Την Καθαρά Δευτέρα που μας πέρασε δεν πήγα πουθενά, έκατσα σπίτι.
Κοιτάζοντας απέναντι από το μπαλκόνι μου προς ένα χαμηλότερο ορόφο, είδα τρία φιλικά ζευγάρια σε ένα πολύ στενό μπαλκόνι, στενότερο από το δικό μου που μένω μόνος. Κάθονταν γύρω από τραπέζι ατομικό. Δε μιλούσαν ελληνικά. Πρέπει να ήταν Ρουμάνοι, ή Αλβανοί ή κάτι τέτοιο.
Σε μια οποιαδήποτε άλλη Δευτέρα μιας οποιαδήποτε άλλης εβδομάδας, οι άνθρωποι αυτοί θα βρίσκονταν στη δουλειά τους. Μια δουλειά που σίγουρα δεν θα ήταν καριέρα, απλά θα τους εξασφάλιζε τα προς το ζην.
Εκείνο το δευτεριάτικο πρωινό όμως, καθόντουσαν έξω στο μπαλκόνι, διεκδικόντας μια αξιοπρέπεια, έστω και στριμωγμένη, που κανένα αφεντικό δεν μπορούσε να τους στερήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου