Συνέντευξη The Boy και κριτική

Από το FAQ 61

Πώς έφτιαξες το νέο σου άλμπουμ, τι μέσα χρησιμοποίησες και σε ποια σημεία διαφέρει από τις δουλειές των Mary and the Boy;
«Εδώ και δύο χρόνια δούλευα πάνω σε αυτό το υλικό, το οποίο βασίζεται πάνω σε έναν ατελείωτο επιθετικό ρυθμό που ένιωθα ότι όταν σταματάει, βάζει σε κίνδυνο τον οργανισμό μου. Τον έγραψα ζωντανά στο στούντιο χωρίς μετρονόμους και διορθώσεις. Δεν ήθελα να νιώθω καμία ψηφιακή επέμβαση σε αυτό που έβγαινε από μέσα μου. Ήθελα απλά να ηχογραφήσω κάτι δικό μου, χωρίς να με νοιάζει αν είναι καλό, αν θα αρέσει ή αν θα βγει ποτέ σε δίσκο. Με το υλικό των Mary and The Boy διαφέρει σε όλα τα επίπεδα. Είναι εντελώς διαφορετικό».

Τελευταία συνηθίζεται η ταυτόχρονη χρήση αγγλικού και ελληνικού στίχου, κάτι που υπάρχει και εδώ. Πού πιστεύεις πως οφείλεται αυτή η τάση;
«Δεν ξέρω αν είναι μια μουσική τάση μόνο, σίγουρα, πρώτα απ’ όλα, είναι κοινωνική. Για μένα το “Please make me dance” είναι ελληνικός δίσκος 100%. Απλά, εν έτει 2009, θεωρώ ότι ένας ελληνικός δίσκος μπορεί κάλλιστα να περιέχει και τραγούδια και σε αγγλικό στίχο. Νομίζω ότι τα μυαλά των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα πια σκέφτονται σε δύο γλώσσες. Από την άλλη, δεν με ενδιαφέρει τόσο... Οι γλώσσες και τα σύνορα φτιάχτηκαν για να χωριστούν άλλα πράγματα. Εξάλλου, η μουσική είναι μια άλλη γλώσσα από μόνη της».

Αν ξεχωρίσει ένα κομμάτι από αυτό τον δίσκο, ποιο πιστεύεις πως θα είναι αυτό;
«Ελπίζω να μην ξεχωρίσει κάποιο κομμάτι γιατί σιχαίνομαι να παίζω ζωντανά και να νιώθω ότι ο άλλος έχει έρθει για να ακούσει ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Άλλωστε, ο συγκεκριμένος δίσκος για εμένα είναι ένα μόνο τραγούδι. Γι’ αυτό ενώνονται όλα τα κομμάτια μεταξύ τους».

Νιώθεις ότι η εγχώρια indie σκηνή αποτελείται από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους που δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν να απευθυνθούν σε ένα ευρύ ακροατήριο;
«Προσωπικά δεν χωρίζω τους ανθρώπους σε “indie” και μη, οπότε δεν ξέρω σε ποια σκηνή αναφέρεσαι. Το ευρύ ακροατήριο δεν είναι απαραίτητα κέρδος αφού κάποιοι θέλουν να παίζουν σε μικρότερα και πιο ειδικά live. Αυτό που βλέπω πάντως είναι ότι, γενικά, δεν βγαίνει μουσική που πραγματικά αφορά τους ανθρώπους που μένουν εδώ, όπως για παράδειγμα έκαναν οι Στέρεο Νόβα πιο παλιά. Πλέον είμαι 28 χρονών και έχω ανάγκη η μουσική που ακούω να με αφορά».

Τι άκουσες τελευταία που σου άρεσε;
«Αλέξανδρο Ηλιάκη και Γιώργο Καρπαθάκη που ακόμα δεν έχουν βγάλει δίσκο… Το “Panda” της May Roosevelt… Ένα ελληνόστιχο τραγούδι του Lolek… Και το “Thru you” του Kutiman».
Η Αθήνα ως πόλη μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης για έναν νέο δημιουργό;
«Πιστεύω πως ναι, όμως το μόνο που μπορεί να σου εμπνεύσει είναι αρνητικά συναισθήματα και τάσεις φυγής… Πολύ θα ήθελα να γράψω ένα χαρούμενο τραγούδι για την Αθήνα, άλλα με το που τη σκέφτομαι, πέφτω στο καναβάτσο».

Ποια είναι η ωραιότερη εμπειρία που έχεις ζήσει παίζοντας μουσική όλα αυτά τα χρόνια;
«Πέρυσι έκανα ένα live στο σπίτι μου που διήρκησε δύο συνεχόμενες ημέρες κι έπαιξαν σαράντα συγκροτήματα – μαζί κι εγώ. Όλα ήταν όπως θα έπρεπε να είναι στις συναυλίες. Από τότε, το σκέφτομαι πολύ αυτό».

Κριτική, από το avopolis.gr

The Boy
Please make me dance
Εταιρία: Inner Ear (5/2009)
Είδος: Pop, Rock
Κείμενο: Βύρων Κριτζάς

Επιχειρήστε να κατατάξετε τον Boy σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής και θα σας κρατάει μούτρα για μέρες. Από τότε που ξεκίνησε με τους Mary & The Βoy, προσπαθεί να φτιάξει κάτι ανατρεπτικό για τα ελληνικά δεδομένα, αρκετά αβαν-γκαρντ, σκοτεινό και βαθύτερα προσωπικό. Προσπαθεί. Τα καταφέρνει; Οι Mary & The Boy διέλυσαν. Τώρα η Mary ετοιμάζει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, ενώ ο Boy δίνει συναυλίες μαζί με φίλους όπως ο Felizol, ο Lolek και πολλά άλλα παιδιά που χρησιμοποιούν παρατσούκλια γιατί το πραγματικό τους όνομα δεν είναι αρκετά cool.

O Αλέξανδρος Βούλγαρης έγινε φέτος 28 χρονών. Το Please Make Me Dance είναι το πρώτο του σόλο άλμπουμ σε εταιρεία (έχουν προηγηθεί δύο ανεξάρτητες κυκλοφορίες) και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκαλύψει το ποιος πραγματικά είναι. Πρόκειται για ένα άλμπουμ 100% ελληνικό, πράγμα που δεν επισκιάζεται από το γεγονός ότι οι μισοί στίχοι είναι αγγλικοί. Όλα ξεκινούν με μια γρήγορη, αγχωμένη απαγγελία του Πάτερ Ημών. Κι ύστερα αρχίζει η μουσική. Ρυθμικά πλήκτρα, κιθάρες και ντραμς ως επί το πλείστον, αλλά και ένα περιβάλλον φορτισμένο με ηλεκτρισμό και με μελωδίες και μια συνοχή που σου επιβάλλει να ακούσεις το άλμπουμ εξ’ ολοκλήρου. 37 λεπτά διαρκεί άλλωστε. Η φωνή του Boy είναι εξαιρετική όπως πάντα, έχει μια χροιά γοητευτική, έχει μια μοναδικότητα. Και ο μουντός ήχος των οργάνων που ο ίδιος παίζει είναι ένα στοίχημα το οποίο εν τέλει κερδίζεται. Στη μητέρα σας σίγουρα δεν θα αρέσει. Αλλά καταλαβαίνει και τίποτα αυτή;

Αυτό ακριβώς πρεσβεύει ο Boy: μια γενιά παιδιών που δεν τα καταλαβαίνει το οικογενειακό τους περιβάλλον, οι φίλοι, τα αφεντικά τους, οι πολιτικοί... Το “Σ’ Αγαπάω Να Της Λες” είναι ένας αντι-ύμνος για την Αθήνα που τα περιγράφει εύστοχα όλα αυτά. Το ίδιο και το “Εδώ Κανείς”, ένα rock άσμα σε ρυθμό τσιφτετελιού, το οποίο περιέχει τον στίχο «εδώ κανείς δεν αξίζει τη μοίρα του», φράση που ταιριάζει γάντι σε όσους νέους ανθρώπους ιδρώνουν όποτε σκέφτονται το μέλλον τους. Στο Please Make Me Dance υπάρχει ακόμα το “Γιατί Δε Χορεύετε Ρεεεε;”, ένα κομμάτι με λίγους στίχους και απλή μελωδία, που όμως κλείνει μέσα του, με έναν περίεργο τρόπο, όλη την ουσία του δίσκου.

Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα: για μία ακόμα φορά δεν αντιλαμβανόμαστε ποιος ακριβώς είναι ο Boy. Καλές οι εμμονές με τη βία και το αίμα, η μπόχα της πόλης, οι πυροβολισμοί… Αλλά ένας δημιουργός πρέπει να αφήνει ένα άνοιγμα μέσα από το οποίο να μπορούμε να δούμε τον ίδιο του εαυτό. Μην κοροϊδευόμαστε τώρα, δεν ζει σε υγρούς υπονόμους ο Boy, ούτε τριγυρνάει βράδυ παρά βράδυ στα νεκροταφεία. Ένας νέος άνθρωπος είναι, που κυκλοφορεί στους δρόμους της Αθήνας προσπαθώντας να βγάλει άκρη. Η στιχουργική του θα έπρεπε να αφήνει πιστεύω κι ένα παραθυράκι για να αναπνεύσει η ελαφρύτερη πλευρά του. Ίσως βέβαια να μην ταίριαζε κάτι τέτοιο με το ηχητικό περιβάλλον που δημιουργεί. Θα προσέθετε όμως στο Please Make Me Dance μια αυθεντικότητα και θα συμπλήρωνε την ταυτότητά του με χρήσιμα στοιχεία, βγάζοντας προς τα έξω τον πλήρη του εαυτό και όχι εκείνο μόνο το κομμάτι το οποίο ο ίδιος επιθυμεί να παρουσιάσει.

Ακόμα κι έτσι, το Σε Παρακαλώ Κάνε Με Να Χορέψω είναι ένας δίσκος συναρπαστικός και για τον Boy αποτελεί νομίζω ένα βήμα προς τα μπρος. Ακούγοντάς τον θες να του πεις κάτι σαν «εντάξει, ενδιαφέρων τύπος μου ακούγεσαι, θα σε κάνω να χορέψεις ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω». Την επόμενη φορά όμως πέτα τη φοβιστική μάσκα με τα αίματα και δείξε μου ποιος είσαι στ’ αλήθεια. Ίσως έτσι συνεννοηθούμε ακόμα καλύτερα...