(με τυχαία σειρά και χωρίς ίχνος αντικειμενικότητας)Gorillaz – Some kind of nature
(από το δίσκο Plastic Beach)
Απ’ τη μια η ξερή φωνή του Lou Reed κι από την άλλη μια κουλ μελωδία που μυρίζει καλοκαίρι. Μα γιατί δεν το κυκλοφόρησαν σαν single;
Gonjasufi – Klowds
(από το δίσκο A Sufi and a Killer)
Δεν λέει και πολλά σαν σύνολο, αλλά το μπουζούκι της εισαγωγής (σαν από σκυλάδικο Β’ κατηγορίας) το εκτινάσει στα ύψη.
Beach house – Norway
(από το δίσκο Teen Dream)
Νόργουε-ε-ε-ε. Σε υπνωτίζει αυτή η μουσική. Κι όσοι βρέθηκαν στο Primavera έχουν να λένε τα καλύτερα.
Gil Scott Heron – Me and the devil blues
(από το δίσκο I’m New Here)
Το κλασικό blues του Robert Johnson, αποδοσμένο με μπιτάκι και ατμόσφαιρα υπόγειας Αμερικής.
MGMT – Someone’s missing
(από το δίσκο Congratulations)
Ένα εύστοχο νεύμα στο Lucy in the Sky with Diamonds. Εκεί που αλλάζει το τραγούδι, μετά τη μέση, είναι σαν να βγαίνει ο ήλιος ξαφνικά.
Caribou – Odessa
(από το δίσκο Swim)
Από τις πιο ενδιαφέρουσες ηχητικές αποτυπώσεις χορευτικής μουσικής και ίσως το καλύτερο ηλεκτρονικό κομμάτι της χρονιάς.
The Divine Comedy – Can you stand upon one leg?
(από το δίσκο Bang Goes the Knighthood)
«Μπορείς να γράψεις ένα ανόητο τραγούδι; Είναι πιο δύσκολο απ’ ότι νομίζεις» τραγουδάει ο Neil Hannon που τον χαρήκαμε και στο Gagarin.
These New Puritans – Attack music
(από το δίσκο Hidden)
Ενα μοντέρνο αριστούργημα, χρήσιμο στα πάρτι κατά τη μετάβαση από τα ροκ στα λαικά ή το ανάποδο.
Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Bright lit blue skies
(από το δίσκο Before Today)
Δύομισι λεπτά έξυπνης ποπ, διασκευή ενός τραγουδιού των Rockin’ Ramrods από το ‘66.
The National – Bloodbuzz Ohio
(από το δίσκο High Violet)
Ο στίχος “I still owe money to the money I owe” περιγράφει εύστοχα την οικονομική χρεοκοπία. Ήπιο ροκ φιλικό προς τα ραδιόφωνα.
Pantha du prince – Stick to my side
(από το δίσκο Black Noise)
Μινιμαλιστική τέκνο με ωραίο ρεφραίν και τη συμμετοχή του Panda Bear των Animal Collective.
Robyn – Dancing on my own
(από το δίσκο Body Talk)
Απ’ τα καλύτερα χορευτικά της χρονιάς. Χαρούμενο μουσικά, μελαγχολικό στιχουργικά, θίγει το θέμα της μοναξιάς με τη γνώριμα στενάχωρη εικόνα μιας κοπέλας που χορεύει μόνη της.
Wolf Parade – Palm road
(από το δίσκο Expo 86)
Το indie ποτέ δεν πεθαίνει, ιδίως όταν συνδυάζει τόσο ωραία το synth με την ηλεκτρική.
Dangermouse/Sparklehorse feat. Julian Casablancas – Little Girl
(από το δίσκο Dark Night of the Soul)
Ωραία μελωδία, γλυκό κιθαριστικό σόλο και η φωνή του Casablancas να δίνει παρηγοριά σε όσους περιμένουν το καινούριο των Strokes.
Holy Fuck – Red lights
(από το δίσκο Latin)
Κατάλληλο για περπάτημα. Xωρίς στίχους αλλά με εξαιρετικό ήχο. Αν σου αρέσουν οι γάτες, δες και το videoclip.
Janelle Monae – Cold war
(από το άλμπουμ The Archandroid)
Χορευτική μουσική σαν από άλλη εποχή-ό,τι πιο κοντά στην Amy Winehouse βγήκε φέτος. Στα πλην να βάλουμε πως το βαριέσαι γρήγορα.
