Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

The Boy - Live to the death

Το καλύτερό του live νομίζω έδωσε χθες ο The Boy στο 6 D.O.G.S.. Και λέω νομίζω όχι επειδή είμαι ταπεινός αλλά γιατί έκατσα μέχρι τη μέση, αφού η συναυλία προβλεπόταν τετράωρη.
Η είσοδος ήταν πέντε ευρώ και στην τιμή αντί για ποτό συμπεριλαμβανόταν ένα κυπελλάκι σούπα. Υπήρχε η σούπα για χορτοφάγους και η σούπα για μοσχοφάγους. Εγώ προτίμησα μπύρα. Το κοινό καθόταν σε καρέκλες, όπως και ο ίδιος ο The Boy.
Ακούστηκαν κομμάτια παλιά και καινούρια, μαζί με κάποιες ενδιαφέρουσες διακευές, εκ των οποίων ξεχώρισα το "Ι'm on fire" του Springsteen. Ο Τhe Boy πλέον στέκεται ανάμεσα στο αγγλόφωνο και το ελληνόφωνο. Στο πρώτο υιοθετεί μια γοητευτική grunge βραχνάδα και αφήνει ορθάνοιχτο το παράθυρο των επιρροών από τα 90's της εφηβείας του. Στο ελληνόφωνο, αντίθετα, εκτίθεται με στίχους που εκφράζουν κάτι πιο δυνατό και ίσως πιο ενδιαφέρον. Τα καινούρια του τραγούδια από το άλμπουμ "Ηλιοθεραπεία", που αναμένεται μέσα στην επόμενη χρονιά, είναι σαν φωτογραφίες από το κέντρο της Αθήνας. Κάτι με σταματάει πάντα από το να θεωρήσω ένα τραγούδι του σπουδαίο, δεν αμφιβάλλω καθόλου ωστόσο πως αυτό που κάνει είναι μοναδικό. Γι αυτό και γνωρίζει ανταπόκριση: Απ' ότι μαθαίνω το "Κουστουμάκι" πούλησε μια χαρά. Και χθες το βράδυ το SIX d.o.g.s. ήταν γεμάτο.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Πες το παραξενιά μου


Το τελευταίο τεύχος της Athens Voice παρουσιάζει 700 δώρα που μπορεί κάποιος να κάνει δικά του στέλνοντας sms και συμμετέχοντας σε κλήρωση. Δίπλα λοιπόν στις τσάντες attrativo, στα σετ περιποίησης σώματος και στα βερνίκια νυχιών, βλέπουμε το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Βήτα και το άλμπουμ των Thivery Corporation, μεταξύ άλλων. Oυσιαστικά πρόκειται για διαφημίσεις προιόντων. Ωστόσο είναι λυπηρό να βλέπεις πνευματικά έργα δίπλα σε προιόντα αισθητικής. Το να διαφημίζονται απλά σε ένα έντυπο ως αυτόνομες καταχωρήσεις και το να συμπεριλαμβάνονται στο ίδιο αφιέρωμα δεν είναι το ίδιο πράγμα. Βέβαια αν παιζόταν το πορτοφόλι μου μπορεί να ενέδιδα κι εγώ. (Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις).

Πάντως με πιάνει ζάλη τελευταία μετά την ανάγνωση ενός free-press και δεν νομίζω πως είμαι ο μόνος. Ας είν' καλά τα κείμενα του Τσαγκαρουσιάνου και του Νένε που με ξαναφέρνουν στα ίσια μου
.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Oh Yoko!

του Βύρωνα Κριτζά
(όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Γυναίκα»-Νοέμβριος 2010).

