Συνέντευξη Νικήτας Κλιντ

ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ

Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε με κάποιες μικροαλλαγές στο τεύχος 46 του FAQ.

Γιατί αποφάσισες να κάνεις σόλο άλμπουμ;.
«Ο λόγος που το ξεκίνησα ήταν για να μη κάθομαι με σταυρωμένα χέρια. Eίμαι πια 33 χρονών, τα είδα όλα με μια ακόμη σχέση που καταστράφηκε, χώνεψα ότι δεν πρόκειται να βγάλω λεφτά από τη μουσική, ξενέρωσα με την κατάσταση στην Ελλάδα, δέθηκα με τα παιδιά από τις Ρόδες και 'ντάξει. Η μουσική είναι τα παγκόσμια θρησκευτικά μαθηματικά που μας κρατάνε. Γαμώ και το Θεό και το Σατανά. Ο κάθε άνθρωπος, η ζωή του και οι επιλογές του είναι ένα ξεχωριστό έργο τέχνης. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα όπως μας δίδαξε και το Matrix – το πρώτο γιατί τ' άλλα 2 είναι μούφα».

Ποια ήταν η διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ αυτού; Φτιάχτηκε εξ ολοκλήρου στον υπολογιστή;
«Λίγο παραπάνω από ένας χρόνος χρειάστηκε για να τελειώσει η δουλειά. Βρήκα ένα ωραίο στούντιο, καινούριο, απείραχτο κι αμόλυντο, το Playhouse στο Μεταξουργείο και πήγαινα κάποιες φορές τη βδομάδα κι έπαιζα με διάφορα όργανα – φυσικά, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά. Έφερνα και κάνα φίλο και τζαμάραμε. Από κάτω δούλευε σε μια αποθήκη ένας Ινδός ο Μαλκίτ Τσαντ που έπαιξε τάμπλα σ'ένα κομμάτι. Ο τρόπος που φτιάχτηκε είναι ανάμικτος σαν παγωτό από μηχάνημα – ποιητικά μιλώντας. Ακόμα και τα ηλεκτρονικά όργανα τα έπαιξα ζωντανά. Οι λούπες είναι με το χέρι στοιχισμένες χωρίς μετρονόμο. Ο υπολογιστής μίλησε περισσότερο στις μίξεις. Όλα γιναν με τα φτηνότερα τεχνολογικά μέσα, εξού και ο τίτλος και με μια ντιτζείστικη αντίληψη. Για παράδειγμα πολλά κομμάτια τα μίξαρα σπίτι μου με το διαφημιστικό Cubase που είχε μόνο τα βασικά plugins. Βασίστηκα ακόμα περισσότερο στο ένστικτο απ' ότι σε προηγούμενες δουλειές. Το καλό με το σόλο καριέρα είναι ότι δεν έχεις κανέναν να σου τα πρήζει. Το κακό είναι ότι δεν έχεις την ενέργεια μιας μπάντας».

Θεωρείς ότι το Silent Disco και το Cheap Science κινούνται προς μια εντελώς πρωτοποριακή μουσική κατεύθυνση ή ενώνουν διαφορετικά μουσικά είδη του παρελθόντος;
«Δε νομίζω ότι το θέμα είναι η πρωτοπορία. Ό,τι βγει βγήκε, έτσι κι αλλιώς ο καθένας μέσα στη διαφορετικότητά του πρωτοτυπεί σχεδόν πάντα και χωρίς να το θέλει. Σίγουρα πιο σημαντικό είναι το παιχνίδι με διάφορα και καλά είδη μουσικής και στις δυο δουλείες – είδη που ίσως έχουν προσπεραστεί ή παρερμηνευτεί στην Ελλάδα. Τώρα όμως που η Αθήνα ειδικά έχει αποκτήσει έναν πιο πολυεθνιικό χαρακτήρα, όλα φαίνεται να κολλάνε πιο εύκολα. Το Cheap Science: Enemy πάντως είναι από τη μάνα του παράδοξο και αντιφατικό».

Είσαι ο μόνος στιχουργός (από αυτούς που ξέρω) που χρησιμοποιεί στο ίδιο τραγούδι και ελληνικούς και αγγλικούς στίχους. Πως προκύπτει αυτό, σου βγαίνει αβίαστα;
«Βγαίνει σχετικά αβίαστα αν και αποτελεί την ύψιστη γλωσσική βία αυτό το πάντρεμα. Δεδομένου όμως ότι είμαι δίγλωσσος από γεννησιμιού μου, στ'αρχίδια μου κιόλας αυτή η ιεροσυλία».

Τι άκουσες τελευταία που σου έκανε εντύπωση;
«Υποκλίνομαι στου Γάλλους μετασταυροφόρους Justice που σταματάνε όμως στο αρχικό μιξ του “Invaders must die” των Prodigy (τα υπόλοιπα κομμάτια δε λένε και τόσο), ενώ το “Let's make out” των πιτσιρικάδων Does it offend you? Yeah! είναι το μέλλον. Επίσης το 3 και το 4 απο τη Santagold από το Brooklyn τα σπάει. Ό,τι έχω ακούσει από τον καινούριο Ενδελέχεια μ'αρέσει, έχει ένα δικό του ήχο – πως ήταν οι “Χάρτινες Σαίτες”. Άπειρες άγνωστες ή όχι και τόσο άγνωστες ελληνικές μπάντες παίζουν δυνατά κι ελεύθερα».

Ετοιμάζεις νέο άλμπουμ με τις Ρόδες;
«Ετοιμάζουμε είναι η σωστή λέξη. Και θα είναι όλος ζωντανά γραμμένος. Ευτυχώς ο ντράμερ μας άνοιξε δικό του στούντιο στα Λιόσια, το Jam2 και κάνουμε δουλειά. Όλα συνομωτούν εναντίον μας αλλά ελπίζω κάποτε να το τελειώσουμε, πού θα πάει».