Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Τα 20 αγαπημένα μου τραγούδια από το 2012

Κendrick Lamar - Bitch, Don't Kill My Vibe
Beach House - The Hours
Tame Impala - Keep On Lying
Neil Young - Ramada Inn
Ty Segall - Tell Me What's Inside Your Heart
EL-P - Drones Over Bklyn
Bob Dylan - Long And Wasted Years
Richard Hawley - Seek It
The Killers - Runaways
Twin Shadow - Run My Heart
Nick Cave & The Bad Seeds - We No Who U R
Dirty Projectors - Gun Has No Trigger
David Byrne - I Should Watch T.V.
Bill Fay - Never-Ending Happening
Sharon Van Etten - All I Can
Rufus Wainwright - Out Of The Game
The Shins - Simple Song
Arctic Monkeys - R U Mine?
Grimes - Oblivion
Adele - Skyfall

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Army break


Eπιστρέφω εμμέσως.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Πόσο κοστίζει μια χειραψία;


Ποιος από εμάς θα έλεγε «όχι» σε μια γνωριμία με τη Μαντόνα, τον Μικ Τζάγκερ ή την Lady Gaga; Στο παρελθόν, ο πιο εύκολος τρόπος για να πετύχουμε κάτι τέτοιο θα ήταν να κερδίσουμε σε κάποιον διαγωνισμό. Τελευταία όμως, όλο και περισσότεροι νεόκοποι ποπ σταρ, όπως ο Τζάστιν Μπίμπερ, η Κέιτι Πέρι και το γκρουπ One Direction, εμφανίζονται πρόθυμοι να συναντήσουν τους θαυμαστές τους που θα προμηθευτούν το «σωστό» VIP εισιτήριο, η τιμή του οποίου αγγίζει «ανεμοδαρμένα» ύψη.
Το ζήτημα ήρθε στην επιφάνεια την προηγούμενη εβδομάδα, όταν η Σέριλ Κόουλ δέχτηκε αρνητικά σχόλια επειδή χρέωσε τους θαυμαστές της 350 λίρες (περίπου 435 ευρώ) για ένα απλό «meet & greet» - δηλαδή μια συνάντηση για χειραψία. Ψίχουλα δηλαδή μπροστά στις 1.100 λίρες (περίπου 1.360 ευρώ) που ζητούσε η Μπιγιονσέ το 2009 για την συγκεκριμένη «υπηρεσία». Μάλιστα στην περίπτωση της Τεξανής σούπερ σταρ, οι κανονισμοί απαγόρευαν αυστηρά τις αγκαλιές! Από τον χορό δεν θα μπορούσε φυσικά να λείψει η Μαντόνα, η οποία διέθεσε στην αγορά ένα εισιτήριο των 1.195 λιρών (περίπου 1.480 ευρώ) για την συναυλία της στο Hyde Park του Λονδίνου τον ερχόμενο Ιούλιο. Ο «μεγάλος τυχερός» θα έχει την ευκαιρία να βγει φωτογραφία δίπλα στην βασίλισσα της ποπ και να αποκτήσει ένα αυτόγραφο με διαδικασία που μάλλον δεν θα διαρκέσει παρά λίγα δευτερόλεπτα...
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Σέρλοκ Χολμς για να αντιληφθείς τις αιτίες της εξάπλωσης του φαινομένου: «Με την πτώση των πωλήσεων δίσκων, ψάχνουμε εναλλακτικές πηγές εσόδων» εξήγησε στη Daily Mail ο -ειλικρινής- ατζέντης του Σερ Πολ Μακάρτνεϊ, Στούαρτ Μπελ. Υπολογίζεται ότι με αυτό τον τρόπο ένα μεγάλο όνομα μπορεί να προσθέσει στα έσοδα μιας περιοδείας με 50 σταθμούς το ποσό των 600.000 λιρών (περίπου 744.000 ευρώ). Στο παρελθόν, αρκετοί σταρ ακολουθούσαν τη συγκεκριμένη οδό για φιλανθρωπικούς σκοπούς, απ’ ό,τι φαίνεται όμως η πτώση στις πωλήσεις των cd δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κοινωνικές ευαισθησίες...
(όπως δημοσιεύτηκε στο gynaikamag.gr)

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Συνέντευξη Miles Kane

Τον περασμένο Φεβρουάριο βρέθηκα σε συναυλία του Miles Kane στο Παρίσι (ήταν το support των Arctic Monkeys) και είδα μπροστά μου 4-5 χιλιάδες Γαλλάκια να χοροπηδούν εκστασιασμένα, σαν μια ενιαία μάζα. Δεν του το είχα να προκαλεί τέτοια υστερία… Τώρα έρχεται μια βόλτα απ’ τη χώρα μας, στο πλαίσιο του φετινού Ejekt Festival (την Τετάρτη 27/6, στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο), για να μας δείξει πώς παίζεται το rock ’n’ roll εν έτει 2012. Στη σύντομη τηλεφωνική μας συνομιλία, ο συνδυασμός «κλειστής» βρετανικής προφοράς και κακής σύνδεσης δεν άφησε πολλά περιθώρια να καταλάβω τι έλεγε. Όσα διέκρινα, πάντως, ακολουθούν παρακάτω...
Τι να περιμένουμε από τη συναυλία σου στο Ejekt;
Ένα ροκ σόου με ενέργεια και ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η φάση. Δεν έχω έρθει ποτέ στη χώρα σας και ανυπομονώ.
Έχω διαπιστώσει πως τα τραγούδια σου ακούγονται πολύ καλύτερα live απ’ ότι στον δίσκο. Στο έχουν πει και άλλοι;
Ναι, συνέχεια το ακούω... Όταν έφτιαξα το Colour Of The Trap μπήκα στο στούντιο χωρίς να έχω δοκιμάσει τα κομμάτια μπροστά σε κοινό. Κι ύστερα αποφάσισα να στήσω μια μπάντα για συναυλίες. Κάθε φορά που παίζαμε, άκουγα τα τραγούδια να παίρνουν υπόσταση. Δεν μπορείς να το πετύχεις εύκολα αυτό, αν δεν παίξεις μπροστά σε κόσμο.
Τι κάνει κάποιον καλό περφόρμερ;
Πρέπει να μην είσαι fake. Όχι μόνο για να σε γουστάρει το κοινό, αλλά και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Θέλω να πω, δεν μπορείς να ανεβαίνεις σε μια σκηνή τέσσερις φορές την εβδομάδα και να προσποιείσαι πως είσαι κάτι άλλο.
Εσύ πώς έγινες μουσικός;
Ήμουν 11-12 χρονών και πήρα δώρο από τη θεία μου μια ισπανική ακουστική κιθάρα με νάιλον χορδές. Ξεκίνησα λοιπόν να παίζω τραγούδια των Oasis από το άλμπουμ (What’s The Story) Morning Glory?, ξέρεις το “Wonderwall” κι αυτά. Κι ύστερα άρχισα να πηγαίνω προς τα πίσω. Ανακάλυψα τον David Bowie, τους Four Tops και άρχισα να τραγουδάω. 
Ποιοι είναι οι ήρωές σου;
Ο John Lennon –έμαθα πολλά από τα τραγούδια του. Και ο Paul Weller, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω και από κοντά. Τον Lennon δεν τον γνώρισα (γέλια).
Αγαπημένο τραγούδι από Lennon αυτό τον καιρό;
Το “Gimme Some Truth” από το Imagine. Εκφράζει την απέχθεια που έχουμε όλοι για τους πολιτικούς –φαντάζομαι με καταλαβαίνεις…
Γιατί το Colour Of The Trap δεν κυκλοφόρησε ως η δεύτερη δουλειά των Last Shadow Puppets; Σε ρωτάω επειδή τα μισά κομμάτια τα έγραψες με τον Alex Turner…
Κοίταξε να δεις… Όταν ξεκίνησα να δουλεύω αυτό τον δίσκο είχα γράψει το “Come Closer”, το “My Fantasy”, το “Ιnhaler”, κάποια δυνατά τραγούδια... Και μπήκα στο στούντιο με αυτά. Ύστερα ήρθε ο Alex για να τραγουδήσει σε ένα κομμάτι (ή κάτι τέτοιο) και όποτε καθόμασταν λίγη ώρα ο ένας δίπλα στον άλλον, γράφαμε κάτι καινούριο. Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένουμε ένα-δυο χρόνια για να βγάλουμε το υλικό που προέκυψε. 
Θα κυκλοφορήσετε δεύτερο άλμπουμ ως Last Shadow Puppets;
Θα γίνει κι αυτό, αλλά σίγουρα όχι φέτος.
Αισθάνεσαι καθόλου παλιομοδίτης παίζοντας ροκ σ’ αυτήν την εποχή;
Δεν πιστεύω πως έχουν ειπωθεί όλα. Αλλά ακόμα κι αν έχουν ειπωθεί, ένας άνθρωπος που δημιουργεί δεν το αισθάνεται έτσι: θέλεις να κάνεις το δικό σου. Σκέφτομαι λοιπόν διαρκώς ιδέες για νέα τραγούδια και προσπαθώ να μεταδώσω το θαύμα που ένιωθα ακούγοντας μουσική στην εφηβεία μου.

(όπως δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr - Iούνιος 2012)

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Plissken Festival 2012

«Κέφι και χορός»,  δίχως μεγάλα ονόματα

Από το φετινό Plissken έλειπε το όνομα που θα λειτουργούσε ως πόλος έλξης. Την προηγούμενη φορά, οι These New Puritans είχαν προσγειωθεί στη χώρα μας ως το συγκρότημα για το οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης και η έλλειψη ενός τέτοιου καλλιτέχνη φέτος μεταφράστηκε σε μικρή προσέλευση -  σίγουρα όχι πάνω από 2.000 ανθρώπους. Ομως το φεστιβάλ ήταν άψογα οργανωμένο, η ευρύχωρη αυλή ιδανική για διαλείμματα κάθε φορά που ένα συγκρότημα τελείωνε το σετ του και οι καλλιτέχνες απολύτως συνυφασμένοι με την έννοια της πολυσυλλεκτικότητας, που με ζήλο υπερασπίστηκαν και πάλι οι φιλότιμοι διοργανωτές.
Ο γλυκός θόρυβος ξεκίνησε από το μεσημέρι. Η πρώτη εμφάνιση όμως που συγκέντρωσε πλήθος ήταν εκείνη των King Khan & Τhe Shrines, για ένα απόλυτα φεστιβαλικό μείγμα γκάρατζ ροκ και ψυχεδέλειας. O τραγουδιστής τους, κάτι μεταξύ Τζέιμς Μπράουν και Γιάννη Φλωρινιώτη, φορούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του live μια περικεφαλαία με φτερά που θα του έδινε εύκολα τον τίτλο του βασιλιά των χίψτερ. Τα αγοραία συνθήματά του κατά της Χρυσής Αυγής (σε σπασμένα ελληνικά) μπορεί να μην προκάλεσαν τις επευφημίες που ενδεχομένως είχε φανταστεί, εντούτοις η επιβλητική του σκηνική παρουσία άφησε θετικές εντυπώσεις. Την ίδια ώρα, στη μικρή αίθουσα που λειτουργούσε παράλληλα για τους λάτρεις της χορευτικής μουσικής, ο DJ των Γάλλων College έδινε το δικό του «οικείο» σόου για λίγους και μυημένους.
Πίσω στη μεγάλη σκηνή, το «ιντελεξουάλ» πειραματικό ροκ των Γερμανών Notwist κέρδισε τους πιο απαιτητικούς ακροατές, ενώ οι Dead Skeletons, μολονότι παρουσίασαν ενδιαφέρον ηχητικά, με έκαναν να αναρωτηθώ τι θα συνέβαινε αν είχαν φέρει μαζί τους από την Ισλανδία και μερικές αληθινές συνθέσεις... Η μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς πάντως ήρθε αμέσως μετά με τους Βέλγους Triggerfinger, τρεις κουστουμαρισμένοι ρόκερς παλιάς κοπής που έπαιξαν μπροστά σε 500 ανθρώπους σαν να έπαιζαν σε 5.000 - αυτό που οφείλει δηλαδή να κάνει κάθε μπάντα που δεν φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά τη διάθεση του οποιουδήποτε κοινού.
Λίγο πριν τις μιάμιση, η εκκεντρική Peaches ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει με αντίστροφη σειρά τα τραγούδια του κλασικού άλμπουμ της «Τhe Teaches of Peaches», αν και ο καθένας μπορούσε να προβλέψει πως οι ηλεκτρονικοί ήχοι απλά θα έστρωναν το χαλί για το οργιώδες σόου της. Απολύτως σοβαρή, παρά τη διαπόμπευση στην οποία υποβάλλει τον εαυτό της με την εύκολα παρεξηγήσιμη πλην απελευθερωτική τέχνη της, η 45χρονη Καναδέζα ξεφλούδισε μπανάνες, άνοιξε σαμπάνιες και περπάτησε πάνω στα τεντωμένα μας χέρια όπως ο Χριστός στη λίμνη. Οι πιο σκληροπυρηνικοί θα έμεναν στο χώρο του φεστιβάλ μέχρι τις πέντε το πρωί, όμως για ‘μένα η παράσταση είχε τελειώσει… Τιμή εισιτηρίου: 30 ευρώ.

(όπως ΔΕΝ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κ»)

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012


Μόρισεϊ - Αθήνα - Λυκαβηττός - 16 Ιουλίου - ετοιμαστείτε!

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

- Συγγνώμη, μπορούμε να βγούμε μια φωτογραφία;
-Βεβαίως παιδί μου!

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Λόγια, λόγια

Ο λόγος του δεν έχει ειρμό, το λεξιλόγιό του είναι φτωχό και για να σου πει δυο κουβέντες παραπάνω σου βγάζει την Παναγία. Όμως ο Νικήτας Κλιντ διαθέτει μια διεισδυτική, λοξή ματιά που δεν τη συναντάς σε πολλούς ομότεχνούς του σήμερα. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς ή όχι μαζί του, έχει κάτι να πει. Το ίδιο ισχύει και για τους στίχους του. Κι αν δεν τον αποδεχτείς έτσι όπως είναι, θα χάσεις εσύ, όχι αυτός. Συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια ένα Σάββατο μεσημέρι, με αφορμή το επερχόμενο live των Ρόδες United στο Gagarin (την επόμενη Παρασκευή, 4 Μαΐου). Ένα από τα καλύτερα γκρουπ των 00’s επιστρέφει με νέα σύνθεση, για αυτούς που τους αγάπησαν αλλά και για εκείνους που αισθάνονται πως το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Όπως και ο ίδιος ο ηγέτης τους...
Είχαμε κάνει μια συνέντευξη πριν από τρία χρόνια και μου είχες πει πως οι Ρόδες ετοίμαζαν δίσκο. Αλλά δίσκο δεν ακούσαμε. Τι συνέβη;
Διαλύθηκε η μπάντα (παύση). Δουλεύαμε και διαλυόμασταν συγχρόνως. Οπότε το άλμπουμ δεν βγήκε. Τώρα η μπάντα λέγεται Ρόδες United και όλα τα μέλη της είναι καινούρια. Τους περισσότερους τους βρήκα στην Ελευσίνα μια βραδιά και άλλους από Facebook, από φίλους κλπ…
Μίλησέ μου λίγο για το βιβλίο 69 Raps που έβγαλες πέρυσι. Τι ακριβώς είναι;
Περιέχει στίχους μου που έχουν γίνει τραγούδια και κάποιους ανέκδοτους. Το έβγαλα κυρίως για να πουληθεί το CD του πρότζεκτ Moriginal Champsystem, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση –γιατί ένα CD μόνο του πλέον είναι ευτελές τελείως. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι ήθελα να μείνουν οι στίχοι.
Έχει πουλήσει καθόλου;
Έβγαλα 1.000 κομμάτια και έχουν φύγει πάνω από τα μισά. Πάει και σε βιβλιοπωλεία.
 Ζεις από τη μουσική;
Ναι (παύση). Πολύ λιτά... Live δεν έκανα τον τελευταίο καιρό, γιατί δεν υπήρχε η μπάντα. Έκανα όμως live DJ sets, με μουσικούς που παίζουν κρουστά ή beatbox ή άλλα όργανα.
Πλησιάζει όμως η μεγάλη βραδιά! Τι θα δούμε στο Gagarin στις 4 Μαΐου;
Είμαστε 11 άτομα, σαν ποδοσφαιρική ομάδα, εξ ου και Ρόδες United. Εκτός από τα βασικά όργανα έχουμε και βιολί, τρομπέτα, κρουστά, beatbox, πριόνι και διάφορα περίεργα. Ε και θα παρουσιάσουμε τα καλύτερα κομμάτια από όλες τις δουλειές: Ρόδες, Cheap Science και Μoriginal, μαζί με διασκευές σε Βαμβακάρη, Billie Holiday, Λουκιανό Κηλαηδόνη. Θα ανέβει στη σκηνή και ο Χρήστος Ζυγομαλάς, ο οποίος είναι ένας εξηντάρης που έπαιζε με τον Άσιμο, και άλλοι φίλοι. Έχουν έρθει νέα παιδιά στο γκρουπ, τα οποία  μεγάλωσαν λέει με Ρόδες κι έτσι θα παίζουν τα κομμάτια καλύτερα απ’ ότι οι παλιοί (γέλια)!
Γιατί διατηρείς το ίδιο όνομα το γκρουπ αφού έχουν αλλάξει όλοι οι μουσικοί;
Γιατί έτσι γουστάρω. 
Έτσι γουστάρεις…
Ε, βέβαια! Θέλω να παίζονται τα κομμάτια από Ρόδες και θέλω να έρχεται κόσμος στα live, γιατί αν το πω Ρώγες δεν θα έρθει κανείς. Και θέλω να υπάρχουν οι Ρόδες. Μπορεί να μην ήθελαν οι άλλοι, εγώ θέλω όμως. Απλώς άλλαξαν οι άνθρωποι.
Δεν λέγεστε λοιπόν Ρόδες πλέον, αλλά Ρόδες United, έτσι;
Nαι. Λες να έχουμε νομικά κολλήματα; Αν θα ’χουμε, θα ’ναι από την Archangel πάντως κι όχι από τις παλιές Ρόδες.
Ποιοι Έλληνες καλλιτέχνες σου αρέσουν σήμερα;
Κάναμε μια συνεργασία με τους Los Mujeros. Ωραίοι είναι αυτοί. Επίσης, από τη ρέγκε σκηνή, μου αρέσουν οι Moca Juniors και ο Nek. Μετά υπάρχουν άπειρες indie μπάντες που παίζουν καλά, αλλά τραγουδάνε στα Αγγλικά με καλή προφορά και δεν καταλαβαίνω τι λένε. Κι εγώ τραγουδάω συχνά στα Αγγλικά αλλά δεν έχω προφορά από την Οξφόρδη ντε και καλά, ούτε από το Τέξας. Τα Αγγλικά πρέπει να είναι καθαρά, για να καταλαβαίνει ο άλλος τι λες.
Εσύ έχεις καταφέρει να συνδυάζεις Ελληνικά και Αγγλικά στο ίδιο τραγούδι. Όπως στο “Making My Name” ας πούμε, που το θεωρώ από τα καλύτερά σου τραγούδια…
Ναι, αυτό πέτυχε. Είναι πιο indie κι απ’ το indie!
Στη σκηνή γιατί βγαίνεις πάντα σαν μεθυσμένος;
Και ο Πάριος παίρνει κόκα! Ποιος βγαίνει χειρότερα απ’ τον άλλο δεν ξέρω. Ξέρεις, είναι λίγο υποκρισία. Συνήθως όταν τραγουδάει ένας άνθρωπος έχει πιει και δύο μπύρες, άντε κι έναν μπάφο, πώς να το κάνουμε;
Στα live σας υπάρχει πάντα μια ζωντάνια, μια ροπή προς τον αυτοσχεδιασμό που έχει πάντα ενδιαφέρον, αλλά την ίδια στιγμή όλα μοιάζουν κάπως ανοργάνωτα, κάπως χύμα. Το έχεις νιώσει αυτό;
Ναι, αρκετές φορές. Έχεις να διαλέξεις: ή Ονιράμα ή Ρόδες. Δεν υπάρχει μέση λύση. Δηλαδή λες να έρχονται κάθε φορά για να δουν πόσο χάλια θα παίξουμε; Εγώ νομίζω πως αυτό που υποτίθεται ότι δεν τους αρέσει είναι που τους κάνει να έρθουν ξανά. Ο αυτοσχεδιασμός σώζει το πράγμα από το να γίνει κιτς. Μου αρέσει η ελευθερία πάνω στη σκηνή. Αλλά μου αρέσει και να ξέρουμε τι κάνουμε. Τώρα με το νέο σχήμα έχουν γίνει πολλές πρόβες και πιστεύω στο Gagarin να αξίζουν τα 10 ευρώ.
Ε, δεν είναι και πολλά…
Ναι… (γέλια)
Αγαπημένο κομμάτι από Ρόδες έχεις;
Το “Cognitive Love”.
Αγοράζεις δίσκους;
Ποτέ δεν αγόραζα φανατικά. Από το ΥouΤube ακούω μουσική. Κυρίως όμως παλιά πράγματα. Ρεμπέτικα, τζαζ, ρέγκε… Και DJ σετ κάνω μέσω YouTube όπου έχει wi-fi, είναι η καλύτερη φάση. Μερικοί θα σου πουν ότι δεν έχει καλό ήχο, αλλά ’ντάξει.
Κριτικές διαβάζεις;
Με τίποτα! Πολλές φορές μου λέει ένας φίλος άκου αυτό ή άκου εκείνο. Κατά τ’ άλλα, μπαίνω στην παγκόσμια δισκοθήκη –το YouTube– και ψάχνομαι μόνος μου.
Του χρόνου κλείνουν 20 χρόνια από τότε που παρουσιάστηκες στη μουσική με τους Active Member. Αλήθεια, πώς μπήκες σ’ αυτό το γκρουπ;
Ήμουν 18 χρονών, είχα τελειώσει το σχολείο και έπρεπε να κάνω κάτι. Θα μπορούσα να είχα πάει και στον Πανιώνιο… Στους Active Member όμως δεν είχα ελευθερία. Ήταν κάπως σαν σχολείο. Έκανε κουμάντο στην παραγωγή ο Μιχάλης (σ.σ.: Μυτακίδης). Όποτε συμφωνούσε ο αρχηγός, έβγαινε τραγούδι. Αλλά δεν με ένοιαζε να έχω τον έλεγχο. Έλεγα, αφού είναι τρελός ο άλλος, ας τον. Μόλις έφυγα από το γκρουπ όμως είχα πολύ πράμα να βγάλω και με αυτή την ορμή προέκυψαν οι Ρόδες. 
Και γιατί παρέμεινες εννέα χρόνια και δεν έφυγες νωρίτερα;
Νομίζω έφυγα πάνω στην ώρα… Ό,τι μπορούσα έκανα κι εγώ, μη νομίζεις. Υπήρχαν συναισθηματικοί δεσμοί. Ήταν κάπως σαν θρησκευτική οργάνωση. Ή σαν να είσαι στον Πανιώνιο.
Υπήρξατε το πρώτο γκρουπ που βγήκε από την Archangel. Στην Ελλάδα ήταν καλύτερη η μουσική πραγματικότητα στα μέσα των ’00s, όταν ξεκίνησαν οι Ρόδες, απ’ ότι σήμερα;
Έγινε ένα μπαμ τότε. Όχι ότι το κάναμε εμείς, αλλά συνέπεσαν πολλές μπάντες και καλλιτέχνες οι οποίοι έσπρωξαν τα πράγματα ένα βήμα μπροστά. Μέχρι τότε υπήρχαν εμβληματικά γκρουπ όπως οι Τρύπες και πήγαινε ο λαός να δει αυτά. Ενώ σήμερα σε κάθε μαγαζί παίζει ένα διαφορετικό γκρουπ που έχει το δικό του μικρό κοινό. Αυτό είναι πολύ πιο δημιουργικό.
Μόνο το live μετράει όμως;
Η υψηλότερη τέχνη είναι να παίζεις live κάτι τόσο καλά, ώστε να μπορεί μετά αυτό να βγει και σε δίσκο. Τον τρίτο δίσκο με τις Ρόδες έτσι ήθελα να τον κάνουμε. Αλλά δεν προχώρησε. Εξ ου και τρία κομμάτια που βγάλαμε στο YouTube είναι ηχογραφημένα live στο στούντιο.

Γιατί διαλύθηκαν οι αρχικές Ρόδες;
Πρέπει να ρωτήσεις τον καθένα χωριστά...
Εσένα έχω πρόχειρο…
Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, κάποιες σχέσεις κρατάνε περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα. Κάποιος θα έχει πρόβλημα βιοποριστικό, άλλος ψυχολογικό, άλλος οικογενειακό, άλλος με ναρκωτικά… Το θετικό είναι ότι γράφτηκαν τραγούδια και τα τραγούδια αυτά θα παίζονται και με τη νέα σύνθεση. Φυσικά και τα τραγούδια που μπορεί να προκύψουν από τα νέα παιδιά είναι καλοδεχούμενα. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου ’ρθει ένα τραγούδι. Μπορεί ένας που έχει σπουδές στην πλάτη να μη γράψει ποτέ τίποτα κι ένας άλλος που παίζει κρουστά να σου φέρει τρία.
Καλούς ελληνικούς στίχους ακούς σήμερα;
Αυτοί οι Los Mujeros που σου έλεγα, γράφουν ολοκληρωμένα, άρτια ελληνόφωνα τραγούδια. Είναι λίγο ήπιοι, αλλά γράφουν. Από εκεί και πέρα μόνο στο ραπ υπάρχει φαντασία στον στίχο. Μπορεί να είναι λίγο κιτς και γελοίο, αλλά μερικοί γράφουν καλά. Γιατί κατά τα άλλα στο ροκ ή στο λαϊκό, τον Σαββόπουλο, τον Ρασούλη και τη Νικολακοπούλου δεν έχει καταφέρει κάποιος να τους ξεπεράσει. Όλοι εκεί πατάνε. Αλλά εντάξει, τα Ελληνικά είναι ένα θέμα... Δηλαδή τσακώνονται για το αν πρέπει ή όχι να γράφεις Greeklish στο ίντερνετ, ή αν έκανες ένα ορθογραφικό λάθος, αλλά ένα κείμενο που να έχει φαντασία και να μη βαριέσαι να το διαβάσεις, σπάνια βρίσκεις. Σε μια στήλη περιοδικού με ζώδια θα βρεις πιο καλό κείμενο απ΄ ότι σε σχολικό βιβλίο. Σίγουρα.
Πες ένα παράδειγμα…
Ε, στα ζώδια ο καλύτερος είναι αυτός της Athens Voice, by far. Αντιθέτως, σε μια αναρχική αφίσα σπάνια πετυχαίνεις καλό κείμενο. Συν ότι θα είναι πάρα πολύ μεγάλα, συν ότι θα λέει και μαλακίες. Όλοι έχουν κάτι το φιλολογικό όταν γράφουν και είναι σπαστικό αυτό. Μου αρέσει να είναι ο άλλος τελειομανής, αλλά να παράγει και κάτι ωραίο. Δηλαδή σου λέει η Ελευθεροτυπία, εμείς δεν γράφουμε στα Αγγλικά. Σαν τη Μανίνα που δημοσίευε στίχους των Duran Duran και έγραφε «άι λάβ γιου». Ε ορίστε, πάει τώρα η Ελευθεροτυπία. Πού πας δηλαδή ρε φίλε; Δεν λέω ότι έκλεισε η εφημερίδα από αυτό, αλλά είναι ένα δείγμα της νοοτροπίας της.
Στα blogs, όπου υποτίθεται πως συναντά κανείς ό,τι πιο φρέσκο, βλέπεις ωραία κείμενα;
Κάποιες φορές... Είναι μία ξένη, δεν θυμάμαι πως τη λένε, η οποία γράφει για ναρκωτικά, μιλάει για τις εμπειρίες της και συμβουλεύει. Το site της λέγεται “Confessions of a teenage drug addict”. Ναι, βρίσκεις ωραία κείμενα, αλλά τα πιο πολλά είναι χάλια. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ελληνικά βιβλία. Γάμησέ τα, δεν διαβάζονται... Χίλιες φορές Καζαντζάκης! Μου αρέσει όμως η βιογραφία του Άρη Βελουχιώτη που έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος, το Άρης Ο Αρχηγός Των Ατάκτων. Το έχει γράψει σαν μυθιστόρημα και πετάει.
Ο Χωμενίδης; Η Σώτη Τριανταφύλλου;
Ο Χωμενίδης και η Σώτη Τριανταφύλλου, αυτό που προσπαθούν να γλιτώσουν, που είναι η εθνική κατάθλα, το κουβαλάνε μέσα τους τόσο πολύ ρε φίλε, ώστε δεν γίνεται να τους διαβάσεις... Δεν φταίνε, το έχουν φάει στη μάπα. Δηλαδή αν εμείς έχουμε απηυδήσει, φαντάσου αυτοί που είναι πιο μεγάλοι ηλικιακά και πιο ταλαντούχοι. Αλλά και ’μένα αν μου λέγανε θα σου δώσω 200.000 ευρώ και κάθε χρόνο θα μου φέρνεις έναν δίσκο, θα το έκανα.
Ας κλείσουμε με μουσική. Ποιο άλμπουμ από αυτά που έχεις κάνει ευχαριστήθηκες περισσότερο; 
Το Moriginal Champsystem. Και δεύτερο το Cheap Science. Γιατί και στα δύο είχα τον έλεγχο. Στο Silent Disco δεν είχα τον έλεγχο. Υπέκυπτα. Είχα και το κόμπλεξ να μη γίνω Μυτακίδης, να μη γίνω δηλαδή αφεντικό. Προτάσεις δεν είναι κακό να δέχεσαι, εντολές όμως… Η αλήθεια είναι πως στο Silent Disco είναι όλα τέλεια, εκτός από τα φωνητικά. Ήμασταν τρεις MCs και υπήρχε ένα θέμα. Επίσης δεν ήμουν τόσο αφαιρετικός όσο είμαι τώρα. Κρατήσαμε κάποια κομμάτια που ίσως έπρεπε να μείνουν απ’ έξω. Όσο πιο ελαφρύς είναι ο δίσκος, τόσο καλύτερα. Τώρα το καινούριο μας θα είναι garage, θα έχει δέκα κομμάτια.
Θα βγει φέτος; Πώς το κόβεις;
Δεν έχω φτιάξει πλάνο.

 (όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr - Απρίλιος 2012)

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Το twitter ως ρινγκ

Μεταξύ διασημοτήτων, οι πισώπλατες μαχαιριές ήταν ανέκαθεν συνηθισμένο φαινόμενο. Πλέον όμως οι «αγώνες» τους μεταδίδονται live μέσω twitter...

Oταν η Κόρτνεϊ Λαβ πληροφορήθηκε ότι ο Ντέιβ Γκρολ των Foo Fighters είχε «εκμεταλλευτεί» σεξουαλικά την 19χρονη κόρη της, εξέφρασε τον θυμό της λούζοντάς τον με κοσμητικά επίθετα στο twitter. Μόνο ο περιορισμός των 140 χαρακτήρων μπορούσε να βάλει φρένο στην οργή της. Από την πλευρά της, η νεαρή Φράνσις Μπιν ακολούθησε την «παραδοσιακή» οδό της δημόσιας αντιπαράθεσης: Σύμφωνα με τα γραφόμενά της η μητέρα της θα έπρεπε να τεθεί υπό απαγόρευση από το twitter…
Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ενδεικτική της διάθεσης των σελέμπριτι να λύνουν τις σημαντικές ή ασήμαντες διαφορές τους δημοσίως, βοηθούμενοι από τα social media. Καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι βγάζουν το άχτι τους δημοσίως, προς τέρψη χιλιάδων ανθρώπων. Οπως, για παράδειγμα, ο παλαιστής C.M.Punk, ο οποίος τον περασμένο Φλεβάρη «τιτίβισε» ότι ήθελε να τσακίσει στο ξύλο τον Κρις Μπράουν για τον ξυλοδαρμό της Ριάνα. Ακόμα και οι υπεύθυνοι για τις προεκλογικές εκστρατείες των Μπάρακ Ομπάμα και Μιτ Ρόμνεϊ έχουν ανταλλάξει βολές μέσω twitter για φλέγοντα ζητήματα αλλά και για άλλα, επουσιώδη, όπως το ποιος από τους δύο υποψήφιους αγαπάει περισσότερο τους σκύλους.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, βέβαια, τα πράγματα μπορεί να πάρουν δυσάρεστη τροπή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα -και εδώ-, η Κόρτνεϊ Λαβ. Πέρυσι, η χήρα του Κερτ Κομπέιν υποχρεώθηκε να καταβάλει 430.000 δολάρια ως αποζημίωση σε μία σχεδιάστρια ρούχων που προκάλεσε την οργή της όταν εξέφρασε την «παράλογη» απαίτηση να πληρωθεί. Οι χαρακτηρισμοί με την οποία την έλουσε η ατίθαση ντίβα από το twitter οδήγησαν τις δύο πλευρές στα δικαστήρια. Οπως άλλωστε επισημαίνει ο διακεκριμένος Αμερικανός ψυχίατρος Κάρολ Λίμπερμαν, «το twitter δεν το χρησιμοποιείς για να τσακωθείς με κάποιον, αλλά για να τον ταπεινώσεις μπροστά σε όλο τον κόσμο. Ολα τα social media και κυρίως το συγκεκριμένο, είναι τα μέσα έκφρασης των δειλών».
(Οπως δημοσιεύτηκε στο gynaikamag.gr - Aπρίλιος 2012)

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Συνέντευξη Μαραβέγιας

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο και από τα 15 του σχεδίαζε πώς θα δραπετεύσει. Ανθρωπος της μέρας και του ήλιου, δραστήριος, ενθουσιώδης, ξενιτεύτηκε στην Ιταλία για να σπουδάσει στατιστική και αντί να επιστρέφει στα πάτρια εδάφη τα καλοκαίρια, προτιμούσε να παίζει μουσική σε ξένα φεστιβάλ. Η προσγείωση στην Ελλάδα ήταν κάπως ανώμαλη και η πορεία προς την επιτυχία αργή, τα τελευταία χρόνια όμως οι περισσότερες συναυλίες του γίνονται sold out. Μαζί με τον Πάνο Μουζουράκη και μια παρέα μουσικών της ίδιας γενιάς, λανσάρει έναν νέο τύπο διασκέδασης, πιο ευρωπαϊκό, για αυτούς που βαρέθηκαν εξίσου το «έντεχνο», τα κλαμπ και τα μπουζούκια και το μόνο που θέλουν είναι να χορέψουν σε έναν ζεστό στέκι με ζωντανή μουσική, με μια κρύα μπίρα στο χέρι. Ζει αποκλειστικά από τη μουσική όπως μου είπε και φυλάει τις αποδείξεις στο ίδιο κουτί που η γιαγιά του κρατούσε τα χαρτάκια από τα ημερολόγια τοίχου. Δυο μέρες μετά τη συνάντησή μας, θα έφευγε στο εξωτερικό για τη συνέχεια των γυρισμάτων της σειράς ντοκιμαντέρ «Μεσόγειος» του Πάνου Καρκανεβάτου που προβάλεται από την ΕΡΤ και τον βρίσκει να περνάει τα σύνορα με μια κιθάρα στον ώμο και να συνομιλεί με μουσικούς. Καλά που τον πρόλαβα...

Επιτυχία
«Οταν ήμουν πιο μικρός είχα ένα άγχος να εξασφαλίσω τον βιοπορισμό μου από τη μουσική. Hθελα να δείξω ότι είμαι καλός, ότι τραγουδάω ωραία, ότι έχω ιστορίες να πω. Οσο επέμενα όμως, τίποτα δεν πήγαινε καλά. Κάποια στιγμή ένιωσα πως δεν τα καταφέρνω, χαλάρωσα εντελώς και ήθελα μόνο να διασκεδάζω με τη μουσική, να κάνω αυτό που αγαπάω. Τελικά, αυτός ήταν ο δρόμος που με οδήγησε στις πρώτες μου επιτυχίες. Οι στόχοι μου καλύφθηκαν από μόνοι τους, χωρίς να τους έχω προσδιορίσει εγώ».

Ταμείο
«Το προηγούμενο άλμπουμ μου, το Welcome to Greece, έγινε χρυσό. Αυτό βέβαια μεταφράζεται σε 6.000 αντίτυπα, οπότε όλα είναι σχετικά... Για εμένα σημασία έχει ότι ο κόσμος ακούει μουσική και έρχεται στα live. Δεν περιμένω να γίνω πλούσιος από τα cd, θέλω απλά να πουλάω όσα απαιτούνται για να βγουν τα έξοδα, έτσι ώστε να μην κάνω καλλιτεχνικές εκπτώσεις».

Δημιουργία
«Στην δημιουργία χρειάζεται μια υπερβολή. Πρέπει να υπερβείς την επίγνωση του τι κάνεις και να είσαι λίγο αφελής. Αν έχεις απόλυτο έλεγχο, θα σου προκύψει μια τελειομανία και μια συστολή. Εγώ εκτίθεμαι πλέον χωρίς πρόβλημα, λέω οτιδήποτε με κάνει να νιώθω πιο ελεύθερα ακόμα κι αν θεωρώ πως είναι βλακεία».

Μαύρο-κόκκινο
«Εχω μια γκαρνταρόμπα διαλεγμένη με πολλή αγάπη, αλλά ποτέ δεν προσέχω τι φοράω όταν φεύγω από το σπίτι. Κάποια στιγμή λοιπόν ανακάλυψα μέσα από σχόλια στο διαδίκτυο πως η κοκκινόμαυρη μπλούζα είχε γίνει σήμα-κατατεθέν μου. Χωρίς να το καταλάβω, την είχα φορέσει σε σημείο παρεξήγησης... Τώρα το έχω γυρίσει στα λουλουδάτα πουκάμισα (γέλια)».

Σουξέ
«Το Φίλα με ακόμα το αγάπησα απ’ την πρώτη στιγμή. Οταν μου το έστειλε ο Πάνος (σ.σ.: Mουζουράκης) για να το μεταφράσουμε και να το πούμε παρέα, το ερωτεύτηκα. Hταν ένα απλό, ρομαντικό τραγούδι που μέσα στη μαυρίλα των καιρών έλεγε ''ακόμα και τώρα, φίλα με''! Το ήξερα πως θα γινόταν επιτυχία αλλά αυτό τον χαμό που προκάλεσε η αλήθεια είναι πως δεν τον περίμενα».

Η Λόλα σε διήγημα
«Εγραψα μια ανοιξιάτικη ταξιδιωτική ιστορία 50 σελίδων, που συνδυάζει δικά μου αληθινά βιώματα και φαντασία. Η ηρωίδα μου είναι η Λόλα, μια νεαρή μουσικός που παίζει κοντραμπάσο και ταξιδεύει στο Καστελόριζο στις 23 Απριλίου του 2009, για να συμπράξει επί σκηνής με έναν Τούρκο ουτίστα. Εκείνος την ερωτεύεται σφόδρα και την ακολουθεί στο καράβι της επιστροφής, όπου παρακολουθούν από την τηλεόραση το διάγγελμα του πρωθυπουργού για την είσοδό μας στο ΔΝΤ... Πρόκειται για μια σουρεαλιστική ματιά πάνω στον τρόπο που βίωσα την κρίση».

Η Λόλα σε cd
«Τα τραγούδια του νέου άλμπουμ μοιράζονται το ίδιο κόνσεπτ με το βιβλίο, χωρίς όμως να είναι περιγραφικά. Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα πολλά διαφορετικά όργανα. Αγαπώ πολύ τον Τομ Γουέιτς και φυσικά δεν πιστεύω πως μπορώ να τον προσεγγίσω μουσικά, αλλά την τάση του να στήνει κάθε φορά ένα δικό του ηχητικό σύμπαν την ζηλεύω πολύ και προσπαθώ να την υιοθετήσω».

Γυναίκες
«Δεν θέλω να το παίξω γενναιόδωρος, αλλά βρίσκω πάντα μια σπάνια ομορφιά σε όποια γυναίκα γνωρίζω - κάτι που με ελκύει και που μπορώ πολύ εύκολα να το προσδιορίσω. Μπορεί να είναι ένα βλέμμα ή ο τρόπος που κουμπώνει το μπουφάν της. Τώρα για να με γοητεύσει θανάσιμα και να την ερωτευτώ, πρέπει να με εκπλήξει ευχάριστα σε διάφορα επίπεδα».

Οικογένεια
«Μου αρέσει η οικογένεια, έχω έναν φοβερό ανιψιό, έναν αδερφό και γονείς (γέλια). Εντάξει, η αλήθεια είναι πως η συμβίωση και η συντροφικότητα είναι αρετές που θα ήταν καλό να κατακτήσουμε. Απλώς τα αποδεκτά από την κοινωνία μοντέλα γάμου και οικογένειας δεν με αφορούν. Προς το παρόν, η γυναίκα μου είναι η Λόλα...»

Μια τελετουργία
«Είμαι εθισμένος στον εσπρέσο. Με το που ξυπνάω το πρωί πηγαίνω πάνω από την καφετιέρα, αναπνέω το άρωμα και ανακαλύπτω το νόημα της ζωής - κάθε μέρα! (γέλια). Βλέπω την καφετιέρα σαν ένα διαστημικό μηχάνημα που ήρθε από το μέλλον και προσγειώθηκε στο σπίτι μου. Υστερα κάθομαι στο γραφείο, ανοίγω τα e-mail μου και αισθάνομαι πάλι κανονικός άνθρωπος».


όπως (περίπου) δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ - Μάιος 2012

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Αντίο Δημήτρη!


Έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί, σε ηλικία 64 ετών, από ανακοπή καρδιάς ο δημοφιλής τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Είδωλο


Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Συνέντευξη Wedding Singers

(οπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ - Φεβρουάριος 2012)
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Σέρλοκ Χολμς για να ανακαλύψεις το προφανές: οι Wedding Singers είναι αυτή τη στιγμή η πιο κεφάτη μπάντα της Αθήνας. Συναντήθηκα με τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη, τον έναν εκ των δύο τραγουδιστών τους, στο μπαρ Τώρα στο Γκάζι και κατάλαβα το γιατί. Ο Λάμπης είναι ο τύπος που σε στήνει 20 λεπτά στο ραντεβού, αλλά τελικά σου σφίγγει το χέρι τόσο ζεστά ώστε σε ξαφνιάζει. Λες: «Αποκλείεται να με έστησε επίτηδες». Η αμεσότητα αυτή σπάει λοιπόν και τον πάγο μεταξύ της μπάντας και του κοινού. Και δεν μιλάμε για μία ή δύο επιτυχημένες εμφανίσεις. «Σε κάθε μας live έχουμε τουλάχιστον 150 ανθρώπους - και φαντάσου ότι παίζουμε Τετάρτες», μου είπε για τις εμφανίσεις που πραγματοποιούν κάθε εβδομάδα στο Γκάζι. «Διασκευάζουμε από το “Rock Me Amadeus” του Falco μέχρι το “Lost in the Night” του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου», συμπλήρωσε. «Ο κόσμος χορεύει, τα όμορφα κορίτσια ξεσηκώνουν τα αγόρια... Και όλο αυτό είναι πολύ χαρούμενο και ειλικρινές. Επιπλέον, το να δουλεύεις κάθε μέρα πρωί-απόγευμα και να βγαίνεις στα μισά της εβδομάδας μέχρι αργά το βράδυ είναι μια προσωπική επανάσταση».
    Φέτος τον χειμώνα, πάνω που οι Wedding Singers είχαν φτιάξει όνομα στα εναλλακτικά στέκια της πόλης, προέκυψε συνεργασία με την Αννα Βίσση. «Η Αννα έψαχνε μια μπάντα για να συμμετέχει ως guest στις χειμωνιάτικες εμφανίσεις της», μου εξήγησε ο Λάμπης. «Ενα βράδυ ήρθε λοιπόν, μας άκουσε, απόλαυσε αυτό που είδε, μιλήσαμε και συμφωνήσαμε». Αναρωτήθηκα αν οι φαν του γκρουπ βρέθηκαν προ εκπλήξεως, αλλά η απάντηση του Λάμπη Κουντουρόγιαννη ήρθε πριν γίνει σχετική ερώτηση. «Κάνουμε ακριβώς αυτό που αγάπησε ο κόσμος», μου είπε. «Δεν μας ζήτησε κανείς να αλλάξουμε το στυλ μας και έτσι οι όποιοι ενδοιασμοί μάς αποχαιρέτησαν από την πρώτη μέρα».
    Ενα πολυφορεμένο κλισέ θέλει τα μέλη κάθε μπάντας να δηλώνουν πρώτα απ’ όλα δεμένη παρέα. Ομως οι Wedding Singers είναι μάλλον διαφορετικοί. «Bαριόμαστε να βγαίνουμε μαζί, γιατί οι συζητήσεις γυρνάνε στα ίδια θέματα», ισχυρίστηκε ο Λάμπης. Τα όνειρα των μελών της μπάντας είναι πάντως κοινά. «Μια καλοκαιρινή περιοδεία στα beach bars της Ελλάδας θα ήταν τέλεια», μου είπε ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης. «Για να παίζoυμε μουσική, να πίνουμε τις ποτάρες μας και να κοιμόμαστε το πρωί». Υστερα πάτησα το stop στο κασετοφωνάκι και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Διότι στον κόσμο των Wedding Singers όλα μπλέκονται μεταξύ τους με γρήγορο ρυθμό, όπως ακριβώς συμβαίνει στα τραγούδια που διασκευάζουν.

Who is who
• Οι Wedding Singers είναι οι Λάμπης Κουντουρόγιαννης (κιθάρα-φωνή), Θοδωρής Μαυρογιώργης (κιθάρα-φωνή), Χρήστος Αλεξάκης (πλήκτρα) και Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (τύμπανα). O Λάμπης και ο Θοδωρής είναι δεύτερα ξαδέρφια.
• Εμπνεύστηκαν το όνομά τους από την κωμική ταινία «The Wedding Singer» («Ενας τραγουδιστής για τον γάμο μου»), που έχει πρωταγωνιστή τον Ανταμ Σάντλερ.
• Αρχισαν να παίζουν μαζί πριν από τρία χρόνια. Μέχρι στιγμής περιορίζονται σε ποπ/ντίσκο διασκευές τραγουδιών από τα ’80s και τα ’90s, αλλά στο μέλλον σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν δικό τους υλικό.

(ΙΝΦΟ) Οι Wedding Singers εμφανίζονται κάθε Τετάρτη στο Τώρα (Κωνσταντινουπόλεως 44, Γκάζι) με ελεύθερη είσοδο. Επιπλέον, κάθε Παρασκευή και Σάββατο παίζουν στο Rex Music Theater (Πανεπιστημίου 48, Αθήνα).

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Καταξίωση

Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω θερμά τους αναγνώστες μου από τη Βραζιλία. Και δεν αστειεύομαι καθόλου: με αμήχανο χαμόγελο διαπίστωσα μέσω των εσωτερικών μηχανισμών της παρακολούθησης του blog πως την τελευταία εβδομάδα οι περισσότεροι αναγνώστες,  1.602 τον αριθμό, προέρχονται από τη χώρα του Πελέ. Ακολουθεί η Ελλάδα με μόλις 127 επισκέπτες.
Η απρόσμενη αυτή επιτυχία οφείλεται, όπως φαίνεται από τα στατιστικά, στο θέμα για τη Γιόκο Ονο, που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2010 και βραδυφλεγώς εξελίχθηκε σε top story. Θυμίζω πως η εν λόγω ανάρτηση συνοδευόταν από γυμνή φωτογραφία της ίδιας και του Τζον Λένον (το εξώφυλλο του άλμπουμ «Two Virgins»), η οποία ενδεχομένως να έφερε περισσότερα κλικ απ’ ότι το καλογραμμένο κατά τα άλλα κείμενό μου...
Σαν αντάλλαγμα, χαρίζω στους Βραζιλιάνους μια ακόμα γυμνή φωτό του ζευγαριού, την οποία ούτε θυμάμαι πότε τράβηξα. We love Brazil.