Συνέντευξη Joss Stone

Aπό το FAQ60

Πώς ήταν για εσένα να βγάζεις δίσκο από τα 16;
«Δεν είχα ποτέ και “άλλη ζωή” για να νιώσω τη διαφορά, αφού είμαι τραγουδίστρια από τα 14 μου. Στο πρώτο άλμπουμ ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα, γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Ένιωθα ότι τα έκανα όλα λάθος. Ξέρεις, είχα όλες τις ανασφάλειες ενός έφηβου κοριτσιού. Σήμερα, αισθάνομαι λίγο πιο άνετα. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι δεν έκανα ποτέ μαθήματα φωνητικής. Τα έβγαλα πέρα μόνη μου μαθαίνοντας πράγματα στην πορεία κι ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο».

Καλλιτέχνες που θαύμαζες τότε;
«Ο πατέρας μου άκουγε πανκ ροκ, οπότε τα πρώτα μου ακούσματα ήταν αυτά. Ύστερα άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και να καλλιεργώ το γούστο μου. Μου άρεσαν πολύ η σόουλ και η ρέγκε. Μου άρεσε η παλιά μουσική, όχι αυτά που έβγαιναν τη δεκαετία του ’90. Για να καταλάβεις, άκουγα πολύ Αρίθα Φράνκλιν, Λορίν Χιλ, Μπομπ Μάρλεϊ…».

Σου αρέσει η αναβίωση της σόουλ από καλλιτέχνες όπως η Έιμι Γουάινχαουζ ή η Ντάφι;
«Η Έιμι είναι καταπληκτική, τη θεωρώ εξαιρετική καλλιτέχνιδα. Για τους υπόλοιπους δεν ξέρω… Γενικά, προτιμώ να ακούσω κάτι αληθινό και αυθεντικό, δεν νομίζω πως είναι καλό να αντιγράφεις κάτι που έχει ήδη γίνει. Αλλά η Έιμι δεν αντιγράφει, απλά εμπνέεται και φτιάχνει τους δικούς της ήχους, που δεν μοιάζουν με κανενός άλλου. Κυρίως στο πρώτο της άλμπουμ ήταν εξολοκλήρου ο εαυτός της. Ως προς τη σύγχρονη ποπ, τα τραγούδια της δεν μου αρέσουν, γιατί είναι τόσο στάνταρ η δομή τους, ενώ, αντίθετα, στη σόουλ υπάρχουν τραγούδια που διαρκούν δεκαπέντε λεπτά και κάποια άλλα που διαρκούν μόλις δύο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να φτιάξεις έναν σόουλ δίσκο. Δεν χρειάζεται να τραγουδάς με έναν συγκεκριμένο τρόπο ούτε και να τελειώσεις το τραγούδι σου σε τριάμισι λεπτά. Απλά χρειάζεται να το νιώσεις».

Γι’ αυτό προτιμάς τις παλιές ηχογραφήσεις;
«Ναι, γιατί τα πράγματα ήταν πολύ χαλαρά, δεν υπήρχαν κανόνες. Έμπαιναν όλοι μαζί στο στούντιο και έπρεπε να είναι εξαιρετικοί, γιατί συνήθως η πρώτη ηχογράφηση ήταν αυτή που έμπαινε στον δίσκο. Έπρεπε να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, γιατί δεν είχαν άλλη ευκαιρία. Για μένα, έτσι θα έπρεπε να είναι και σήμερα».

Πες μου για τα προβλήματα που αντιμετώπισες σχετικά με το νέο άλμπουμ σου;
«Είναι ενδιαφέρουσα ιστορία. Βασικά, η EMI ενδιαφέρεται να πουλήσει. Είναι μια επιχείρηση και θέλει λεφτά. Αυτό το καταλαβαίνω, όμως εγώ δεν είμαι εδώ για λεφτά και για πωλήσεις δίσκων. Είμαι εδώ για να κάνω μουσική, να απολαύσω τη ζωή μου και να την “ντύσω” με ήχους στους οποίους πιστεύω. Αν αυτό δεν οδηγήσει στην πώληση εκατομμυρίων αντιτύπων, για μένα δεν τρέχει τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να κάνω τους ανθρώπους να νιώσουν κάτι. Στην ΕΜΙ μου ζήτησαν να έχει ο δίσκος τρία τραγούδια “κατασκευασμένα” για να ακουστούν στο ραδιόφωνο. Το πρόβλημα είναι πως εγώ δεν ξέρω καν πώς να το κάνω αυτό, γιατί δεν ακούω ραδιόφωνο. Όταν μου ζητάνε κάτι τέτοιο, δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Προσπάθησα, αλλά το αποτέλεσμα με αρρώστησε. Ήταν σαν να προσέβαλα τη μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου, τη μουσική, η οποία ξέρω καλά ότι δεν θα με προσέβαλλε ποτέ. Προτιμώ λοιπόν να μη βγάλω CD, από το να βγάζω μαλακίες. Μέχρι σήμερα, δεν ξέρω τι θα γίνει. Απλά ελπίζω να δεχτούν τελικά να βγει το CD όπως το θέλω εγώ…».

Πάντως, τα τελευταία χρόνια κάνεις και τα πρώτα σου βήματα ως ηθοποιός…
«Κοίτα, δεν είμαι ηθοποιός, απλά προσπαθώ να γίνω! Το τραγούδι μού είναι σίγουρα πιο οικείο, όμως το να παίζω σε ταινίες είναι συναρπαστικό, γιατί είναι μια σχετικά καινούργια εμπειρία. Αν δω ότι πάει καλά, θα συνεχίσω!».

Τι να περιμένει όποιος έρθει στη συναυλία σου στην Αθήνα;
«Καλή, αληθινή μουσική. Είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να δώσω. Φυσικά θα παίξω και καινούργια τραγούδια – άλλωστε, αυτό είναι το νόημα της συγκεκριμένης περιοδείας. Αν “αυτοί” δεν κυκλοφορήσουν τα τραγούδια μου, τότε θα βγω έξω και θα τα τραγουδήσω όσο πιο δυνατά μπορώ. Είναι το μόνο που μου έχει μείνει…».