30 χρόνια μετά τη δολοφονία του Λένον, αναζητούμε την αινιγματική Ονο μέσα στα περιστατικά που περιλαμβάνονται στη βιογραφία «Woman»

Για μια γυναίκα-σύμβολο της εναλλακτικής κουλτούρας, όπως η Γιόκο Ονο, είναι αρκετά παράδοξο το γεγονός ότι ανήκει σε τζάκι. Γεννήθηκε στο Τόκιο το 1933. Ο πατέρας είχε ρίζες στην αυτοκρατορική δυναστεία της Ιαπωνίας, ενώ η μητέρα της ήταν μέλος της οικογένειας Γιασούντα, η οποία ίδρυσε τον 19ο αιώνα μία από τις ισχυρότερες τράπεζες της Ασίας. Η φωτογραφία του μπαμπά Ονο βρισκόταν σε περίοπτη θέση στο σπίτι, επηρεάζοντας την καθημερινότητα ακόμη και εν απουσία του ίδιου, αλλά η μικρή Γιόκο τον πρωτοαντίκρισε στα τρία της χρόνια, σε ένα ταξίδι που έκανε με τη μητέρα της στο Σαν Φρανσίσκο, όπου εκείνος είχε εγκατασταθεί για δουλειές.
Το 1940 η οικογένεια μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και έναν χρόνο αργότερα επέστρεψε στο Τόκιο. Εκεί, στην εφηβεία της, η Ονο διάβαζε κλασικούς, μάθαινε πιάνο και δεν σταματούσε να διευρύνει τους ορίζοντές της. Ετσι, το 1951 έγινε η πρώτη γυναίκα που φοίτησε στο φιλοσοφικό τμήμα του ελιτίστικου πανεπιστημίου Γκακουσούιν. Στο δεύτερο εξάμηνο όμως τα παράτησε, έφυγε για τη Νέα Υόρκη -όπου ζούσε η οικογένειά της μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- και γράφτηκε στο κολέγιο Σάρα Λόρενς. Στη συνέχεια ένωσε την τύχη της με ανθρώπους που είχαν κάτι να της προσφέρουν σε διανοητικό επίπεδο. Το 1956, στα 23 της χρόνια, απέκτησε τον πρώτο της σύζυγο, τον νεωτερικό Ιάπωνα συνθέτη Τόσι Ιτσιγιανάγκι, με τον οποίο παρέμεινε παντρεμένη για έξι χρόνια. Το ίδιο διάστημα, και τα δύο μέλη του ζεύγους έζησαν χωρίς να κρύβονται πολλές ερωτικές περιπέτειες. Το 1962 ήρθε ο δεύτερος γάμος, αυτή τη φορά με Αμερικανό, τον τζαζίστα και παραγωγό ταινιών Αντονι Κοξ. Εναν χρόνο αργότερα η Ονο γέννησε το πρώτο της παιδί, την Κιόκο.

Τέχνη χωρίς προηγούμενο
Στη Νέα Υόρκη η Ονο σύχναζε σε γκαλερί, πήγαινε σε πάρτι με εναλλακτικό κόσμο και τελικά ανέπτυξε την ιδέα ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις ταλέντο για να γίνεις καλλιτέχνης. Ετσι δεν άργησε να στήσει πρωτότυπες εκθέσεις, αλλά και δρώμενα όπως το «Cut Piece» (1964) – στο τελευταίο οι θεατές σχημάτιζαν ουρά και έσκιζαν κομμάτια από το φόρεμά της με ψαλίδι μέχρι να την αφήσουν γυμνή. «Θα έκανα τα πάντα για την τέχνη. Ετσι ένιωθα εκείνη την εποχή», είπε αργότερα. Τη δεκαετία του 1960 συνδέθηκε και με το νεοντανταϊστικό καλλιτεχνικό ρεύμα Fluxus, που χαρακτηριζόταν από την ανάμειξη πολλών διαφορετικών μορφών τέχνης. Ομως, παρά τις προτροπές του ιδρυτή του κινήματος Τζορτζ Μακιούνας, η Ονο δεν έγινε επίσημο μέλος του Fluxus, προκειμένου να προστατεύσει την καλλιτεχνική ανεξαρτησία της.
Από τις αρχές της ίδιας δεκαετίας η νεαρή Γιαπωνέζα άρχισε να τραγουδάει συστηματικά και τράβηξε την προσοχή του πειραματικού συνθέτη Τζον Κέιτζ και του θρυλικού τζαζίστα Ορνέτ Κόουλμαν. Μάλιστα ο τελευταίος την ενέταξε σε συναυλίες του, ώστε να χρησιμοποιεί τη φωνή της σαν πνευστό. Από τότε είχε έναν ιδιόμορφο, προβοκατόρικο τρόπο ερμηνείας με λαρυγγισμούς και κραυγές, ο οποίος εκείνη την εποχή άφηνε τους ακροατές με μια έκφραση απορίας αλλά μακροπρόθεσμα επηρέασε πολλούς ερμηνευτές. Το ροκ εντ ρολ δεν την γοήτευε, παραήταν λαϊκίστικο για κείνη. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όμως, ένα νεανικό ροκ συγκρότημα επρόκειτο να φτάσει σε πρωτοφανές -και μάλλον ανεπανάληπτο- επίπεδο επιτυχίας.
Ενας έρωτας μεγάλος
Η Γιόκο Ονο γνώρισε τον Τζον Λένον τον Νοέμβριο του 1966, κατά τη διάρκεια μιας έκθεσής της στο Λονδίνο. Η ίδια επιμένει ακόμη ότι κατά την πρώτη τους γνωριμία δεν είχε ιδέα με ποιον είχε να κάνει. Αυτό αν θέλουμε το πιστεύουμε... Το σημαντικό είναι ότι με την ιδιότυπη τέχνη της και τις ανατρεπτικές ιδέες της κατάφερε να τον γοητεύσει, σε μια περίοδο που ο ίδιος είχε αρχίσει να κουράζεται από τις υποχρεώσεις του με τους Μπιτλς και από τον γάμο του με τη Σίνθια Πάουελ. Αργότερα, δύο χρόνια μετά τη γνωριμία τους, ο Λένον και η Ονο ηχογράφησαν μαζί ψίθυρους, θορύβους, ουρλιαχτά. Το άλμπουμ ονομάστηκε «Unfinished Music No. 1: Τwo Virgins» και γρήγορα απασχόλησε μεγάλη μερίδα του κοινού. Οχι τόσο εξαιτίας της προφανούς ιδιομορφίας ενός ηχητικού μείγματος που ξέφευγε από τα ποπ-ροκ στεγανά, αλλά κυρίως επειδή για το εξώφυλλο επιλέχθηκε μια γυμνή φωτογραφία των δύο δημιουργών. Τότε η τεράστια επιρροή της ανήσυχης Ασιάτισσας στον σταρ έγινε ολοφάνερη και έναν χρόνο μετά (άνοιξη του 1969) το ζευγάρι ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου στο Γιβραλτάρ – εκείνη τη μέρα τόσο ο Λένον όσο και η Ονο φόρεσαν άσπρα ρούχα και παπούτσια του τένις.
Σύντομα ο Τύπος σε όλη τη Γη -κυρίως, βέβαια, στη Βρετανία- άρχισε να εκφράζει έχθρα για την Ονο, με ρατσιστικές αναφορές και με υποτιμητικά σχόλια για την εξωτερική της εμφάνιση. Οσο όμως ο έξω κόσμος πολεμούσε τη σχέση, τόσο ο Τζον και η Γιόκο κλείνονταν σε δικό τους μικρόκοσμο. Ωσπου έφτασαν στο σημείο να χωρίζονται μόνο όταν υπήρχε ανάγκη για καταφυγή στην τουαλέτα. Πολλοί λοιπόν θεώρησαν ότι ο Λένον βρήκε στην επτά χρόνια μεγαλύτερή του Ονο τη μητρική φροντίδα που του είχε λείψει ως παιδί. Επειτα τέλειωσαν οι Μπιτλς και άρχισε ο αγώνας για την ειρήνη. Με την Ονο πάντα στο πλάι του Λένον. Με την Ονο να τον ενθαρρύνει και να τον βοηθάει να υλοποιεί δρώμενα όπως την περίφημη ήρεμη διαμαρτυρία στο κρεβάτι του ξενοδοχείου Amsterdam Hilton ή τη συνέντευξη Τύπου που οι δυο τους έδωσαν κλεισμένοι μέσα σε γιγάντια τσάντα, προκειμένου να στηλιτεύσουν τις διακρίσεις με βάση την εξωτερική εμφάνιση. Η Ονο δεν σταμάτησε πάντως να βγάζει προσωπικούς δίσκους. Επιπλέον, από το 1966 μέχρι το 1972 πήρε μέρος στην υλοποίηση 16 φιλμ μικρού και μεσαίου μήκους, με γνωστότερο ανάμεσά τους το «No. 4» - εκείνο με τα γυναικεία οπίσθια σε πρώτο πλάνο.
Ηδη από το 1971, το ζεύγος είχε μετακομίσει από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη. Οσο για τη σχέση τους, δεν ήταν τόσο αρμονική όσο θεωρείται σήμερα. Τελικά έζησαν χώρια για ενάμιση χρόνο, αλλά επανασυνδέθηκαν και τον Οκτώβρη του 1975 η Ονο έφερε στον κόσμο το γιο τους Σον. Ακολούθησαν πέντε χρόνια αφοσίωσης στην οικογένεια και πλήρους απουσίας από τη δημόσια ζωή, ώσπου το 1980 το ζευγάρι κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Double Fantasy». Οι δυο τους ήταν έτοιμοι για μια νέα αρχή, αλλά ένας ψυχικά διαταραγμένος νέος με το όνομα Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν είχε διαφορετική άποψη και οι σφαίρες του σκότωσαν τον 40χρονο Λένον. Τότε, πέρα από το άδικο τέλος μιας ζωής, ήρθε και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.

Αναγνώριση στην τρίτη ηλικία
Στα χρόνια μετά τη δολοφονία, η Γιόκο Ονο κατέκτησε χωρίς προσπάθεια τον τίτλο της διασημότερης χήρας του πλανήτη. Ελάχιστοι βέβαια γνωρίζουν ότι λίγα χρόνια μετά το τραγικό συμβάν γιάτρεψε τη μοναξιά της με τη βοήθεια του διακοσμητή Σαμ Χαβαντόι και ότι έζησε μαζί του μέχρι το 2001 - για ευνόητους λόγους περιόρισε στο ελάχιστο τις δημόσιες εμφανίσεις μαζί του. Από την άλλη, από το 2000 η συμβολή στη σύχρονη κουλτούρα της χρονίως επισκιασμένης Ονο άρχισε να αναγνωρίζεται με τιμές. Πέρυσι βραβεύτηκε μάλιστα με το Χρυσό Λιοντάρι της Μπιενάλε Βενετίας για τη συνολική προσφορά της στην τέχνη και τον περασμένο μήνα πραγματοποίησε ρεσιτάλ με τη Lady Gaga, η οποία της είπε μπροστά στους θεατές «σ’ ευχαριστώ που είσαι τόσο τέλεια και που αποτέλεσες πηγή έμπνευσης για τόσες γυναίκες». Υπερβολική αυτή η δήλωση σεβασμού; Μάλλον όχι. Στα 77 της χρόνια η Γιόκο Ονο παραμένει ακατάβλητη: βγάζει νέους δίσκους, αναλαμβάνει ποικίλα καλλιτεχνικά σχέδια και εξακολουθεί να μάχεται για την παγκόσμια ειρήνη και τον φεμινισμό.
Πάρα πολλοί άνθρωποι, βέβαια, αγνοούν τη συνεισφορά της στην τέχνη. Ετσι, μόνο και μόνο επειδή τρεις δεκαετίες τώρα η Ονο διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα του μακαρίτη Λένον, εκείνοι τη βλέπουν απλώς ως μια αντιπαθητική και ηλικιωμένη κυρία που φροντίζει αποκλειστικά για το συμφέρον της. Το μεγάλο ερώτημα είναι όμως το εξής: πώς μια Γιαπωνέζα χωρίς αστραφτερό ταλέντο ή εκτυφλωτική ομορφιά κατάφερε να αφήσει τόσο έντονο στίγμα στον δυτικό κόσμο; Και η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι πως η Ονο έδειξε με τα δρώμενά της ότι η τέχνη δεν ορίζεται και κυρίως δεν οριοθετείται. Ή, για να χρησιμοποιήσουμε τα εύστοχα λόγια του συγγραφέα της βιογραφίας «Woman», η Ονο αντιμετώπισε σαν έργο τέχνης τον ίδιο της τον εαυτό.

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Τρόμος και ρομάντζο

Όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Κ", Νοέμβριος 2010

Του Βύρωνα Κριτζά

Σ’ ένα υπέροχα φωτεινό και επιμελώς ατημέλητο υπόγειο ατελιέ στην Αγία Παρασκευή, ο Στέφανος Ρόκος ρυθμίζει τις τελευταίες λεπτομέρειες για τη νέα του έκθεση ζωγραφικής. Η μπλούζα του συγκροτήματος Grinderman που φοράει, αγορασμένη από πρόσφατη συναυλία του γκρουπ του Νικ Κέιβ στο εξωτερικό, με προϊδεάζει για έναν άνθρωπο ενημερωμένο και ενδιαφέροντα. Ο κύριος χώρος του δωματίου του καταλαμβάνεται από πίνακες, στα ράφια όμως κυριαρχούν τα βινύλια και στους τοίχους οι φωτογραφίες του Ντέιβιντ Μπάουι και των Roxy Music. Το πάντρεμα αυτό, της μουσικής με τη ζωγραφική, χαρακτηρίζει και την επερχόμενη έκθεσή του που έχει τίτλο «Τρόμος και Ρομάντζο σε Εναν Αλλο Πλανήτη»: «Ζήτησα από κάποιους μουσικούς που πάντα εκτιμούσα και θαύμαζα και που είχα κάποια σχέση μαζί τους να γράψουν ένα κομμάτι εμπνευσμένο από τον τίτλο και τα έργα. Η όλη διαδικασία κράτησε δύο χρόνια και το αποτέλεσμα είναι ένα cd με δεκαοχτώ πρωτότυπα τραγούδια. Θέλησα να το κυκλοφορήσω μόνος μου, χωρίς την εμπλοκή χορηγών ή εταιριών». Με συμμετοχές από την Αρλέτα, τους Κόρε. Ύδρο. αλλά και ξένων γκρουπ όπως οι Αμερικανοί Fiery Furnaces, το cd θα διατίθεται στο χώρο της έκθεσης.

Αποφοιτώντας πριν από δέκα χρόνια από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ο Στέφανος Ρόκος απέκτησε μεταπτυχιακό στη Χαρακτική από το Wimbledon School of Art του Λονδίνου. Η φετινή έκθεση που θα πραγματοποιήσει στη γκαλερί Αγκάθι είναι η όγδοη προσωπική του (οι τρεις είχαν γίνει στα πλαίσια της Art Athina), ενώ τα τελευταία χρόνια έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα δίσκων του Φοίβου Δεληβοριά και του Παύλου Παυλίδη. Οι ζωγραφιές του χαρακτηρίζονται από ένα αναγνωρίσιμο προσωπικό ύφος με ποικιλία χρωμάτων, λεπτά σχέδια, δόσεις σουρεαλισμού και αρκετούς συμβολισμούς. Στα καινούρια του έργα συναντάμε εικόνες καθημερινές, που έχουν όμως κάτι το απόκοσμο και πραγματεύονται τη συνύπαρξη της φωτεινής και της σκοτεινής πλευράς των πραγμάτων. Τον ρωτάω ποιο είναι το αγαπημένο του τραγούδι όλων των εποχών και πως θα το αποτύπωνε σε εικόνα: «Το “From Her To Eternity” του Νικ Κέιβ. Θεωρώ πως είναι το ομορφότερο ερωτικό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ». Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης κομπιάζει. «Μου είναι αδύνατον να περιγράψω ένα έργο που έχω στο μυαλό μου. Πάντως σίγουρα θα υπάρχει κάπου πεταμένο το κλειδί του δωματίου 29 και ένα κομπρεσέρ».

Μίζερες απόψεις περί άνισης προβολής των καλλιτεχνών και έλλειψης υποδομών της χώρας δεν έχουν τόπο στα λεγόμενά του. Οταν όμως η συζήτηση φτάνει σε προσωπικότητες από άσχετους κλάδους που χρησιμοποιούν τις δημόσιες σχέσεις τους για να εκθέσουν πίνακες ανύπαρκτης καλλιτεχνικής αξίας, δείχνει φανερά δυσαρεστημένος. «Πρόκειται για αχόρταγους ανθρώπους που νομίζουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα, αλλά τελικά απλώς ενθουσιάζουν την αυλή τους με τα σκέρτσα τους. Το σωστό τελικά είναι να μη δίνουμε σημασία». Ο ίδιος καταφέρνει να βιοπορίζεται από τις εκθέσεις του, η εκάστοτε ανταπόκριση του κοινού όμως επηρεάζει άμεσα την οικονομική του κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση, προτεραιότητά του είναι να συγκινήσει τον ανυποψίαστο παρατηρητή. «Το έργο τέχνης μπορεί να προκαλέσει την ίδια ακριβώς τεράστια ποικιλία συναισθημάτων με ένα τραγούδι, βιβλίο, ταινία, ποίημα ή θεατρική παράσταση. Αν αξίζει φυσικά. Θυμάμαι τον εαυτό μου να μένει κάθε φορά άφωνος μπροστά στα επιβλητικά έργα του Ρόθκο, τα αφηρημένα νούφαρα του Mονέ, ή τις διεστραμμένες εικόνες με τα κορίτσια του Χένρι Ντάργκερ. Όσο για τα δικά μου έργα, χαίρομαι που ξέρω ότι έχουν αγγίξει σε έναν βαθμό κάποιους ανθρώπους που εκτιμώ. Μακάρι να μάθω ότι αγγίζουν και περισσότερους».


Η έκθεση «Τρόμος και Ρομάντζο σε Εναν Αλλο Πλανήτη» κάνει εγκαίνια στην αίθουσα τέχνης Αγκάθι (Μηθύμνης 12 & Επτανήσου, Κυψέλη) στις 15 Νοεμβρίου, ώρα 20.00 και θα βρίσκεται εκεί μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου.

www.stefanosrokos.gr, www.horrorandromance.com



Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Oh my GAD.



αναδημοσίευση από το περιοδικό Γυναίκα (Νοέμβριος 2010)

Γκρουπάκια υπάρχουν πολλά. Πόσα όμως από αυτά μπορούν να φτιάξουν ηλεκτρονική ποπ που να φλερτάρει με το mainstream κοινό και ταυτόχρονα να έχει κάτι να πει στους ψαγμένους; Η ιστορία των GAD. άρχισε το 2004, από δύο ανθρώπους -τον Hρακλή Αναστασιάδη και τον Κώστα Αντωνιάδη- που έγραψαν ένα μουσικό κομμάτι για τη συλλογή «Greek Electro vol. 2». Μετά από πολύωρες συζητήσεις γύρω από τη μουσική, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με ακόμη τρεις μουσικούς και να φτιάξουν ένα συγκρότημα. Οπως μου είπαν: «Ο μόνος ρεαλιστικός μας στόχος ήταν να καταφέρουμε να φτιάξουμε καλή μουσική και να προσεγγίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ακροατήριο. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα». Τελικά το ντεμπούτο άλμπουμ τους «System May Fall» υπήρξε ένα ακόμα πετραδάκι από αυτά που τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά της αγγλόφωνης σκηνής και το τραγούδι «Τhe End of the Road» παίχτηκε από πολλούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς που κατάλαβαν ότι υπήρχε ζωή και μετά τη Μόνικα.
Ο καιρός πέρασε και το καλοκαίρι οι GAD. έφτασαν στη δεύτερη δουλειά τους «Τhe Perfect Crime». Αυτή τη φορά επέλεξαν πιο σκοτεινό ήχο και χρησιμοποίησαν περισσότερες κιθάρες, χωρίς να βάλουν στην άκρη τα αγαπημένα τους συνθεσάιζερ. Στο «Οver the Moon» τραγούδησε μάλιστα ο Κωνσταντίνος Βήτα, ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του γκρουπ. Το τραγούδι που γνώρισε τη μεγαλύτερη αποδοχή ήταν πάντως το «Waves», το οποίο έγινε και σάουντρακ δημοφιλούς τηλεοπτικού σποτ. Δίστασαν άραγε πριν πάρουν την απόφαση; Μάλλον όχι: «Από τη στιγμή που η διαφήμιση δεν προσβάλλει και δεν εκθέτει το τραγούδι και τους GAD., δεν υπήρξε λόγος να είμαστε αρνητικοί ως προς την παραχώρηση».

Οχι στη μιζέρια

Γενικότερα, ενδιαφέρονται να απευθυνθούν σε ένα ευρύτερο ακροατήριο ή τους αρκούν οι λίγοι και φανατικοί; Η απάντησή τους δεν μου άφησε καμία αμφιβολία: «Θέλουμε να απευθυνθούμε σε όσο δυνατόν περισσότερο κόσμο, χωρίς όμως να προχωρήσουμε σε εκπτώσεις και συμβιβασμούς σ' αυτό που κάνουμε. Ούτε περιοδεύων θίασος θέλουμε να γίνουμε, ούτε να πουλήσουμε την ψυχή μας στον διάβολο. Από την άλλη, δεν επιθυμούμε να γίνουμε εσωστρεφείς και μίζεροι».
Οταν βγαίνουν για ποτό, οι GAD. αποφεύγουν τα πολύβουα κλαμπ και προτιμούν ήρεμα και ζεστά στέκια όπου μπορούν να συζητήσουν και να σχεδιάσουν τις μελλοντικές τους κινήσεις - ένα από αυτά βρίσκεται στην πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα. Τους ζήτησα να μου πουν ποια χαρακτηριστικά βρίσκουν γοητευτικά σε μια γυναίκα -πέρα από την εξωτερική εμφάνιση- και, προς έκπληξή μου, πήρα πρωτότυπη απάντηση: «To πόσο προσαρμοστική μπορεί να είναι σε διαφορετικές παρέες και συνθήκες». Κατά τ' άλλα, δεν βλέπουν το συγκρότημα ως επάγγελμα αλλά ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. «Οι GAD. είναι ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας μας, το οποίο μας δίνει δύναμη, δημιουργικότητα και φαντασία, παρά τις αντιξοότητες, δυσκολίες και ατυχίες που μπορεί να μας προκύπτουν», μου είπαν. Για το τέλος άφησα το πιο δύσκολο αλλά και το πιο ουσιαστικό ερώτημα. Ποια είναι η ομορφότερη στιγμή που έχουν ζήσει παίζοντας μουσική; «Το διαρκές, απρόσμενο και ασταμάτητο χειροκρότημα του κόσμου λίγο προτού εμφανιστούμε στην σκηνή του γεμάτου Σταυρού του Νότου, πριν από ενάμιση χρόνο», μου είπαν. Oι πιθανότητες να χειροκροτηθούν περισσότερο στο μέλλον είναι πολύ σοβαρές.

Το άλμπουμ «The Perfect Crime» κυκλοφορεί από τη Shift Records.