Sugahspank!
Αν και γέννημα-θρέμμα Πειραιώτισσα, η σημαντικότερη εγχώρια εκπρόσωπος της «μαύρης» μουσικής έχει κάτι από το ταμπεραμέντο και τη μαγκιά του αμερικανικού underground r ’n’ b
Πώς φτιάχτηκε το πρώτο σου άλμπουμ «The incredible / The invisible» και ποια ανταπόκριση έχει μέχρι τώρα;
«Το άλμπουμ φτιάχτηκε εξολοκλήρου στο σπίτι από εμένα, τον Blend και μερικούς φίλους μουσικούς. Ο Blend έφτιαχνε τα beats, εγώ τα άκουγα, έγραφα στίχους και κατευθείαν στήναμε μικρόφωνο... Να ’ναι καλά ο Τύπος και τα blogs, πήραμε υπέροχες κριτικές χωρίς να έχουμε κανένα “κονέ” ή εταιρεία να μας “σπρώχνει”. Μάλλον ο κόσμος το αγοράζει επειδή είναι underground προσπάθεια. Όλο αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν είχα βγάλει άλμπουμ νωρίτερα. Στην τελική, από τα δεκατέσσερά μου παίζω σε μπάντες. Μάλλον έχει να κάνει με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι».
Παίζεις συχνά με διαφορετικά σχήματα. Δεν ανησυχείς μήπως μπερδευτούν οι ακροατές σου;
«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που ακούν τη μουσική μου έχουν νοημοσύνη και μουσική παιδεία, οπότε μπορούν και να καταλάβουν την ανάγκη μου να παίζω διαφορετικά πράγματα, αλλά και να ξεχωρίσουν πόσο διαφορετικό είναι το καθετί. Απλά εδώ, λόγω της ελληνικής νοοτροπίας, δεν είναι συνηθισμένο να βλέπεις μουσικούς με ποικιλία ρεπερτορίου, ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν και το βλέπουν, ας πούμε, σαν μια μορφή προσωπικού πειραματισμού. Πρέπει να περάσεις από πολλές σχολές για να καταλήξεις στο δικό σου ύφος».
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η εμφάνιση σε μια κοπέλα που τραγουδάει;
«Δυστυχώς, πολύ σημαντικό. Έχει τύχει σε φίλη μου με φωνάρα να της πουν στα μούτρα “εσύ, κοπέλα μου, είσαι φοβερή τραγουδίστρια και θα σε έπαιρνα στο μαγαζί μου, αν δεν ήσουν τόσο χοντρή”. Από την άλλη, φαντάσου τι μαγαζί θα ήταν αυτό. Εννοείται ότι αν έχεις ταλέντο, τους γράφεις όλους και τη βρίσκεις την άκρη. Και μπορείς να παρουσιάσεις την όποια ατέλεια ως ατού σου, βλέπε Μπεθ Ντίτο ή Έιμι Γουάινχαουζ. Γενικά νομίζω ότι στη σόουμπιζ μετράει πολύ περισσότερο το προσωπικό στυλ, είναι πολύ εύκολο πλέον να είσαι ωραία, αλλά πολύ πιο σπάνιο να είσαι διαφορετική».
Μπορεί ένα μουσικό ύφος να επιζήσει αν δεν συνοδεύεται και από ανάλογες ενδυματολογικές προτάσεις;
«Συνήθως κάθε μουσική συνοδεύεται από έναν τρόπο ζωής και σκέψης, οπότε το ντύσιμο διαμορφώνεται ανάλογα. Βέβαια έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του μουσικού, ο οποίος μπορεί να είναι μια στυλιστική πρόταση από μόνος του. Θέλοντας και μη, ένας μουσικός έχει πάντα ιδιαίτερο ντύσιμο, ακόμη κι αν είναι κακόγουστος, λόγω τρόπου ζωής, ψώνιου ή λόξας. Αλλά κυρίως λόγω attitude. Αλλιώς φοράει το μαύρο κοστούμι ένας τραπεζικός υπάλληλος και αλλιώς ο Νικ Κέιβ. Στυλ μπορεί να βγάλει ακόμα και η φλέβα που πετάει στο χέρι του κιθαρίστα, κι αυτό είναι που δεν αντιγράφεται με τίποτα!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου