Συνέντευξη Δημήτρης Πουλικάκος

Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr στις 18/03/09.

Δημήτρης Πουλικάκος: «Ακόμα κι όταν έγινα πενήντα χρονών, η μάνα μου με ρωτούσε “Δημήτρη, τι αποφάσισες;”»

Toν περίμενα σε καφετέρια στην Πλατεία Βικτωρίας. Πριν μπει μέσα, τον έβλεπα από το τζάμι να πιάνει κουβέντα με έναν τύπο στην πλατεία, να ψαχουλεύει με περιέργεια τα περιοδικά του περιπτέρου κι έπειτα να πιάνει κουβέντα με τον περιπτερά. Ύστερα τον πήρα τηλέφωνο και του είπα να μπει, για να κουβεντιάσουμε κι εμείς. Δώσαμε ξανά ραντεβού στο Rodeo, όπου θα παίξει αυτό το Παρασκευοσάββατο μαζί με τους Socrates.
ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ


Οι γονείς σας ήταν και οι δύο γιατροί. Εσείς καλός μαθητής;
«Όχι. Ίσα-ίσα κατάφερνα να περνάω χωρίς περιπέτειες, χωρίς να μένω μεταξιταστέος και τέτοια. Κάποια στιγμή έδωσα στην Πάντειο, περισσότερο για να ησυχάσει η μάνα μου, που μου τα ‘πρηζε. Ακόμα και όταν έγινα πενήντα χρονών, όταν πηγαίναμε καμιά φορά και τρώγαμε μαζί, μου έλεγε “Δημήτρη, τι αποφάσισες;” Δηλαδή ήθελε να δει τι είχα αποφασίσει να κάνω στη ζωή μου, 50 χρονώ άνθρωπος να πούμε».

Στο Λονδίνο πώς πήγατε;
«Μόλις απολύθηκα από φαντάρος σηκώθηκα κι έφυγα. Από το ’64 μέχρι το ’72, οκτώ χρόνια δηλαδή, ήμουνα μισό εδώ και μισό στην Αγγλία. Εκεί έκανα δουλειές του ποδαριού. Είχα ας πούμε γνωρίσει έναν της ιρλανδικής μαφίας που είχε ένα σπριπτιζάδικο στο Σόχο. Και μετά διάφορα άλλα... Το ’67 είχα πάει στα Μάταλα στην Κρήτη. Έμεινα εκεί στις σπηλιές για τρεις-τέσσερεις μήνες. Και με το που έγινε το πραξικόπημα, το επόμενο βράδυ, με πιάσανε, με μια φίλη μου αμερικάνα. Τους φάνηκα ύποπτος, γιατί είχα κόψει ένα φραγκόσυκο στη μέση (έχεις κόψει ποτέ φραγκόσυκο;), το οποίο είχε ένα έντονο μωβ χρώμα, “κηδειί” να πούμε και είχα γράψει κάτι με αυτό πάνω στη σχιστή πέτρα. Δουλειά δεν είχα τότε, μόλις είχα έρθει και από την Αγγλία…»

Στους MGC πως μπήκατε;
«Μετά τα Μάταλα, έπαιζε ήδη ο Πολύτιμος στους MGC και ήταν να πάει ο μπασίστας τους φαντάρος. Οπότε μου λέει “δεν κάθεσαι να μάθεις τα τραγούδια στο μπάσο να παίζουμε μαζί;”. Ε και έτσι ξεκίνησα… Μετά ήταν να πάει ο τραγουδιστής μας φαντάρος και αφού δοκιμάσαμε δυο-τρεις, είπαμε να μπω εγώ. Ήξερα και την αγγλική γλώσσα καλά, έχοντας ζήσει στο Λονδίνο».

Πως ήταν να παίζει κανείς σε ελληνικό ροκ συγκροτήματα τη δεκαετία του ’70; Πως τα βγάζατε πέρα;
«Ε, δύσκολα, όπως είναι και σήμερα δηλαδή, γιατί από το ροκ εντ ρολ στην Ελλάδα δε νομίζω να ζει κανένας. Έκανα παράλληλα κινηματογράφο και αργότερα και τηλεόραση...»

Θα πάμε μετά σε αυτά. Ο πρώτος άνθρωπος που έπαιξε ροκ στην Ελλάδα είναι ο Σαββόπουλος με το «Περιβόλι του τρελού»;
«Δε νομίζω. Ο Σαββόπουλος έπαιξε αργότερα ροκ, στη δεκαετία του ’70. Δεν ξέρω με λεπτομέρειες τη δισκογραφία της εποχής. Πάντως το “Περιβόλι του τρελού” δεν είναι ροκ, περισσότερο προς το νέο κύμα θα έλεγα ότι βαδίζει».

