Συνέντευξη Κωνσταντίνος Τζούμας για το βιβλίο "Complete Unknown"

Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στο FAQ51

Αυτό το δεύτερο βιβλίο, από τα τρία που θα κυκλοφορήσουν συνολικά, αναφέρεται στα χρόνια που πέρασα ως ηθοποιός στην Αμερική τη δεκαετία του ’70. Ο τίτλος παραπέμπει στον στίχο του γνωστού τραγουδιού του Μπομπ Ντίλαν «Like a rolling stone». Το ονόμασα «Complete unknown» γιατί αυτό ήμουν για τους Nεοϋορκέζους: Ένας εντελώς άγνωστος εν μέσω διασημοτήτων.

Μετά τα πενήντα, οι άνθρωποι πλέον επιζούν με φαρμακευτική αγωγή. Άσε που ήδη από τα σαράντα κάθονται πλέον στις κερκίδες και απολαμβάνουν το θέμα. Η αρένα δεν είναι πια για ανθρώπους σαν κι εμένα. Δεν είμαι ούτε τόσο ελκυστικός για να γοητεύσω ούτε τόσο δυνατός για να ερωτευτώ. Τώρα είμαι παρατηρητής.

Εξού και μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω. Όχι μόνο για τη δική μου ζωή αλλά και για τη ζωή των ανθρώπων που βρίσκονταν γύρω μου. Άλλωστε ήμουν πολύ περήφανος για τις παρέες μου. Οι άνθρωποι που γνώριζα μου πρότειναν κάθε φορά να ζήσω μια άλλη ζωή, γιατί είμαι τύπος που δεν παίρνει πρωτοβουλίες. Υπάρχει πάντα δίπλα μου μια δράση κι εγώ αντιδρώ. Μου άρεσαν όλα αυτά τα ταξίδια, τα σταυροδρόμια, τα διλήμματα, τα υπαρξιακά αδιέξοδα. Ωραία ήταν. Φυσικά δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα. Η ζωή πάντα ξεγλιστράει. Κι ύστερα φοβόμουν μην τα ξεχάσω όλα αυτά. Όταν λοιπόν μου τελείωσαν οι κραιπάλες, είπα να τα γράψω όλα σε ένα χαρτί.

Στην Ελλάδα δεν έχω διαβάσει ούτε μία βιογραφία γραμμένη με ειλικρίνεια. Εμένα αυτό ήταν το στοίχημά μου. Όλα όσα γράφω μέσα αναφέρονται σε αληθινά περιστατικά. Τα θυμάμαι πολύ καλά γιατί έχω ασκημένη τη μνήμη μου· ηθοποιός είμαι. Ήθελα να φανεί ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος ζωής, πέρα από αυτόν που προτείνει η τηλεόραση, τα κόμματα κ.ά. Εκείνη την εποχή ας πούμε, όποιος ήταν ηθοποιός, αν ήταν κορίτσι ήταν πουτάνα και αν ήταν αγόρι ήταν αδερφή. Εγώ λοιπόν έγινα ηθοποιός γιατί ήθελα να πάω κόντρα σ’ αυτά τα στερεότυπα. Δηλαδή, ντε και καλά πρέπει να είσαι ελαφρών ηθών για να είσαι καλλιτέχνης; Πού ακούστηκε αυτό το πράγμα;

Η εποχή εκείνη στην οποία αναφέρεται το βιβλίο θεωρείται εποχή αθωότητας, ενώ είναι εποχή εξαπάτησης. Σε εξαπατούσε το σύστημα, οι γονείς, η εκκλησία και τους εξαπατούσες κι εσύ με τη σειρά σου για να επιβιώσεις. Μετά έβαζες στο μυαλό σου έναν παράδεισο πολύ μακρινό. Γινόσουν ξενομανής γιατί αισθανόσουν μια ασφυξία. Κάπως έτσι έφυγα κι εγώ για τη Νέα Υόρκη. Πίστευα ότι ήταν η μητρόπολη των τεχνών και όντως ήταν. Χοροθέατρο δεν υπήρχε στην Ελλάδα ως έννοια όταν έφυγα εγώ το ’71. Επίσης, στη Νέα Υόρκη, ό,τι κι αν έκαναν οι καλλιτέχνες δεν το έκαναν ποτέ θέμα. Το παρουσίαζαν σαν ένα παιδικό παιχνίδι, ενώ από πίσω κρύβονταν ώρες δουλειάς και ψαξίματος. Δεν υπήρχε αυτό το πομπώδες και το ψεύτικο που υπάρχει εδώ, «ο στοχασμός πάνω στη σκόνη του χρόνου» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, απίστευτα πράγματα.

Κάποια στιγμή είπα, εντάξει, δεν θα περάσω και όλη μου τη ζωή εδώ. Επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από τέσσερα πέντε χρόνια, ελπίζοντας πως τα πράγματα θα έχουν αλλάξει. Έπεσα έξω φυσικά. Κι έτσι μου ο προέκυψε ο «Πανωλεθρίαμβος», που είναι και ο τίτλος του επόμενου βιβλίου. Αναμείνατε…