Cheap Science: Enemy

H δισκοκριτική αυτή δημοσιεύτηκε στο avopolis στις 26/04/09

Cheap Science: Enemy

Cheap Science - Enemy

****

Εταιρία: Archangel (03/2009)

Είδος: Pop, Rock

Κείμενο: Βύρων Κριτζάς

To συγκρότημά του, οι Ρόδες, παρά την αστάθεια στις ζωντανές εμφανίσεις, έχει ήδη στην πλάτη του δύο αξιόλογους δίσκους και οδεύει προς τον τρίτο. Στο μεσοδιάστημα, ο Νικήτας Κλιντ πέρασε όλο το 2008 δουλεύοντας πάνω σε ένα σόλο project, το οποίο αρχικά ανέβασε στο blog του, το cheapscience.pblogs.gr και κατόπιν κυκλοφόρησε σε cd. Μπορεί το Cheap Science: Enemy να μοιάζει φτιαγμένο εξ’ ολοκλήρου με ψηφιακά μέσα «φτηνής επιστήμης», όμως ο Κλιντ το δημιούργησε παίζοντας φυσικά όργανα, κλεισμένος σε ένα καινούριο στούντιο στο Μεταξουργείο. Όπως και στο Silent Disco, oι στίχοι και οι τίτλοι είναι πότε ελληνικοί και πότε αγγλικοί. Κι αν αυτό σας φαίνεται πως εκφράζει μια ιδιορρυθμία, περιμένετε να ακούσετε τη μουσική…

Είναι κλισέ η φράση, αλλά πράγματι το άλμπουμ αυτό δεν μπορεί να καταταχθεί σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Κυρίως προς το ροκ βαδίζει, αλλά με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, με μια DIY λογική και με πολύχρωμα ηχοχρώματα. Τα highlights είναι πολλά και δεν εξαντλούνται στο πρώτο μισό, όπως συμβαίνει σε πολλά ελληνικά cd. Στο “Pancakes” ακούγεται η χαρακτηριστική μπασογραμμή του «Δε χωράς πουθενά» μαζί με κάτι ωραία ρυθμικά παιχνίδια προς το τέλος. Στην εισαγωγή του “Child’s Play” έχουμε ταυτόχρονα ήχους από βιολιά, μπουζούκι και κιθάρα και ακολουθεί ραπάρισμα με μπιτ. Ακόμα, το εθιστικό “Making my name” είναι ένα χορευτικό διαμαντάκι με γκρουπίστικο ήχο, εκρηκτικό και παιχνιδιάρικο, σοφά τοποθετημένο στην αρχή του άλμπουμ. Βέβαια οι ποικιλίες σε φευγάτους ηλεκτρονικούς ήχους και το διαρκές φλερτ με ακροβασίες επί της κονσόλας, προκαλούν κάποια στιγμή ένα μπούκωμα. Σα να μην τον άφηναν τον Κλιντ οι υπόλοιποι από τις Ρόδες να κάνει ό,τι γουστάρει και να έβγαλε εδώ το άχτι του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αξία των εμπνεύσεών του είναι φανερή, ακόμα και μέσα από το φωσφορίζον τζάμι της υπερβολής.

Όταν επιχειρεί να ντύσει τα κομμάτια με στίχους που ξεφεύγουν από επαναλαμβανόμενες φρασούλες, τα αποτελέσματα είναι εξίσου ενδιαφέροντα. Γιατί ο Κλιντ διαθέτει έναν εντελώς δικό του τρόπο έκφρασης, πιθανόν επειδή είναι δίγλωσσος από γεννησιμιού του, αλλά σίγουρα και λόγω του ότι είναι άνθρωπος ευφυής και ανήσυχος. Ξέρει να οργίζεται με στυλ. Ξέρει επίσης να εκφράζει τον έρωτά του με μια ρομαντική απλότητα. «33 χρόνια τώρα περπατάω στη γη κι η πιο παράξενη κοπέλα που ‘χω δει είσαι ‘σύ». Τι απλή και γλυκιά φράση… Πότε-πότε τα παίρνει κιόλας, όπως πάντα: «Η αστυνομία δεν είναι ο πιο σημαντικός εχθρός κι όμως γαμιέται». Από παντού όμως αναδύεται μια ωριμότητα, που συμβαδίζει ακόμα και με τίτλους όπως «Το μουνί είναι trendy».

Συμπερασματικά, το σόλο project του Νικήτα Κλιντ μπορεί να μην αναφέρει πουθενά το όνομά του, εκφράζει όμως σε κάθε του νότα και στίχο το χάος που βασιλεύει μέσα του. Θα μπορούσε να είναι πιο άρτια δομημένο και πιο καλά φιλτραρισμένο. Μα ίσως να είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση του «ό,τι να ‘ναι» και του «χύμα στο κύμα», που κάνει τους παλμούς του να χτυπούν σε απόλυτο συγχρονισμό με αυτούς της σημερινής εποχής.