Συνέντευξη Μόνικα

Φωτογραφία με τη Μόνικα, μετά το τέλος της συναυλίας στο Gagarin, Ιανουάριος 2009.



ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ

Ένα μέρος της παρακάτω συνέντευξης, δημοσιεύτηκε στο Τεύχος 25 του FAQ, τον Οκτώβρη του 2008.

Το ντεμπούτο σου, το «Avatar», χαρακτηρίστηκε από πολλούς αριστουργηματικό. Σε ξάφνιασε αυτό;
"Φυσικά και με ξάφνιασε. Ξεκίνησα με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και με την εντύπωση οτι δεν είχα κάνει τίποτα σωστά. Αυτό που ήξερα είναι οτι εξέφρασα αυτό ακριβώς που μπορούσα και αυτό που πάντα ήθελα από τη στιγμή που συνέλαβα την ιδέα του δίσκου. Ευχαριστώ πάντως. Τη λέξη αυτή την έχω συνδέσει με το “let down” των radiohead. Δεν ήξερα οτι θα μπορούσα να τη προσεγγίσω".

Η ταμπέλα του «εναλλακτικού» σε ενοχλεί; Τι σημαίνει η λέξη αυτή για σένα;
"Κάποτε ήμουν πολύ φανατική αυτού του όρου. Νόμιζα οτι σήμαινε αυτό που ξεφεύγει από τη μάζα. Μεγαλώνοντας, μπερδεύτηκα με το τι είναι μάζα. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη πλειοψηφία πλεόν στη μουσική. Επομένως, δεν υπάρχει και ενναλακτικό. Εγώ ξεκίνησα από τη λεγόμενη «ενναλακτική σκηνή της Ελλάδας¨ και για εκατό χρόνια διάβαζα συνεντεύξεις συγκροτημάτων σχετικά με το μέλλον της, την αξία της κτλ. Όλοι αυτοί οι «εναλλακτικοί» αποτελούν μια ομάδα που περναέι και μόνη της μια χαρά. Εγω έτυχε να βρεθώ σ’αυτή τη σκήνη. Δε το επέλεξα. Και σύντομα έπαψα να τη χαίρομαι. Από την άλλη χωρίς το περασμά μου από αυτή σε καμία περίπτωση δε θα μου ζήταγες αυτή τη συνέντυξη γιατί απλά δεν θα είχα ασχοληθεί με τη μουσική. Δε θα είχα αποκτήσει εμπειρίες από live, δε θα είχα γνωρίσει τόσο κόσμο, τόσους φίλους μου. Δε θα είχα δει τόσα λάθη.. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οτι δεν υπάρχει «εναλλακτικό» ή “mainstream”. Υπάρχει απλά «μουσική». Είτε σου αρέσει είτε όχι. Ας μη κολλάμε στο τί θ’απαντήσουμε στην ερώτηση «τί μουσική ακούς;»".

Ποιο από τα live που έχεις δώσει θυμάσαι πιο έντονα;
"Τη πρώτη μου συναυλία ως “μουσική” Μόνικα στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Ήμουν τόσο χαρούμενη που θα έπαιζα τα κομμάτια μου και επιτέλους θα τραγουδούσα όπως εγώ ακριβώς ήθελα, με τη μπασαδούρα φωνή και τα ελαφρύ φάλτσο. Έπαιξα μαζί με τον Άρη, τον τσελίστα μου, στα μάτια του έβλεπα μια γαλήνια ευτυχία και την υπόσχεση οτι θα με συνοδεύει για πολύ καιρό στη μουσική μου. Θυμάμαι τους φίλους μου που συγκινήθηκαν και μου έλεγαν αστειάκια για να μην έχω άγχος, τους δημοσιογράφους που δήλωναν αυστηροί κριτές αλλά “τους κέρδισα”, τα πρώτα καλά λόγια που άκουσα, η ευτυχία του “whiter shade of pale”, τα πρώτα δάκρυα, το ασφυκτικά γεμάτο θέατρο με ηρεμούσε, γνώρισα τον Boy, τον Λάμπη, τον Βαλλάτο, τον m.hulot, τον Νίκο τον Αγγλούπα που από τότε έγινε το δεξι μου χέρι, η Φελίσια η κολλητή μου προσπαθούσε να μου πει οτι φαίνεται το βρακάκι μου κάτω απ’τη κλαβινόβα. Η αίσθηση οτι μπορώ να συνεχίσω. Και να περάσουμε ωραία, ωραία, ωραία…."

Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από το «Bloody Sth», το κατά πολλούς σπουδαιότερο τραγούδι του δίσκου;
"Το κομμάτι αυτό γράφτηκε το φθινόπωρο του 2006. Υπήρξε μία εποχή αμφισβήτησης για τα πάντα. Προετοίμαζα την ηχογράφηση του I’m not young in my youth για τη συλλογή του Παπασπυρόπουλου και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ν’απομακρύνομαι συνειδητά από την “φοιτητική μου ιδιότητα”. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, το αγόρι μου δεν άξιζε αυτά που του πρόσφερα και το ξεκίνημα στη μουσική με γέμιζε και αυτό με αμφιβολίες. Ήθελα να χωρίσω και δεν είχα το κουράγιο να το πάρω απόφαση, ήθελα να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, να μοιραστώ τα μυστικά μου αλλά δεν προλάβαινα λόγω της αφοσιωσής μου στη μουσική εκείνη τη περίοδο, την ευκαιρία που είχα να πειραματιστώ , ήθελα-ήθελα-ήθελα αλλά δεν έκανα τίποτα. Τη νύχτα πριν κοιμηθώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Σκεφτόμουν τους ανθρώπους που παραμελούσα ολοένα και περισσότερο. Έγραψα αυτό το κομμάτο γι’αυτούς που αγαπώ τόσο πολύ αλλά η ξεροκεφαλιά μου δεν επιτρέπει να τους το δείχνω με πράξεις. Πάντως και για μενα είναι από τ’αγαπημένα μου. Κάθε φορά που το τραγουδάω νιώθω οτι το ξαναγράφω απ’την αρχή".

Στην Αθήνα έχεις κάποια στέκια, μέρη που σου αρέσει να πηγαίνεις;
"Κάθε μεσημέρι τρώω στου Φιλίππου. Τις μέρες που δεν είμαι μέχρι το βράδυ στη σχολή το απόγευμα μου αρέσει να πίνω έναν καφέ στη Σκουφά. Για ποτό, τα πρώτα μου χρόνια στην Αθήνα πήγαινα συνέχεια Pop. Το απόλυτο στέκι όπου έβρισκες τους ίδιους και τους ίδιους με το ίδιο ποτό στο χέρι. Τώρα έχει αλλάξει μου φάινεται η φουρνιά και δε πηγαίνω τόσο συχνά. Το Trova έχει αρχίσει και μ’αρέσει πολύ. Παρ’ολα αυτά, οι φίλοι μου θα σου πούν οτι στέκι μου έιναι το αυτοκίνητο με κατεύθυνση τη παραλιακή".

Πώς μπορείς να συγκεντρωθείς στις σπουδές σου στο μαθηματικό, όταν συμβαίνει παράλληλα κάτι τόσο συναρπαστικό στη ζωή σου;
"Καταρχάς δεν είναι και τόσο συναρπαστικό. Απλά έχουν μπει στη ζωήμου αρμοδιοτητες που δεν τις είχα φανταστεί όταν ξεκίνησα τη μουσική. Όπως όλο αυτό με τις συνεντεύξεις, τα βίντεο, τα μέιλ κτλ. Η αλήθεια βέβαια είναι οτι τα Μαθηματικά απαιτούν πολύ συγκέντρωση για να προοδεύσεις. Φέτος τον Σεπτέμβριο δυσκολεύτηκα λίγο με την εξεταστική καθώς είχαν μείνει πολλές «μουσικές» εκκρεμότητες στη μέση και δε μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ. Δε πειράζει και να παέι κάποιο μάθημα χαμένο.. Απλά τις σπουδές μου δε πρόκειται να τις αφήσω για κανέναν λόγο. Άσε που χωρίς Μαθηματικά, κάτι δηαδή που να με πιέζει, δε θα έγραφα ποτέ μουσική, δηλαδή το ξέσπασμα..."

Επόμενος στόχος;
"Αρκετά live για να δέσουμε σαν μπάντα, καινούργια τραγούδια σιγά-σιγά, χαμηλά το κεφάλι και μαρσάρισμα για την ανηφόρα.."