Συνέντευξη Αλκίνοος Ιωαννίδης

Η συνέντευξη αυτή πρωτοδημοσιεύτηκε στο FAQ48 στις 26/03/2009 με κάποιες μικροαλλαγές.

ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ

Γιατί σου πήρε τόσα χρόνια να βγάλεις νέο άλμπουμ και πότε ένιωσες ότι ήρθε η κατάλληλη ώρα;
«Η κατάλληλη ώρα έρχεται όταν έχεις μαζέψει ένα υλικό που είναι σύμφωνο με το τι είσαι τη δεδομένη στιγμή. Που μπορεί να εκφράσει μέσα από τους ήχους, τους στίχους και τις σιωπές του αυτό που είσαι τώρα, με τα καλά και τα στραβά σου. Που σου επιτρέπει να μοιραστείς κάτι αληθινό και όχι αυτό που θα ήθελες να είσαι για τους άλλους. Σαν μια στάση στην ασταμάτητη πορεία, για να δεις που βρίσκεσαι, τι έκανες, τι μάζεψες, να πάρεις μιαν ανάσα και να συνεχίσεις. Η ζωή μου τα τελευταία χρόνια υπήρξε γεμάτη πληροφορίες, εντάσεις, μετακομίσεις, γεγονότα, συναισθήματα. Μου ήταν αδύνατον να σταματήσω και να τα καταγράψω. Απλά τα ζούσα και τα σημείωνα πρόχειρα. Όταν όλο αυτό πήρε σχήμα, ησύχασε μέσα μου και μπορούσε να βγει χωρίς να προσπαθεί να είναι κάτι περισότερο από αυτό που είναι, το δισκογράφησα. Δεν είμαι «μεγάλος δημιουργός». Δεν αισθάνομαι την υποχρέωση να παράγω αριστουργήματα. Μόνο μικρές, ειλικρινείς δόσεις ζωής. Κι αυτές, ακόμα κι όταν τις βρίσκω συχνά, δεν μπορώ πάντα να τις καταγράψω».

Υπάρχει κάποιος κύριος θεματικός άξονας στη «Νεροποντή», είτε μουσικά είτε στιχουργικά;
«Υπάρχει μια συγκρατημένη ένταση, μια εσωτερική φασαρία που υπονοείται κάτω από ένα περιβάλλον φαινομενικά ήσυχο και ομαλό. Πολλά διαφορετικά στοιχεία, ηχητικά και στιχουργικά, που προστίθενται σαν σε κολλάζ στην επιφάνεια του υλικού, χωρίς να το κάνουν να φωνάζει. Σε μια εποχή όπου όλα φωνάζουν, από τις διαφημίσεις ως τις ειδήσεις, ήθελα να βγει ένα υλικό που να στέκει ακίνητο, εντάσσοντας μέσα του τα εκατομμύρια των πληροφοριών που δεχόμαστε στη σημερινή ζωή. Με λίγα λόγια, ο θεματικός άξονας είναι η ίδια η ζωή. Η γέννηση, η πορεία και το τέλος, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά».

Τι είναι αυτό που σε έκανε να σπουδάσεις κλασσική μουσική στην Αγία Πετρούπολη αυτό το διάστημα, αντί να βιαστείς να βγάλεις ένα δίσκο ή να συνεχίσεις τις παραστάσεις;
«Δεν σπούδασα κλασσική μουσική. Έκανα απλά κάποια μαθήματα για ένα μικρό διάστημα, που εύχομαι να συνεχιστούν. Αγαπώ την κλασσική μουσική από παιδί, ειδικά αυτή του 20ου αιώνα και την προκλασσική. Ήθελα να κάνω κάτι ελάχιστο, πέρα απ’ το ωδείο και την προσωπική μου μελέτη, για να την καταλάβω καλύτερα. Όχι για να την εντάξω στην τραγουδοποιία. Εξάλλου, ο ήχος της χορωδίας ή της ορχήστρας στον τελευταίο δίσκο, μόνο σαν αναφορά σε κάτι που αγαπώ υπάρχει και όχι σαν έργο ολοκληρωμένο».

Πως αισθάνεσαι όταν παρουσιάζεις ένα νέο τραγούδι στο κοινό, όπως τώρα για παράδειγμα στο Γυάλινο; Δε σε φοβίζει το γεγονός ότι μπορεί να μην αρέσει στον κόσμο;
«Σίγουρα όλοι θέλουμε η δουλειά μας να γίνεται αποδεκτή. Αυτό όμως δεν είναι αυτοσκοπός. Στις ζωντανές εμφανίσεις είναι πιο εύκολο να «περάσει» ένα νέο τραγούδι, απ’ ότι σ’ ένα δίσκο. Υπάρχει δεδομένη ενέργεια στα live που βοηθά τα καινούργια τραγούδια να ενταχθούν σ’ ένα πρόγραμα, περιτριγυρισμένα όπως είναι από άλλα παλαιότερα, που έχουν προλάβει να συμβιώσουν με τους ακροατές και να αγαπηθούν. Εκεί λοιπόν, αισθάνομαι μεγαλύτερη ασφάλεια. Στο δίσκο είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Το υλικό εμφανίζεται σαν ένας ξένος που διεκδικεί θέση σε μια προηγούμενη δισκογραφία. Χρειάζεται χρόνος για να αγαπηθεί και να συν-υπάρξει».

Τι το διαφορετικό θα έχουν αυτές οι παραστάσεις, πέρα από την παρουσίαση του νέου cd;
«Έχουν κατ’ αρχήν τρεις σπουδαίους μουσικούς, το Σταύρο Λάντσια στο ακουστικό και το ηλεκτρικό πιάνο, το Rhodes, τα συνθεσάιζερ, τη μελόντικα και τη μαρίμπα, το Γιώργο Καλούδη στο ηλεκτρικό και το ακουστικό τσέλο και την κρητική λύρα και το Μιχάλη Καπηλίδη στα τύμπανα. Αρκετές νέες ενορχηστρώσεις, με μια ελευθερία, μια συγκέντρωση και μια διάλυση, καθώς και πολλή ενέργεια. Το σκηνικό του πατέρα μου Άντη Ιωαννίδη, καθώς και μια ομάδα ηχοληπτών και φωτιστών που κάνει με πάθος τη δουλειά της, πράγμα καθόλου αυτονόητο. Και πάνω απ’ όλα, την προσμονή να συναντηθούμε ξανά με τα τραγούδια και όσους ανθρώπους έρθουν να μας δουν, κάτι που μου έχει λείψει εδώ και καιρό».

Ποιες νέες μπάντες έχεις ξεχωρίσει από την Ελλάδα και το εξωτερικό;
«Τα τελευταία χρόνια άκουγα μόνο ορχηστρική μουσική. Και όταν άρχισα να ασχολούμαι πιο εντατικά με το δίσκο, σταμάτησα να ακούω οτιδήποτε. Ό,τι και να σας πω ότι ξεχώρισα, σε μια εποχή που τρέχει θα σας φανεί παλιό».

Είχα διαβάσει σε μια παλιότερη συνέντευξη ότι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή σου είναι οι δίσκοι σου. Έχει αλλάξει αυτό τον τελευταίο καιρό;
«Είπα τέτοιο πράμα; Γι’ αυτό δεν αντέχω τον συνεντευξιακό μου εαυτό. Λέω υπερβολές που μετά μου φαίνονται τόσο ανόητες! Η μουσική σίγουρα είναι βασικό στοιχείο της ύπαρξής μου, αλλά όχι βέβαια μέσα από τους δίσκους μου αποκλειστικά. Η λειτουργία μου του ακροατή, αυτή που μου έχει λείψει τελευταία, ίσως είναι σημαντικότερη για την ύπαρξή μου από αυτή του «δημιουργού». Ζούμε σε μια χώρα με μεγάλη δισκογραφική παραγωγή, που, αν και το μεγαλύτερο μέρος της δεν με αφορά, έχουμε την τύχη να βρίσκουμε πάντα πράγματα να θαυμάσουμε. Αν συνυπολογίσουμε και τη διεθνή παραγωγή, πάντα θα βρεθεί κάτι που να αξίζει να ακούσεις. Τώρα που τέλειωσε ο δίσκος, θέλω πάλι να ακούσω».