόγο. Άσε που χωρίς Μαθηματικά, κάτι δηαδή που να με πιέζει, δε θα έγραφα ποτέ μουσική, δηλαδή το ξέσπασμα..."


Επόμενος στόχος;

"Αρκετά live για να δέσουμε σαν μπάντα, καινούργια τραγούδια σιγά-σιγά, χαμηλά το κεφάλι και μαρσάρισμα για την ανηφόρα.."

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Συνέντευξη Φοίβος Δεληβοριάς



ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ

Η παρακάτω συνέντευξη με το Φοίβο Δεληβοριά δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr στις 20/01/09

Όταν κάνεις μια συζήτηση με το Φοίβο Δεληβοριά, από τη μία δεν θες να τελειώσει ποτέ κι απ ’την άλλη δεν βλέπεις την ώρα να επισκεφθείς ξανά τα κεντρικά βιβλιοπωλεία και δισκοπωλεία, το dvd club της γειτονιάς σου και τις πιο μακρινές παρυφές του διαδικτύου. Γιατί κατά τη διάρκεια της κουβέντας γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, πιο ώριμος και πιο διψασμένος για ζωή…

Γιατί αποφάσισες να κάνεις live δίσκο;

«Γιατί η δισκογραφία, όσο και να την αγαπάμε, είναι μια μορφή θανάτου. Τα τραγούδια σου ακινητοποιούνται σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο, παγώνουν σε μια συγκεκριμένη μίξη για πάντα. Με ένα live τους δίνεις μια ευκαιρία να ξαναζωντανέψουν, να ξαναβρούν τον παλιό, ανασφαλή εαυτό τους και να αγαπηθούν – αν αξίζει να αγαπηθούν – γι’ αυτό που πραγματικά είναι».

Ποιος είναι ο πρώτος live δίσκος που άκουσες και ποιοι οι αγαπημένοι σου έκτοτε;

«Το πρώτο live που άκουσα ήταν το 20 Χρόνια Δρόμος του Σαββόπουλου και θυμάμαι πως είχα αποστηθίσει μέχρι και τις μικρές φωνές των ακροατών που έπιανα απ’ τ’ ακουστικά μου. Οι δύο αγαπημένοι μου live δίσκοι είναι το Concert In Central Park των Simon & Garfunkel και το Όχι Λάθη, Πάντα Λάθη των Χειμερινών Κολυμβητών».

Κατά καιρούς συμμετέχεις σε διάφορες μαζικές συναυλίες κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα. Ένιωσες ποτέ μια ματαιότητα γύρω από όλες αυτές τις προσπάθειες;

«Φυσικά και την ένιωσα, αφού τραγουδάμε εν έτει 2009 για την Παιδεία και την κρατική καταστολή, χρησιμοποιώντας ακόμα τα “Παραπονεμένα Λόγια” και όλα τα σχετικά κλισέ της Μεταπολίτευσης. Αν δεν πούμε καινούργια λόγια και δεν έχουμε καλλιτεχνική πρόταση σ’ αυτές τις συναυλίες, τότε δεν βλέπω πώς δικαιούμαστε να διεκδικούμε οτιδήποτε. Καλύτερα να μένουμε σπίτια μας και ν’ ακούμε καλή μουσική».

Θεωρείς τον εαυτό σου πολιτικοποιημένο;

«Ναι, φυσικά. Πιστεύω πως όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ζει γύρω απ’ τα λεφτά. Κι αυτό μόνο η πολιτική δυναμική θα μπορούσε κάποτε να το αλλάξει. Όχι η επίσημη πολιτική των κάθε λογής συμφερόντων, αλλά οι πολίτες που θέλουν στ’ αλήθεια ν’ αλλάξουν ζωή».

Πιστεύεις πως το διαδίκτυο αφυπνίζει τους νέους ή τους περιορίζει σε μια βουβή ψευδαίσθηση διαμαρτυρίας;

«Εγώ πιστεύω πως η πληροφόρηση των νέων σήμερα είναι καλύτερη από ποτέ κι αυτό είναι θετικό. Δεν δέχονται π.χ. παθητικά μόνο ό,τι δείχνει ένα τηλεοπτικό κανάλι, αλλά επιλέγουν στο youtube ή στο google video οι ίδιοι τι θα δουν. Το ότι θα υπάρχουν πάντα βούρλα που δεν θα βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους είναι αναντίρρητο. Όπως έλεγε ο Μπρασσένς, «δεν έχει σημασία η εποχή – όταν είναι κανείς μαλάκας, είναι μαλάκας». Αυτοί όμως που θέλουν να μάθουν και να ξυπνήσουν έχουν περισσότερες ευκαιρίες να το κάνουν από ποτέ».

Εσύ τι άκουσες/είδες/διάβασες που σε εντυπωσίασε τελευταία;

«Άκουσα τους MGMT και τον Παυλίδη στην Ερμούπολη, είδα το «The King of Kong» και τους «3 Πιθήκους», διάβασα (και ξαναδιάβασα) το «Σύσσημον» του Νίκου Παναγιωτόπουλου και το «Περί μνήμης» του Κωστή Παπαγιώργη».

Σε τι ύφος θα κινηθούν οι παραστάσεις που ετοιμάζεις στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο;

«Θα έχω μαζί μου ένα θαυμάσιο μουσικό κουαρτέτο, ακουστικό, αλλά με μιαν ένταση που καμιά φορά ο ηλεκτρισμός τη σκεπάζει. Όλα τα τραγούδια μου θα ακουστούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που πρωτακούστηκαν. Θα είναι επίσης μαζί μου η τραγουδίστρια Πέννυ Μπαλτατζή, την οποία πρωτογνώρισα πέρσι και θαυμάζω πολύ. Με τους καλεσμένους τώρα – έναν σε κάθε βραδιά – θα διαλέγουμε μαζί 8 τραγούδια από το ρεπερτόριό τους ή άλλα που αποτελούν κοινές αγάπες μας, ελληνικά και ξένα. Υπάρχουν πρόσωπα όπως η Αρλέτα, ο Μπακιρτζής και ο Ξυδάκης στο καλλιτεχνικό θάρρος και στην αριστοκρατική στάση των οποίων στηρίχτηκα πολλές φορές όταν τα πάντα γύρω μοιάζανε παράλογα. Υπάρχουν άλλα, όπως ο Παυλίδης και η Φριντζήλα, των οποίων η ευαισθησία υπήρξε σύγχρονη με μένα, χειρίζονταν όμως κλειδιά και δωμάτια τόσο διαφορετικά απ’ τα δικά μου, ώστε ήταν φυσικό να τους ερωτευτώ. Υπάρχουν επίσης ο Μαραβέγιας, οι Encardia και η Μαρκέλλου, φίλοι μου των τελευταίων χρόνων που έδωσαν στην ομορφιά τους το προνόμιο να παραμείνει αβοήθητη και ανεξάρτητη – και γι’ αυτό τους θαυμάζω πολύ».

Ποια είναι τώρα τα καλλιτεχνικά σου όνειρα και ποια τα σχέδια;

«Όνειρό μου ήταν πάντα να ζω όπως οι καλλιτέχνες. Να διαισθάνομαι, να ερωτεύομαι και να ανησυχώ. Δεν έχω χρόνο για σχέδια».

Αρχή Διαλόγου

Καλησπέρα, αυτό είναι το νέο μου blog.
May we stay forever young...