Συνέντευξη Σωκράτης Μάλαμας

Φωτογραφία με το Σωκράτη Μάλαμα στο καμαρίνι του Ζυγού όπου έγινε η συνέντευξη. Ανάμεσά μας, ο φίλος Χρήστος Γιαλαμάς.



Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στο τεύχος 44 του FAQ, το Φεβρουάριο του 2009.

ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ

Οι παραστάσεις σας όλα αυτά τα χρόνια δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερες αλλαγές κι όμως ο κόσμος σάς ακολουθεί. Πού οφείλεται αυτό;
«Δεν έχω ιδέα… Εμείς αισθανόμαστε κάθε φορά ότι παίζουμε κάτι καινούργιο, παρότι επαναλαμβάνουμε πολλά τραγούδια. Βέβαια, κάθε εξάμηνο αλλάζουμε κάποια πράγματα με τους μουσικούς. Νομίζω όμως πως ο κόσμος δεν μας έχει χορτάσει, επειδή δεν βομβαρδίσαμε με τα τραγούδια μας τα μεγάλα μέσα, όπως η τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Έτσι λοιπόν, ορισμένα από τα τραγούδια αυτά ο κόσμος τα ανακαλύπτει εν καιρώ. Πολλοί από αυτούς που έρχονται ανακάλυψαν ορισμένα τραγούδια μόλις πρόσφατα. Ίσως κι αυτός να είναι ένας λόγος. Άλλο λόγο δεν ξέρω».
Πώς φτιάχνετε τη λίστα των τραγουδιών; Βάζετε και ορισμένα που με την πάροδο των χρόνων τα έχετε βαρεθεί;
«Πάντα βάζω αυτά που θέλει ο κόσμος. Από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω στα μαγαζιά αυτό κάνω. Τώρα αν καμιά φορά μου τη δώσει και βαρεθώ, το “Τσιγάρο ατέλειωτο”, ας πούμε, δεν το παίζω. Έλα όμως που τις περισσότερες φορές το παίζω όχι μόνο επειδή το θέλει ο κόσμος, αλλά επειδή το γουστάρω κι εγώ».
Στη μέχρι τώρα πορεία σας ήρθε ποτέ καμιά στιγμή που είπατε «θα προτιμούσα μια ζωή πιο ήσυχη, με ωράριο 9-5»;
«Άκυρο, άκυρο! Όχι, ποτέ. Δεν ήθελα ποτέ να μπω σε ένα επάγγελμα το οποίο θα είχε έναν απόλυτο, παγιωμένο προγραμματισμό και θα με πήγαινε από οκτάωρο σε οκτάωρο. Δεν το ήθελα αυτό ούτε στα πιο φρικαλέα μου όνειρα. Το ότι δεν μου συνέβη με κάνει να νιώθω πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος. Παράτησα και τη σχολή μου… Με παράτησε δηλαδή στην ουσία, γιατί δεν γινόταν αυτό, αυτή η ρουτίνα του να κάνω κάτι επειδή πρέπει. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που θέλουν μια τακτοποίηση στον εργασιακό τους χώρο και χρόνο. Ε, δεν είμαι απ’ αυτούς».
Ποιο από τα CD σας θεωρείτε πως είναι η σπουδαιότερη δουλειά που έχετε κάνει;
«Μου λένε διάφοροι για τον “Λαβύρινθο”. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς για ποιον λόγο. Ίσως επειδή είναι μια ενιαία δουλειά, η θεματολογία του δηλαδή είναι ένα πράγμα και αυτό ίσως του προσδίδει την αίγλη μιας ολοκληρωμένης δουλειάς. Βγήκε εν μέσω μιας εποχής, εκεί στα μέσα του ’90, όπου κυκλοφορούσαν πράγματα πολύ φαιδρά στην πιάτσα. Είχε ξετιναχτεί τελείως η ποπ-λαϊκή κουλτούρα και είχε κατακλύσει τα πάντα. O “Λαβύρινθος” ίσως αποτέλεσε τότε μια εναλλακτική πρόταση σε όλη αυτή την κατάσταση. Αυτό του προσέδωσε μια ιδιαιτερότητα και μια μοναδικότητα. Θεωρώ εξίσου σημαντική δουλειά το “Ένα”, που είναι φτιαγμένο με δύο κιθάρες κι ένα μπάσο. Πολλές φορές περνάω καλά και όταν ακούω τον “Κύκλο”, που είναι πιο λαϊκός, πιο κρασο-κατανυκτικός δίσκος».
Γιατί ναυάγησαν τα σχέδια για κοινή περιοδεία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου;
«Δεν είχε οργανωθεί κάτι, απλά το συζητούσαμε. Οι σκέψεις και τα σχέδια δεν είναι εφαρμόσιμα ανά πάσα στιγμή και τελικά δεν θα γίνει φέτος. Θα βγει μόνος του ο Θανάσης και μάλλον μόνος μου κι εγώ. Σκεφτόμαστε επίσης να κάνουμε μαζί έναν λαϊκό δίσκο. Δεν είναι εύκολο όμως κι αυτό, διότι έχουν παίξει τόσο πολύ τα ποπ στοιχεία, το χιπ χοπ που έχει μπει μέσα στο λαϊκό... Δεν μπορείς να βρεις άκρη. Δεν είσαι σίγουρος καν αν αυτό το οποίο παράγεις έχει βάσεις πάνω στο λαϊκό τραγούδι. Έχεις χαθεί κι εσύ ο ίδιος. Μακάρι να κάνουμε κάποια στιγμή με τον Θανάση μια δουλειά που να πατάει και με τα τέσσερα πόδια στο ελληνικό τραγούδι. Επίσης, ετοιμάζω και έναν δικό μου δίσκο σιγά σιγά, με μια παλιά τραγουδίστρια. Δεν θέλω όμως να αποκαλύψω πολλά, γιατί πάντα κάτι στραβώνει και μετά βγαίνω αναξιόπιστος…». (γέλια)