Από το φετινό Plissken έλειπε το όνομα που θα λειτουργούσε ως πόλος έλξης. Την προηγούμενη φορά, οι These New Puritans είχαν προσγειωθεί στη χώρα μας ως το συγκρότημα για το οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης και η έλλειψη ενός τέτοιου καλλιτέχνη φέτος μεταφράστηκε σε μικρή προσέλευση - σίγουρα όχι πάνω από 2.000 ανθρώπους. Ομως το φεστιβάλ ήταν άψογα οργανωμένο, η ευρύχωρη αυλή ιδανική για διαλείμματα κάθε φορά που ένα συγκρότημα τελείωνε το σετ του και οι καλλιτέχνες απολύτως συνυφασμένοι με την έννοια της πολυσυλλεκτικότητας, που με ζήλο υπερασπίστηκαν και πάλι οι φιλότιμοι διοργανωτές.
Ο γλυκός θόρυβος ξεκίνησε από το μεσημέρι. Η πρώτη εμφάνιση όμως που συγκέντρωσε πλήθος ήταν εκείνη των King Khan & Τhe Shrines, για ένα απόλυτα φεστιβαλικό μείγμα γκάρατζ ροκ και ψυχεδέλειας. O τραγουδιστής τους, κάτι μεταξύ Τζέιμς Μπράουν και Γιάννη Φλωρινιώτη, φορούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του live μια περικεφαλαία με φτερά που θα του έδινε εύκολα τον τίτλο του βασιλιά των χίψτερ. Τα αγοραία συνθήματά του κατά της Χρυσής Αυγής (σε σπασμένα ελληνικά) μπορεί να μην προκάλεσαν τις επευφημίες που ενδεχομένως είχε φανταστεί, εντούτοις η επιβλητική του σκηνική παρουσία άφησε θετικές εντυπώσεις. Την ίδια ώρα, στη μικρή αίθουσα που λειτουργούσε παράλληλα για τους λάτρεις της χορευτικής μουσικής, ο DJ των Γάλλων College έδινε το δικό του «οικείο» σόου για λίγους και μυημένους.
Πίσω στη μεγάλη σκηνή, το «ιντελεξουάλ» πειραματικό ροκ των Γερμανών Notwist κέρδισε τους πιο απαιτητικούς ακροατές, ενώ οι Dead Skeletons, μολονότι παρουσίασαν ενδιαφέρον ηχητικά, με έκαναν να αναρωτηθώ τι θα συνέβαινε αν είχαν φέρει μαζί τους από την Ισλανδία και μερικές αληθινές συνθέσεις... Η μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς πάντως ήρθε αμέσως μετά με τους Βέλγους Triggerfinger, τρεις κουστουμαρισμένοι ρόκερς παλιάς κοπής που έπαιξαν μπροστά σε 500 ανθρώπους σαν να έπαιζαν σε 5.000 - αυτό που οφείλει δηλαδή να κάνει κάθε μπάντα που δεν φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά τη διάθεση του οποιουδήποτε κοινού.
Λίγο πριν τις μιάμιση, η εκκεντρική Peaches ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει με αντίστροφη σειρά τα τραγούδια του κλασικού άλμπουμ της «Τhe Teaches of Peaches», αν και ο καθένας μπορούσε να προβλέψει πως οι ηλεκτρονικοί ήχοι απλά θα έστρωναν το χαλί για το οργιώδες σόου της. Απολύτως σοβαρή, παρά τη διαπόμπευση στην οποία υποβάλλει τον εαυτό της με την εύκολα παρεξηγήσιμη πλην απελευθερωτική τέχνη της, η 45χρονη Καναδέζα ξεφλούδισε μπανάνες, άνοιξε σαμπάνιες και περπάτησε πάνω στα τεντωμένα μας χέρια όπως ο Χριστός στη λίμνη. Οι πιο σκληροπυρηνικοί θα έμεναν στο χώρο του φεστιβάλ μέχρι τις πέντε το πρωί, όμως για ‘μένα η παράσταση είχε τελειώσει… Τιμή εισιτηρίου: 30 ευρώ.
Ο γλυκός θόρυβος ξεκίνησε από το μεσημέρι. Η πρώτη εμφάνιση όμως που συγκέντρωσε πλήθος ήταν εκείνη των King Khan & Τhe Shrines, για ένα απόλυτα φεστιβαλικό μείγμα γκάρατζ ροκ και ψυχεδέλειας. O τραγουδιστής τους, κάτι μεταξύ Τζέιμς Μπράουν και Γιάννη Φλωρινιώτη, φορούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του live μια περικεφαλαία με φτερά που θα του έδινε εύκολα τον τίτλο του βασιλιά των χίψτερ. Τα αγοραία συνθήματά του κατά της Χρυσής Αυγής (σε σπασμένα ελληνικά) μπορεί να μην προκάλεσαν τις επευφημίες που ενδεχομένως είχε φανταστεί, εντούτοις η επιβλητική του σκηνική παρουσία άφησε θετικές εντυπώσεις. Την ίδια ώρα, στη μικρή αίθουσα που λειτουργούσε παράλληλα για τους λάτρεις της χορευτικής μουσικής, ο DJ των Γάλλων College έδινε το δικό του «οικείο» σόου για λίγους και μυημένους.
Πίσω στη μεγάλη σκηνή, το «ιντελεξουάλ» πειραματικό ροκ των Γερμανών Notwist κέρδισε τους πιο απαιτητικούς ακροατές, ενώ οι Dead Skeletons, μολονότι παρουσίασαν ενδιαφέρον ηχητικά, με έκαναν να αναρωτηθώ τι θα συνέβαινε αν είχαν φέρει μαζί τους από την Ισλανδία και μερικές αληθινές συνθέσεις... Η μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς πάντως ήρθε αμέσως μετά με τους Βέλγους Triggerfinger, τρεις κουστουμαρισμένοι ρόκερς παλιάς κοπής που έπαιξαν μπροστά σε 500 ανθρώπους σαν να έπαιζαν σε 5.000 - αυτό που οφείλει δηλαδή να κάνει κάθε μπάντα που δεν φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά τη διάθεση του οποιουδήποτε κοινού.
Λίγο πριν τις μιάμιση, η εκκεντρική Peaches ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει με αντίστροφη σειρά τα τραγούδια του κλασικού άλμπουμ της «Τhe Teaches of Peaches», αν και ο καθένας μπορούσε να προβλέψει πως οι ηλεκτρονικοί ήχοι απλά θα έστρωναν το χαλί για το οργιώδες σόου της. Απολύτως σοβαρή, παρά τη διαπόμπευση στην οποία υποβάλλει τον εαυτό της με την εύκολα παρεξηγήσιμη πλην απελευθερωτική τέχνη της, η 45χρονη Καναδέζα ξεφλούδισε μπανάνες, άνοιξε σαμπάνιες και περπάτησε πάνω στα τεντωμένα μας χέρια όπως ο Χριστός στη λίμνη. Οι πιο σκληροπυρηνικοί θα έμεναν στο χώρο του φεστιβάλ μέχρι τις πέντε το πρωί, όμως για ‘μένα η παράσταση είχε τελειώσει… Τιμή εισιτηρίου: 30 ευρώ.
(όπως ΔΕΝ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κ»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου