Monika
Η 24χρονη τραγουδοποιός που έφερε τα πάνω κάτω στην ελληνική σκηνή ξεπερνά σιγά σιγά το άγχος του πρωτάρη – και το αντικαθιστά με το άγχος του καλλιτέχνη που θέλει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του κοινού!
Έχεις αποκτήσει πια μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στη σκηνή ή διατηρείς ακόμα το άγχος που είχε εκείνο το κοριτσάκι στο Μικρό Μουσικό Θέατρο;
«Χα! Καλά, είχες έρθει σ’ εκείνη την “πρώτη” συναυλία; Τι νύχτα κι αυτή... Μεγάλη ιστορία. Τέλος πάντων. Ένα τόσο δα άγχος πάντα θα το έχω, νομίζω. Αλλά για διαφορετικό λόγο πλέον. Όσον αφορά τη μουσική, δεν έχω πρόβλημα, λάθη πάντα μπορεί να συμβούν κι αν είμαστε χαλαροί πάνω στη σκηνή θα τα λύσουμε εύκολα. Το θέμα μου είναι πώς θα κάνω τον κόσμο να νιώσει άνετα μαζί μου. Αυτό το χρονικό κενό αμηχανίας ανάμεσα στα κομμάτια σού δίνει την ευκαιρία να αναπτύξεις έναν κώδικα επικοινωνίας με το κοινό… Επίσης, πριν ανέβω στη σκηνή ανησυχώ για το αν θα μιλάει ο κόσμος κατά τη διάρκεια των ήρεμων κομματιών. Στις Σέρρες και στην Ιεράπετρα, ας πούμε, το κοινό πήρε άριστα. Μ’ έκανε να νιώθω λες και τραγουδάω στο σαλόνι μου!».
Πώς ήταν η εμπειρία των συναυλιών σου στην επαρχία; Σε τι διαφέρει το εκεί κοινό από το αθηναϊκό;
«Ήταν ημέρες ευτυχίας, για πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα, ξαφνιαζόμουν κάθε φορά που έβλεπα τους συναυλιακούς χώρους κάθε πόλης γεμάτους. Με τους μουσικούς είχαμε γίνει μια υπέροχη παρέα, μια δεμένη οικογένεια, πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή. Κάθε φορά που επιστρέφαμε στην Αθήνα μάς έπιανε κατάθλιψη! Στον δρόμο ξεχνάγαμε έγνοιες και υποχρεώσεις, μόνο η μουσική έπαιζε ρόλο. Η σημαντικότερη δύναμη όμως ήταν το κοινό. Ο κόσμος εκεί σε κοιτάζει στα μάτια και παρακολουθεί τη συναυλία σαν κάτι που περίμενε καιρό. Έχω ζήσει κι εγώ στην επαρχία και ξέρω αυτό το συναίσθημα. Απ’ την άλλη, το αθηναϊκό κοινό αποτελεί μια εξίσου μεγάλη πρόκληση».
H αύξηση των καθημερινών υποχρεώσεών σου εδώ και ένα δυο χρόνια έχει σταθεί εμπόδιο στη δημιουργία νέων τραγουδιών;
«Κοίταξε, η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο χρόνο, παρόλο που ασχολούμουν όλη την ημέρα με τη μουσική, δεν είχα πολύ καιρό να παίξω μόνη μου στο σπίτι. Ή θα έλειπα ή θα ήμουν εκεί σε ώρες κοινής ησυχίας... Στο μυαλό μου, βέβαια, συσσωρεύονταν ιδέες όλο αυτό το διάστημα, οπότε με το που καθόμουν επιτέλους χαλαρή στο πιάνο είχα έναν καταιγισμό ενορχηστρώσεων. Το κακό είναι ότι έχω πάρα πολλά καινούργια κομμάτια τώρα, και δεν ξέρω ποια να επιλέξω. Θα δούμε».
Μπορεί ένας νέος άνθρωπος που μένει στην Αθήνα να ζήσει με στυλ;
«Βασικά μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες για τα αρνητικά αυτής της πόλης, όπως για τα πανάκριβα ποτά και εισιτήρια. Παρ’ όλα αυτά έχει και πολλά θετικά, οπότε νομίζω πως η απάντηση είναι “ναι”. Με λίγα λεφτά και μέτρο στις απαιτήσεις σου, μπορείς ν’ ακολουθήσεις τον ρυθμό της πόλης, η οποία μάλιστα σιγά σιγά αρχίζει να σου προσφέρει και free επιλογές. Ευτυχώς πλέον η Αθήνα έχει ένα σχετικά καλό και φτηνό (σε σύγκριση με το εξωτερικό) δίκτυο μαζικής μεταφοράς, και πολλές περιοχές που άλλοτε θεωρούνταν υποβαθμισμένες έχουν γίνει σήμερα κέντρα πολιτισμού. Γεγονός που σημαίνει ότι μπορείς και να μείνεις εκεί, καθώς δεν είναι τόσο επικίνδυνα πια, αλλά και να βγαίνεις έξω εκεί, παίζοντάς το μάγκας ότι είσαι στον πυρήνα των γεγονότων! Τώρα, όσο για το στυλ, δεν χρειάζεσαι λεφτά για να γίνεις ξεχωριστός. Η Αθήνα είναι ελκυστική από μόνη της, ειδικά τα καλοκαιρινά βράδια. Μέσα σ’ αυτή βρίσκεις αυτόματα το ύφος σου».
Μπορείς να μου περιγράψεις την πιο όμορφη εικόνα που έχεις δει στη ζωή σου, μια εικόνα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
«Νομίζω ήταν την πρώτη φορά που ανέβηκα στις Άλπεις. Αντί να κάνω σκι, καθόμουν σαν το χαζό μέσα στη μέση της πίστας και κοίταζα τις βουνοκορφές, τις λίμνες, αυτό το ατελείωτο λευκό τοπίο. Είχε μια απίστευτη λιακάδα και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι έβλεπα τόσο μακριά, βρισκόμουν τόσο ψηλά, κι εκείνο το “Εντελβάις” από τη “Μελωδία της ευτυχίας” δεν ξεκολλούσε με τίποτα απ’ το μυαλό μου. Ήθελα την ησυχία μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου