Λόγια, λόγια

Ο λόγος του δεν έχει ειρμό, το λεξιλόγιό του είναι φτωχό και για να σου πει δυο κουβέντες παραπάνω σου βγάζει την Παναγία. Όμως ο Νικήτας Κλιντ διαθέτει μια διεισδυτική, λοξή ματιά που δεν τη συναντάς σε πολλούς ομότεχνούς του σήμερα. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς ή όχι μαζί του, έχει κάτι να πει. Το ίδιο ισχύει και για τους στίχους του. Κι αν δεν τον αποδεχτείς έτσι όπως είναι, θα χάσεις εσύ, όχι αυτός. Συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια ένα Σάββατο μεσημέρι, με αφορμή το επερχόμενο live των Ρόδες United στο Gagarin (την επόμενη Παρασκευή, 4 Μαΐου). Ένα από τα καλύτερα γκρουπ των 00’s επιστρέφει με νέα σύνθεση, για αυτούς που τους αγάπησαν αλλά και για εκείνους που αισθάνονται πως το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Όπως και ο ίδιος ο ηγέτης τους...

Είχαμε κάνει μια συνέντευξη πριν από τρία χρόνια και μου είχες πει πως οι Ρόδες ετοίμαζαν δίσκο. Αλλά δίσκο δεν ακούσαμε. Τι συνέβη;

Διαλύθηκε η μπάντα (παύση). Δουλεύαμε και διαλυόμασταν συγχρόνως. Οπότε το άλμπουμ δεν βγήκε. Τώρα η μπάντα λέγεται Ρόδες United και όλα τα μέλη της είναι καινούρια. Τους περισσότερους τους βρήκα στην Ελευσίνα μια βραδιά και άλλους από Facebook, από φίλους κλπ…

Μίλησέ μου λίγο για το βιβλίο 69 Raps που έβγαλες πέρυσι. Τι ακριβώς είναι;

Περιέχει στίχους μου που έχουν γίνει τραγούδια και κάποιους ανέκδοτους. Το έβγαλα κυρίως για να πουληθεί το CD του πρότζεκτ Moriginal Champsystem, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση –γιατί ένα CD μόνο του πλέον είναι ευτελές τελείως. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι ήθελα να μείνουν οι στίχοι.

Έχει πουλήσει καθόλου;

Έβγαλα 1.000 κομμάτια και έχουν φύγει πάνω από τα μισά. Πάει και σε βιβλιοπωλεία.
 Ζεις από τη μουσική;

Ναι (παύση). Πολύ λιτά... Live δεν έκανα τον τελευταίο καιρό, γιατί δεν υπήρχε η μπάντα. Έκανα όμως live DJ sets, με μουσικούς που παίζουν κρουστά ή beatbox ή άλλα όργανα.

Πλησιάζει όμως η μεγάλη βραδιά! Τι θα δούμε στο Gagarin στις 4 Μαΐου;

Είμαστε 11 άτομα, σαν ποδοσφαιρική ομάδα, εξ ου και Ρόδες United. Εκτός από τα βασικά όργανα έχουμε και βιολί, τρομπέτα, κρουστά, beatbox, πριόνι και διάφορα περίεργα. Ε και θα παρουσιάσουμε τα καλύτερα κομμάτια από όλες τις δουλειές: Ρόδες, Cheap Science και Μoriginal, μαζί με διασκευές σε Βαμβακάρη, Billie Holiday, Λουκιανό Κηλαηδόνη. Θα ανέβει στη σκηνή και ο Χρήστος Ζυγομαλάς, ο οποίος είναι ένας εξηντάρης που έπαιζε με τον Άσιμο, και άλλοι φίλοι. Έχουν έρθει νέα παιδιά στο γκρουπ, τα οποία  μεγάλωσαν λέει με Ρόδες κι έτσι θα παίζουν τα κομμάτια καλύτερα απ’ ότι οι παλιοί (γέλια)!

Γιατί διατηρείς το ίδιο όνομα το γκρουπ αφού έχουν αλλάξει όλοι οι μουσικοί;

Γιατί έτσι γουστάρω. 

Έτσι γουστάρεις…

Ε, βέβαια! Θέλω να παίζονται τα κομμάτια από Ρόδες και θέλω να έρχεται κόσμος στα live, γιατί αν το πω Ρώγες δεν θα έρθει κανείς. Και θέλω να υπάρχουν οι Ρόδες. Μπορεί να μην ήθελαν οι άλλοι, εγώ θέλω όμως. Απλώς άλλαξαν οι άνθρωποι.

Δεν λέγεστε λοιπόν Ρόδες πλέον, αλλά Ρόδες United, έτσι;

Nαι. Λες να έχουμε νομικά κολλήματα; Αν θα ’χουμε, θα ’ναι από την Archangel πάντως κι όχι από τις παλιές Ρόδες.

Ποιοι Έλληνες καλλιτέχνες σου αρέσουν σήμερα;

Κάναμε μια συνεργασία με τους Los Mujeros. Ωραίοι είναι αυτοί. Επίσης, από τη ρέγκε σκηνή, μου αρέσουν οι Moca Juniors και ο Nek. Μετά υπάρχουν άπειρες indie μπάντες που παίζουν καλά, αλλά τραγουδάνε στα Αγγλικά με καλή προφορά και δεν καταλαβαίνω τι λένε. Κι εγώ τραγουδάω συχνά στα Αγγλικά αλλά δεν έχω προφορά από την Οξφόρδη ντε και καλά, ούτε από το Τέξας. Τα Αγγλικά πρέπει να είναι καθαρά, για να καταλαβαίνει ο άλλος τι λες.
Εσύ έχεις καταφέρει να συνδυάζεις Ελληνικά και Αγγλικά στο ίδιο τραγούδι. Όπως στο “Making My Name” ας πούμε, που το θεωρώ από τα καλύτερά σου τραγούδια…

Ναι, αυτό πέτυχε. Είναι πιο indie κι απ’ το indie!

Στη σκηνή γιατί βγαίνεις πάντα σαν μεθυσμένος;

Και ο Πάριος παίρνει κόκα! Ποιος βγαίνει χειρότερα απ’ τον άλλο δεν ξέρω. Ξέρεις, είναι λίγο υποκρισία. Συνήθως όταν τραγουδάει ένας άνθρωπος έχει πιει και δύο μπύρες, άντε κι έναν μπάφο, πώς να το κάνουμε;

Στα live σας υπάρχει πάντα μια ζωντάνια, μια ροπή προς τον αυτοσχεδιασμό που έχει πάντα ενδιαφέρον, αλλά την ίδια στιγμή όλα μοιάζουν κάπως ανοργάνωτα, κάπως χύμα. Το έχεις νιώσει αυτό;

Ναι, αρκετές φορές. Έχεις να διαλέξεις: ή Ονιράμα ή Ρόδες. Δεν υπάρχει μέση λύση. Δηλαδή λες να έρχονται κάθε φορά για να δουν πόσο χάλια θα παίξουμε; Εγώ νομίζω πως αυτό που υποτίθεται ότι δεν τους αρέσει είναι που τους κάνει να έρθουν ξανά. Ο αυτοσχεδιασμός σώζει το πράγμα από το να γίνει κιτς. Μου αρέσει η ελευθερία πάνω στη σκηνή. Αλλά μου αρέσει και να ξέρουμε τι κάνουμε. Τώρα με το νέο σχήμα έχουν γίνει πολλές πρόβες και πιστεύω στο Gagarin να αξίζουν τα 10 ευρώ.

Ε, δεν είναι και πολλά…

Ναι… (γέλια)

Αγαπημένο κομμάτι από Ρόδες έχεις;

Το “Cognitive Love”.

Αγοράζεις δίσκους;

Ποτέ δεν αγόραζα φανατικά. Από το ΥouΤube ακούω μουσική. Κυρίως όμως παλιά πράγματα. Ρεμπέτικα, τζαζ, ρέγκε… Και DJ σετ κάνω μέσω YouTube όπου έχει wi-fi, είναι η καλύτερη φάση. Μερικοί θα σου πουν ότι δεν έχει καλό ήχο, αλλά ’ντάξει.
Κριτικές διαβάζεις;

Με τίποτα! Πολλές φορές μου λέει ένας φίλος άκου αυτό ή άκου εκείνο. Κατά τ’ άλλα, μπαίνω στην παγκόσμια δισκοθήκη –το YouTube– και ψάχνομαι μόνος μου.

Του χρόνου κλείνουν 20 χρόνια από τότε που παρουσιάστηκες στη μουσική με τους Active Member. Αλήθεια, πώς μπήκες σ’ αυτό το γκρουπ;

Ήμουν 18 χρονών, είχα τελειώσει το σχολείο και έπρεπε να κάνω κάτι. Θα μπορούσα να είχα πάει και στον Πανιώνιο… Στους Active Member όμως δεν είχα ελευθερία. Ήταν κάπως σαν σχολείο. Έκανε κουμάντο στην παραγωγή ο Μιχάλης (σ.σ.: Μυτακίδης). Όποτε συμφωνούσε ο αρχηγός, έβγαινε τραγούδι. Αλλά δεν με ένοιαζε να έχω τον έλεγχο. Έλεγα, αφού είναι τρελός ο άλλος, ας τον. Μόλις έφυγα από το γκρουπ όμως είχα πολύ πράμα να βγάλω και με αυτή την ορμή προέκυψαν οι Ρόδες. 

Και γιατί παρέμεινες εννέα χρόνια και δεν έφυγες νωρίτερα;

Νομίζω έφυγα πάνω στην ώρα… Ό,τι μπορούσα έκανα κι εγώ, μη νομίζεις. Υπήρχαν συναισθηματικοί δεσμοί. Ήταν κάπως σαν θρησκευτική οργάνωση. Ή σαν να είσαι στον Πανιώνιο.

Υπήρξατε το πρώτο γκρουπ που βγήκε από την Archangel. Στην Ελλάδα ήταν καλύτερη η μουσική πραγματικότητα στα μέσα των ’00s, όταν ξεκίνησαν οι Ρόδες, απ’ ότι σήμερα;

Έγινε ένα μπαμ τότε. Όχι ότι το κάναμε εμείς, αλλά συνέπεσαν πολλές μπάντες και καλλιτέχνες οι οποίοι έσπρωξαν τα πράγματα ένα βήμα μπροστά. Μέχρι τότε υπήρχαν εμβληματικά γκρουπ όπως οι Τρύπες και πήγαινε ο λαός να δει αυτά. Ενώ σήμερα σε κάθε μαγαζί παίζει ένα διαφορετικό γκρουπ που έχει το δικό του μικρό κοινό. Αυτό είναι πολύ πιο δημιουργικό.

Μόνο το live μετράει όμως;

Η υψηλότερη τέχνη είναι να παίζεις live κάτι τόσο καλά, ώστε να μπορεί μετά αυτό να βγει και σε δίσκο. Τον τρίτο δίσκο με τις Ρόδες έτσι ήθελα να τον κάνουμε. Αλλά δεν προχώρησε. Εξ ου και τρία κομμάτια που βγάλαμε στο YouTube είναι ηχογραφημένα live στο στούντιο.

Γιατί διαλύθηκαν οι αρχικές Ρόδες;

Πρέπει να ρωτήσεις τον καθένα χωριστά...

Εσένα έχω πρόχειρο…

Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, κάποιες σχέσεις κρατάνε περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα. Κάποιος θα έχει πρόβλημα βιοποριστικό, άλλος ψυχολογικό, άλλος οικογενειακό, άλλος με ναρκωτικά… Το θετικό είναι ότι γράφτηκαν τραγούδια και τα τραγούδια αυτά θα παίζονται και με τη νέα σύνθεση. Φυσικά και τα τραγούδια που μπορεί να προκύψουν από τα νέα παιδιά είναι καλοδεχούμενα. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου ’ρθει ένα τραγούδι. Μπορεί ένας που έχει σπουδές στην πλάτη να μη γράψει ποτέ τίποτα κι ένας άλλος που παίζει κρουστά να σου φέρει τρία.

Καλούς ελληνικούς στίχους ακούς σήμερα;

Αυτοί οι Los Mujeros που σου έλεγα, γράφουν ολοκληρωμένα, άρτια ελληνόφωνα τραγούδια. Είναι λίγο ήπιοι, αλλά γράφουν. Από εκεί και πέρα μόνο στο ραπ υπάρχει φαντασία στον στίχο. Μπορεί να είναι λίγο κιτς και γελοίο, αλλά μερικοί γράφουν καλά. Γιατί κατά τα άλλα στο ροκ ή στο λαϊκό, τον Σαββόπουλο, τον Ρασούλη και τη Νικολακοπούλου δεν έχει καταφέρει κάποιος να τους ξεπεράσει. Όλοι εκεί πατάνε. Αλλά εντάξει, τα Ελληνικά είναι ένα θέμα... Δηλαδή τσακώνονται για το αν πρέπει ή όχι να γράφεις Greeklish στο ίντερνετ, ή αν έκανες ένα ορθογραφικό λάθος, αλλά ένα κείμενο που να έχει φαντασία και να μη βαριέσαι να το διαβάσεις, σπάνια βρίσκεις. Σε μια στήλη περιοδικού με ζώδια θα βρεις πιο καλό κείμενο απ΄ ότι σε σχολικό βιβλίο. Σίγουρα.

Πες ένα παράδειγμα…

Ε, στα ζώδια ο καλύτερος είναι αυτός της Athens Voice, by far. Αντιθέτως, σε μια αναρχική αφίσα σπάνια πετυχαίνεις καλό κείμενο. Συν ότι θα είναι πάρα πολύ μεγάλα, συν ότι θα λέει και μαλακίες. Όλοι έχουν κάτι το φιλολογικό όταν γράφουν και είναι σπαστικό αυτό. Μου αρέσει να είναι ο άλλος τελειομανής, αλλά να παράγει και κάτι ωραίο. Δηλαδή σου λέει η Ελευθεροτυπία, εμείς δεν γράφουμε στα Αγγλικά. Σαν τη Μανίνα που δημοσίευε στίχους των Duran Duran και έγραφε «άι λάβ γιου». Ε ορίστε, πάει τώρα η Ελευθεροτυπία. Πού πας δηλαδή ρε φίλε; Δεν λέω ότι έκλεισε η εφημερίδα από αυτό, αλλά είναι ένα δείγμα της νοοτροπίας της.

Στα blogs, όπου υποτίθεται πως συναντά κανείς ό,τι πιο φρέσκο, βλέπεις ωραία κείμενα;

Κάποιες φορές... Είναι μία ξένη, δεν θυμάμαι πως τη λένε, η οποία γράφει για ναρκωτικά, μιλάει για τις εμπειρίες της και συμβουλεύει. Το site της λέγεται “Confessions of a teenage drug addict”. Ναι, βρίσκεις ωραία κείμενα, αλλά τα πιο πολλά είναι χάλια. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ελληνικά βιβλία. Γάμησέ τα, δεν διαβάζονται... Χίλιες φορές Καζαντζάκης! Μου αρέσει όμως η βιογραφία του Άρη Βελουχιώτη που έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος, το Άρης Ο Αρχηγός Των Ατάκτων. Το έχει γράψει σαν μυθιστόρημα και πετάει.

Ο Χωμενίδης; Η Σώτη Τριανταφύλλου;

Ο Χωμενίδης και η Σώτη Τριανταφύλλου, αυτό που προσπαθούν να γλιτώσουν, που είναι η εθνική κατάθλα, το κουβαλάνε μέσα τους τόσο πολύ ρε φίλε, ώστε δεν γίνεται να τους διαβάσεις... Δεν φταίνε, το έχουν φάει στη μάπα. Δηλαδή αν εμείς έχουμε απηυδήσει, φαντάσου αυτοί που είναι πιο μεγάλοι ηλικιακά και πιο ταλαντούχοι. Αλλά και ’μένα αν μου λέγανε θα σου δώσω 200.000 ευρώ και κάθε χρόνο θα μου φέρνεις έναν δίσκο, θα το έκανα.
Ας κλείσουμε με μουσική. Ποιο άλμπουμ από αυτά που έχεις κάνει ευχαριστήθηκες περισσότερο; 

Το Moriginal Champsystem. Και δεύτερο το Cheap Science. Γιατί και στα δύο είχα τον έλεγχο. Στο Silent Disco δεν είχα τον έλεγχο. Υπέκυπτα. Είχα και το κόμπλεξ να μη γίνω Μυτακίδης, να μη γίνω δηλαδή αφεντικό. Προτάσεις δεν είναι κακό να δέχεσαι, εντολές όμως… Η αλήθεια είναι πως στο Silent Disco είναι όλα τέλεια, εκτός από τα φωνητικά. Ήμασταν τρεις MCs και υπήρχε ένα θέμα. Επίσης δεν ήμουν τόσο αφαιρετικός όσο είμαι τώρα. Κρατήσαμε κάποια κομμάτια που ίσως έπρεπε να μείνουν απ’ έξω. Όσο πιο ελαφρύς είναι ο δίσκος, τόσο καλύτερα. Τώρα το καινούριο μας θα είναι garage, θα έχει δέκα κομμάτια.

Θα βγει φέτος; Πώς το κόβεις;

Δεν έχω φτιάξει πλάνο.

 (όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr - Απρίλιος 2012)