Συνέντευξη The Last Drive

ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ

Όπως μπήκε στο FAQ 54

Τι σας έκανε να ενωθείτε πριν από δύο χρόνια και πώς βιώνετε την εμπειρία μέχρι σήμερα;
«Αυτό που μας έφερε κοντά ήταν η επιθυμία να ξαναπαίξουμε μαζί και να “χαθούμε” στη μουσική μας. Αναρωτιόμασταν πώς θα ακούγονται ζωντανά τα τραγούδια έπειτα από τόσα χρόνια, παιγμένα από τους ίδιους ανθρώπους. Όταν ξαναβρεθήκαμε, διαπιστώσαμε ότι ο κώδικας που είχαμε αναπτύξει από την κοινή μας πορεία είχε παραμείνει ζωντανός και ότι η “χημεία” λειτουργούσε ακόμη. Η ανταπόκριση του κόσμου μάς έδωσε απίστευτη ώθηση και η επικοινωνία μας μαζί του ήταν πιο εύκολη τώρα με το Internet απ’ ό,τι παλιότερα· έτσι λοιπόν προέκυψε μια ολόκληρη κατάσταση».

Ποια είναι η γνώμη σας για τις επανασυνδέσεις;
«Εξαρτάται από τους λόγους για τους οποίους γίνονται. Σε πολλές περιπτώσεις πίσω τους κρύβεται το κέρδος και είναι λογικό να είναι καχύποπτος κανείς, αλλά όταν μιλάμε για την Ελλάδα, πρέπει να έχουμε υπόψη την κλίμακα των πραγμάτων. Όμως, έτσι κι αλλιώς, το τελικό κριτήριο όλων των επανασυνδέσεων είναι οι ζωντανές εμφανίσεις».

Πότε θα κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ σας, πώς το φτιάξατε και σε τι μουσικούς δρόμους θα κινηθεί;

«Το άλμπουμ θα λέγεται “Heavy liquid” και θα διατίθεται για πρώτη φορά στις συναυλίες που θα δώσουμε στο Gagarin. Αποφασίσαμε να το κυκλοφορήσουμε μόνοι μας στο δικό μας label, τη Happy Crasher Records. Όταν μετά την επανασύνδεσή μας, πριν από δύο χρόνια, άρχισαν να προκύπτουν καινούργια τραγούδια, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν κρίμα να μη δώσουμε συνέχεια στο πράγμα. Έτσι, φτιάξαμε μια ομάδα με δικούς μας ανθρώπους (σ.σ.: τους ηχολήπτες μας Άκη Πασχαλάκη και Jim Spliff) και πιάσαμε δουλειά. Η εμπειρία της ηχογράφησης ήταν εξαιρετικά θετική. Δουλέψαμε συλλογικά, χωρίς συγκεκριμένους ρόλους και χωρίς να έχουμε ιδέα πώς θα ακουγόταν ο δίσκος εκ των προτέρων και το αποτέλεσμα προκάλεσε έκπληξη και σε εμάς τους ίδιους. Τα τραγούδια συμπυκνώνουν επιρροές από όλη την πορεία της μπάντας, αλλά και καινούργια ακούσματα που αποκτήσαμε στο διάστημα που δεν παίζαμε μαζί. Τέσσερις άνθρωποι, δύο κιθάρες, ένα μπάσο, τύμπανα, φωνές και ηλεκτρισμός… Η ηχητική συνταγή του ροκ εντ ρολ είναι απλή και άμεση και δεν σε προδίδει ποτέ».

Ποια ελληνικά αγγλόφωνα σχήματα ξεχωρίζετε; Πώς σας φαίνεται η αναβίωση των τελευταίων ετών;
«Αυτή την εποχή τα καλά σχήματα είναι πολλά. Η σκηνή έχει απ’ όλα: νέα συγκροτήματα με άποψη όπως οι Seamen of the Sun, οι Dustbowl ή οι Down ’n’ Out, συλλογικές προσπάθειες με νόημα όπως η Cast-A-Blast ή η Spinaloga, γυναικείες φωνές όπως η SugahSpank! και η Τζένη Καπάδαη, songwriters όπως η Μόνικα, γνώριμους όπως οι Nightstalker, οι Deus, οι Bones και οι 700 Machines, ξεχωριστές μορφές όπως ο Μπάμπης Παπαδόπουλος και ο Μανώλης Αγγελάκης – και σίγουρα ξεχνάμε πάρα πολλούς. Το ρεύμα που έχει προκύψει οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι τώρα είναι πολύ πιο εύκολο να ηχογραφήσεις και να προβάλεις τη μουσική σου απ’ ό,τι στο παρελθόν».

Μπορείτε να περιγράψετε την πιο όμορφη εμπειρία που είχατε όλα αυτά τα χρόνια παίζοντας μουσική;
«Ίσως το αναφέρω επειδή είναι σχετικά πρόσφατο, αλλά η στιγμή που ξαναβγήκαμε στη σκηνή έπειτα από χρόνια είχε μεγάλη σημασία για μας και πιστεύω ότι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Ήμασταν ξανά μαζί έπειτα από πολύ καιρό, είχαμε αποκαταστήσει τις σχέσεις μας και τη δημιουργική μας ικανότητα και όλα όσα μας προκαλούσαν άγχος ανήκαν στο παρελθόν. Τα όρια ανάμεσα στην μπάντα και το κοινό είχαν καταλυθεί από το συναίσθημα και τη δύναμη της μουσικής και οι στιγμές ήταν μαγικές».