Arcade Fire – Ready to start
(από το δίσκο The Suburbs)
Ίσως το καλύτερο τραγούδι του νέου άλμπουμ. Είναι το “The Suburbs” ο δίσκος της χρονιάς; Γούστα!
M.I.A. – XXXO
(από το άλμπουμ Maya)
Mainstream pop που έχει μια μαγκιά και δεν είναι ξενέρωτο, βρε παιδί μου. Το άλμπουμ, βέβαια, είναι μούφα.
Vampire Weekend – Giving up the gun
(από το δίσκο Contra)
Απλή και φιλική προς το ανυποψίαστο αυτί ποπ για καλά παιδιά. Μικρές πιθανότητες περεταίρω εξέλειξης για το μέλλον.
Hot Chip – Thieves in the night
(από το δίσκο One Life Stand)
Ηλεκτρονική πανδαισία και στη μέση μια εύθραυστη φωνούλα που συγκινεί.
LCD Soundsystem – You wanted a hit
(από το δίσκο This Is Happening)
Περιγράφει τέλεια την ανάγκη των δημιουργών για ένα hit. Σαν να μιλάει στον εαυτό του.
Sleigh Bells – Tell’ em
(από το άλμπουμ Sleigh Bells)
Κι αν δεν τους έγραψε ακόμα η wikipedia, τα παιδιά από το Μπρούκλιν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους από τη δισκογραφική της M.I.A. και εδώ εντυπωσιάζουν.
Scissor Sisters – Night work
(από το δίσκο Night Work)
Γκέι αγόρια όλου του κόσμου, ενωθείτε!
No age – Common heat
(από το δίσκο Everything in Between)
Αδυνατώ να πιστέψω πως αυτή η μελωδία και αυτός ο κιθαριστικός ήχος ηχογραφήθηκαν πριν από λίγους μήνες σε ένα δωμάτιο του Λος Άντζελες.
Get well soon – We are ghosts
(από το δίσκο Vexations)
Σαν Radiohead με ορχήστρα. Είναι λυπηρό που το άκουσαν μονάχα μια χούφτα άνθρωποι, αν κρίνουμε από τη μικρή προβολή που δέχτηκε παγκοσμίως.
Cee-Lo Green – Fuck you
(από το δίσκο The Ladykiller)
Σου φτιάχνει τη μέρα. Ειδικά αν δεις και το videoclip. Ο Cee-Lo Green μπορεί και να είναι η μεγαλύτερη νέγρικη φωνή του καιρού μας.
Τhe Black Keys – Everlasting light
Απίστευτος ήχος, blues-rock στα καλύτερά του που απλά βγαίνει στη λάθος εποχή.
Deerhunter – Memory boy
(από το δίσκο Halcyon Digest)
Σαν γιορτή τη ζωής, σαν να μην πέθανε ποτέ το ροκ και σαν οι Deerhunter να περπατούν σκυφτά αλλά σταθερά προς την ταπεινή τους κορυφή.
Kanye West – Power
(από το δίσκο My Beautiful Dark Twisted Fantasy)
Ό,τι πιο φιλόδοξο μας ήρθε φέτος από τους φίλους μας τους ράπερ. Με sample από King Crimson και φορτωμένο ήχο.
Neil Young – Angry world
(από το δίσκο Le Noise)
Ο παλιός είναι αλλιώς. Τιμή και δόξα στο κιθαριστικό distortion με γνώριμη ψιλή φωνή.
Και 10 ελληνικά…
Monika – Yes I do
(από το δίσκο Exit)
Εισαγωγή ακουσίως δανεισμένη από Lolek, χατζιδακικό ρεφραίν και μια ειλικρινής ευαισθησία που λάμπει δια της απουσίας της στα υπόλοιπα τραγούδια του “Exit”.
Παύλος Παυλίδης – Αντικαταπληκτικά
(από το δίσκο Aυτό το Πλοίο που Όλο Φτάνει)
Η πιο εύστοχη περιγραφή της σύγχρονης Ελληνίδας από είκοσι έως είκοσι οκτώ ετών και επιτέλους ένα τραγούδι του Παυλίδη διαφορετικό απ’ τ’ άλλα.
The Boy – Νήμα
(από το δίσκο Κουστουμάκι)
Μια σπουδαία σύνθεση και ένα εντυπωσιακό στιχούργημα. Και ποιος δεν ταυτίζεται με το στίχο «τις Κυριακές στο σπίτι της γιαγιάς μου καθισμένοι γύρω από τυφλή φωτιά»...