Ποια είναι η γνώμη σας για το Σαββόπουλο;
«(Σουφρώνει τα χείλη και σκέφτεται) Όχι η καλύτερη. Εντάξει, το έργο του είναι αξιόλογο, έχει κάποια κομμάτια που μου αρέσουνε. Όπως και οι Beatles ας πούμε, γενικά δε μ’ αρέσουνε, άλλα κάποια τραγούδια τους μ’ αρέσουνε. Άσχετα με το ότι σαν άτομα…»

Το άλμπουμ «Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος» (1976) θεωρείται κλασσικό. Πότε και πως γράψατε τα τραγούδια αυτά;
«Άρχισαν να γράφονται πολύ νωρίτερα, από το ’65-’66. Ύστερα, όταν τα ολοκλήρωσα, μου πήρε τέσσερα-πέντε χρόνια μου πήρε να το βγάλω, άλλαξα τρεις εταιρίες. Κοίτα, έγραφα από μικρός διάφορα. Παλιά έβγαζα και ένα περιοδικό μαζί με κάτι άλλους φίλους μου. Ένα λογοτεχνικό περιοδικό, μεταξύ υπερρεαλισμού και μπίτνικ, ας πούμε. Τότε είχα πρωτομεταφράσει ένα ποίημα του Άλεν Γκίνσμπεργκ, ο Παναγιώτης ο Κουτρουμπούσης είχε μεταφράσει κάτι κομμάτια από το Μπάροουζ… Αλλά και δικά μας γράφαμε. Από μικρός έγραφα λοιπόν, αλλά τότε ήταν που “εκδοθήκαμεν” κιόλας. “Εξετέθειμεν” ας πούμε».

Με το ραδιόφωνο πως μπλεχτήκατε;
«Ψιλοτυχαία, όπως και με τα συγκροτήματα. Από τη δεκαετία του ’70 κι αυτό. Έχω κάνει εκπομπές σε πολλά… Στο Δεύτερο Πρόγραμμα, στο Τρίτο επί Χατζιδάκι, στο Flash, στο 902…»

Κατά τη δεκαετία του ’90, πολλοί από τους παλιούς ροκάδες μπήκαν στα σήριαλ, τα τηλεπαιχνίδια και τις διαφημίσεις. Ήταν ο μόνος τρόπος να επιζήσετε αυτός;
«Ε, λίγο πολύ. Από το ροκ εντ ρολ πώς να ζήσεις; Εγώ είχα την τύχη να είμαι και ηθοποιός συγχρόνως. Έκανα και διαφημιστικά αργότερα, αλλά και jingles, μουσική για διαφημίσεις δηλαδή. Μια εποχή μάλιστα ήμουν και διευθυντής δημιουργικού στη Spot Thompson. Eίχα φτάσει τότε να δουλεύω δεκαοκτώ ώρες το εικοσιτετράωρο μόνο για την εταιρία, ας πούμε. Κοίταξε, στη μουσική κάνεις αυτό που γουστάρεις, ιδίως αν είσαι και τραγουδιστής. Στο σινεμά και στην τηλεόραση κάνεις κάτι «κατά παραγγελία». Ε, στα διαφημιστικά τώρα είναι αλλιώς, αλλά έχει και πλάκα. Δηλαδή αν δεν το γούσταρα δεν θα το ‘κανα, δεν υπήρχε περίπτωση. Ούτε καν για βιοποριστικούς καθαρά λόγους. Πρέπει να βρίσκω κάποιο ενδιαφέρον για να κάνω κάτι».

Στις πορείες του Δεκέμβρη έμαθα πως κατεβήκατε κι εσείς…
«Από δεκατριών χρονών κατεβαίνω. Μαθητές τότε, κατεβαίναμε για την Κύπρο. Όλο και κάτι καταφέραμε με τις πορείες αυτές, του Δεκέμβρη εννοώ. Αν δε γινόντουσαν ποτέ πορείες ή συλλαλητήρια ή διαδηλώσεις, σε τι κατάσταση θα βρισκόμασταν; Βέβαια συμβαίνει και το αντίθετο, δηλαδή οργανώνεται και το σύστημα περισσότερο με τον καιρό. Αλλά δεν μπορείς να κάθεσαι και να τα ανέχεσαι όλα αδιαμαρτύρητα».

Σήμερα, στα 65 σας, πως νιώθετε όταν τραγουδάτε στα club; Όπως νιώθατε πριν από τριάντα χρόνια;
«Σχεδόν… Το κάνω επειδή γουστάρω. Αλλιώς τι, θα καθόμουνα τώρα 66 χρονώ άνθρωπος να κάνω κάτι που δε μου αρέσει; Ακόμα ακούω μουσική, κάθε τόσο πάω και ψαχουλεύω. Ακούω και φολκλόρ και κλασσική και ρεμπέτικα και ροκ… Καινούρια και παλιά. Βγαίνουνε ωραία πράγματα ακόμα, αλλά αυτά φαίνονται με το χρόνο. Δε μπορείς να πεις με τη μία, πρέπει να αφήσει κάτι το αποτύπωμά του και να το κρίνεις αργότερα. Παίζει μεγάλο ρόλο αυτό».

Σήμερα θα θέλατε να είστε 20 χρονών;
«Όχι. Με τίποτα. Διότι το μέλλον προβλέπεται ζοφερό. Παρόλο που από τη φύση μου είμαι αισιόδοξο άτομο, στο ανθρώπινο είδος έτσι όπως το ξέρουμε δε δίνω παραπάνω από τριάντα-πενήντα χρόνια ζωής».

Δηλαδή παιδιά να μην κάνω;
«Καλό θα ήταν να μην κάνεις. Γενικά δε δίνω συμβουλές, το θεωρώ βλακώδες, αλλά θα σου ‘λεγα να μην κάνεις παιδιά».

Σεξ;
«Σεξ ναι».