Μαριέττα Φαφούτη – Overture
(από το δίσκο Try a Little Romance)
Ακομπλεξάριστα χαρούμενη ποπ που σε πιάνει ανυποψίαστο και σε παρασύρει. Η Μαριέττα θεωρεί πως είναι το χειρότερο κομμάτι της.
Xειμερινοί Κολυμβητές – Κάποιος να με προσέχει
(από το δίσκο 23 Κόκκινα Φώτα
Απ’ τα πιο πρωτότυπα τραγούδια που άκουσα φέτος. Προσπάθησε να το ακούσεις χωρίς να χαμογελάσεις.
Κόρε. Ύδρο. – Σ’ έναν άλλο πλανήτη
(από τη συλλογή Horror and Romance on Other Planets)
Συγκινητικό μέχρι δακρύων. Ιδίως αυτή η κλασική κιθάρα στο πρώτο ρεφραίν, μαζί με τον ήχο από το τζάκι. Guest star: ο Προκρούστης.
Φοίβος Δεληβοριάς – Θα 'θελα να 'μουνα εκεί
(από το δίσκο Ο Αόρατος Άνθρωπος)
Άλλη μια τρυφερή ταινία μικρού μήκους. Το είχα ακούσει ενάμισι χρόνο πριν σε μορφή demo και τώρα που βγήκε κάνω τον έξυπνο.
Πουλικάκος/Socos – Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ
(από το δίσκο Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ)
Από τις ωραιότερες απαγγελίες και μελοποιήσεις ποιημάτων. Πέρυσι ο Μουρτζόπολος, φέτος αυτό.
Duke Abduction – Hallucination Supernova
(Από το δίσκο The Curious World of…)
Μια φιλόδοξη κατάθεση, σε έναν δίσκο που κατά τα άλλα υποφέρει από μια κάποια έλλειψη ταυτότητας.
Electric Litany – A dream worth dreaming
(από το δίσκο How to Be a Child and Win the War)
Οι στίχοι δεν μου δίνουν φράσεις να πιαστώ, η ατμόσφαιρα του κομματιού όμως είναι υπνωτική. Από το άρπισμα της κιθάρας στην αρχή ως το τέλος.
(από το δίσκο Plastic Beach)
Απ’ τη μια η ξερή φωνή του Lou Reed κι από την άλλη μια κουλ μελωδία που μυρίζει καλοκαίρι. Μα γιατί δεν το κυκλοφόρησαν σαν single;
Gonjasufi – Klowds
(από το δίσκο A Sufi and a Killer)
Δεν λέει και πολλά σαν σύνολο, αλλά το μπουζούκι της εισαγωγής (σαν από σκυλάδικο Β’ κατηγορίας) το εκτινάσει στα ύψη.
Beach house – Norway
(από το δίσκο Teen Dream)
Νόργουε-ε-ε-ε. Σε υπνωτίζει αυτή η μουσική. Κι όσοι βρέθηκαν στο Primavera έχουν να λένε τα καλύτερα.
Gil Scott Heron – Me and the devil blues
(από το δίσκο I’m New Here)
Το κλασικό blues του Robert Johnson, αποδοσμένο με μπιτάκι και ατμόσφαιρα υπόγειας Αμερικής.
MGMT – Someone’s missing
(από το δίσκο Congratulations)
Ένα εύστοχο νεύμα στο Lucy in the Sky with Diamonds. Εκεί που αλλάζει το τραγούδι, μετά τη μέση, είναι σαν να βγαίνει ο ήλιος ξαφνικά.
Caribou – Odessa
(από το δίσκο Swim)
Από τις πιο ενδιαφέρουσες ηχητικές αποτυπώσεις χορευτικής μουσικής και ίσως το καλύτερο ηλεκτρονικό κομμάτι της χρονιάς.
The Divine Comedy – Can you stand upon one leg?
(από το δίσκο Bang Goes the Knighthood)
«Μπορείς να γράψεις ένα ανόητο τραγούδι; Είναι πιο δύσκολο απ’ ότι νομίζεις» τραγουδάει ο Neil Hannon που τον χαρήκαμε και στο Gagarin.
These New Puritans – Attack music
(από το δίσκο Hidden)
Ενα μοντέρνο αριστούργημα, χρήσιμο στα πάρτι κατά τη μετάβαση από τα ροκ στα λαικά ή το ανάποδο.
Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Bright lit blue skies
(από το δίσκο Before Today)
Δύομισι λεπτά έξυπνης ποπ, διασκευή ενός τραγουδιού των Rockin’ Ramrods από το ‘66.
The National – Bloodbuzz Ohio
(από το δίσκο High Violet)
Ο στίχος “I still owe money to the money I owe” περιγράφει εύστοχα την οικονομική χρεοκοπία. Ήπιο ροκ φιλικό προς τα ραδιόφωνα.
Pantha du prince – Stick to my side
(από το δίσκο Black Noise)
Μινιμαλιστική τέκνο με ωραίο ρεφραίν και τη συμμετοχή του Panda Bear των Animal Collective.
Robyn – Dancing on my own
(από το δίσκο Body Talk)
Απ’ τα καλύτερα χορευτικά της χρονιάς. Χαρούμενο μουσικά, μελαγχολικό στιχουργικά, θίγει το θέμα της μοναξιάς με τη γνώριμα στενάχωρη εικόνα μιας κοπέλας που χορεύει μόνη της.
Wolf Parade – Palm road
(από το δίσκο Expo 86)
Το indie ποτέ δεν πεθαίνει, ιδίως όταν συνδυάζει τόσο ωραία το synth με την ηλεκτρική.
Dangermouse/Sparklehorse feat. Julian Casablancas – Little Girl
(από το δίσκο Dark Night of the Soul)
Ωραία μελωδία, γλυκό κιθαριστικό σόλο και η φωνή του Casablancas να δίνει παρηγοριά σε όσους περιμένουν το καινούριο των Strokes.
Holy Fuck – Red lights
(από το δίσκο Latin)
Κατάλληλο για περπάτημα. Xωρίς στίχους αλλά με εξαιρετικό ήχο. Αν σου αρέσουν οι γάτες, δες και το videoclip.
Janelle Monae – Cold war
(από το άλμπουμ The Archandroid)
Χορευτική μουσική σαν από άλλη εποχή-ό,τι πιο κοντά στην Amy Winehouse βγήκε φέτος. Στα πλην να βάλουμε πως το βαριέσαι γρήγορα.
Arcade Fire – Ready to start
(από το δίσκο The Suburbs)
Ίσως το καλύτερο τραγούδι του νέου άλμπουμ. Είναι το “The Suburbs” ο δίσκος της χρονιάς; Γούστα!
M.I.A. – XXXO
(από το άλμπουμ Maya)
Mainstream pop που έχει μια μαγκιά και δεν είναι ξενέρωτο, βρε παιδί μου. Το άλμπουμ, βέβαια, είναι μούφα.
Vampire Weekend – Giving up the gun
(από το δίσκο Contra)
Απλή και φιλική προς το ανυποψίαστο αυτί ποπ για καλά παιδιά. Μικρές πιθανότητες περεταίρω εξέλειξης για το μέλλον.
Hot Chip – Thieves in the night
(από το δίσκο One Life Stand)
Ηλεκτρονική πανδαισία και στη μέση μια εύθραυστη φωνούλα που συγκινεί.
LCD Soundsystem – You wanted a hit
(από το δίσκο This Is Happening)
Περιγράφει τέλεια την ανάγκη των δημιουργών για ένα hit. Σαν να μιλάει στον εαυτό του.
Sleigh Bells – Tell’ em
(από το άλμπουμ Sleigh Bells)
Κι αν δεν τους έγραψε ακόμα η wikipedia, τα παιδιά από το Μπρούκλιν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους από τη δισκογραφική της M.I.A. και εδώ εντυπωσιάζουν.
Scissor Sisters – Night work
(από το δίσκο Night Work)
Γκέι αγόρια όλου του κόσμου, ενωθείτε!
No age – Common heat
(από το δίσκο Everything in Between)
Αδυνατώ να πιστέψω πως αυτή η μελωδία και αυτός ο κιθαριστικός ήχος ηχογραφήθηκαν πριν από λίγους μήνες σε ένα δωμάτιο του Λος Άντζελες.
Get well soon – We are ghosts
(από το δίσκο Vexations)
Σαν Radiohead με ορχήστρα. Είναι λυπηρό που το άκουσαν μονάχα μια χούφτα άνθρωποι, αν κρίνουμε από τη μικρή προβολή που δέχτηκε παγκοσμίως.
Cee-Lo Green – Fuck you
(από το δίσκο The Ladykiller)
Σου φτιάχνει τη μέρα. Ειδικά αν δεις και το videoclip. Ο Cee-Lo Green μπορεί και να είναι η μεγαλύτερη νέγρικη φωνή του καιρού μας.
Τhe Black Keys – Everlasting light
Απίστευτος ήχος, blues-rock στα καλύτερά του που απλά βγαίνει στη λάθος εποχή.
Deerhunter – Memory boy
(από το δίσκο Halcyon Digest)
Σαν γιορτή τη ζωής, σαν να μην πέθανε ποτέ το ροκ και σαν οι Deerhunter να περπατούν σκυφτά αλλά σταθερά προς την ταπεινή τους κορυφή.
Kanye West – Power
(από το δίσκο My Beautiful Dark Twisted Fantasy)
Ό,τι πιο φιλόδοξο μας ήρθε φέτος από τους φίλους μας τους ράπερ. Με sample από King Crimson και φορτωμένο ήχο.
Neil Young – Angry world
(από το δίσκο Le Noise)
Ο παλιός είναι αλλιώς. Τιμή και δόξα στο κιθαριστικό distortion με γνώριμη ψιλή φωνή.
Και 10 ελληνικά…
Monika – Yes I do
(από το δίσκο Exit)
Εισαγωγή ακουσίως δανεισμένη από Lolek, χατζιδακικό ρεφραίν και μια ειλικρινής ευαισθησία που λάμπει δια της απουσίας της στα υπόλοιπα τραγούδια του “Exit”.
Παύλος Παυλίδης – Αντικαταπληκτικά
(από το δίσκο Aυτό το Πλοίο που Όλο Φτάνει)
Η πιο εύστοχη περιγραφή της σύγχρονης Ελληνίδας από είκοσι έως είκοσι οκτώ ετών και επιτέλους ένα τραγούδι του Παυλίδη διαφορετικό απ’ τ’ άλλα.
The Boy – Νήμα
(από το δίσκο Κουστουμάκι)
Μια σπουδαία σύνθεση και ένα εντυπωσιακό στιχούργημα. Και ποιος δεν ταυτίζεται με το στίχο «τις Κυριακές στο σπίτι της γιαγιάς μου καθισμένοι γύρω από τυφλή φωτιά»...
Μαριέττα Φαφούτη – Overture
(από το δίσκο Try a Little Romance)
Ακομπλεξάριστα χαρούμενη ποπ που σε πιάνει ανυποψίαστο και σε παρασύρει. Η Μαριέττα θεωρεί πως είναι το χειρότερο κομμάτι της.
Xειμερινοί Κολυμβητές – Κάποιος να με προσέχει
(από το δίσκο 23 Κόκκινα Φώτα
Απ’ τα πιο πρωτότυπα τραγούδια που άκουσα φέτος. Προσπάθησε να το ακούσεις χωρίς να χαμογελάσεις.
Κόρε. Ύδρο. – Σ’ έναν άλλο πλανήτη
(από τη συλλογή Horror and Romance on Other Planets)
Συγκινητικό μέχρι δακρύων. Ιδίως αυτή η κλασική κιθάρα στο πρώτο ρεφραίν, μαζί με τον ήχο από το τζάκι. Guest star: ο Προκρούστης.
Φοίβος Δεληβοριάς – Θα 'θελα να 'μουνα εκεί
(από το δίσκο Ο Αόρατος Άνθρωπος)
Άλλη μια τρυφερή ταινία μικρού μήκους. Το είχα ακούσει ενάμισι χρόνο πριν σε μορφή demo και τώρα που βγήκε κάνω τον έξυπνο.
Πουλικάκος/Socos – Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ
(από το δίσκο Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ)
Από τις ωραιότερες απαγγελίες και μελοποιήσεις ποιημάτων. Πέρυσι ο Μουρτζόπολος, φέτος αυτό.
Duke Abduction – Hallucination Supernova
(Από το δίσκο The Curious World of…)
Μια φιλόδοξη κατάθεση, σε έναν δίσκο που κατά τα άλλα υποφέρει από μια κάποια έλλειψη ταυτότητας.
Electric Litany – A dream worth dreaming
(από το δίσκο How to Be a Child and Win the War)
Οι στίχοι δεν μου δίνουν φράσεις να πιαστώ, η ατμόσφαιρα του κομματιού όμως είναι υπνωτική. Από το άρπισμα της κιθάρας στην αρχή ως το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου