Συνέντευξη Λένα Πλάτωνος

Φωτογραφία τραβηγμένη στο σπίτι της Λένας Πλάτωνος από τον Αντώνη Μποσκοίτη.

ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΚΡΙΤΖΑ

Ένα μέρος της συνέντευξης αυτής δημοσιεύτηκε στο FAQ 52. Οι λίγοι τυχεροί που θα τη δουν εδώ ολοκληρη μπορούν να αφήσουν κανένα comment. Περνάτε που περνάτε ρε παιδιά, πείτε και ένα γεια, καλοκαίρι έρχεται ξέρω γω.

Πως αποφασίσατε να κάνετε ξανά παραστάσεις; Συντέλεσε η επιτυχία του Ηρωδείου πέρυσι;
«Οπωσδήποτε… Όταν παίρνεις κουράγιο από κάτι, προχωράς πιο εύκολα στο μέλλον. Είχαμε μισοαποφασίσει να εμφανιστούμε κάπου και ψάχναμε τους χώρους. Εκεί εμφανίστηκε ο Αντώνης ο Μποσκοίτης με το Κύτταρο, ο οποίος μου έδωσε μεγάλη ενθάρρυνση και η απόφαση πάρθηκε πολύ γρήγορα. Μια πολύ καλή συγκυρία ήταν και το αφιέρωμα που μου έκανε στο Ποπ και Ροκ. Την ημέρα που αποφασίζαμε για το Κύτταρο, τους έβαλα να ακούσουν ένα καινούριο τραγούδι μου, το “Redrosy” που τραγουδάει η Εττέν, Ελένη Τζαβάρα κατά κόσμον. Είναι ένα τραγούδι σε αγγλικούς στίχους, το οποίο εντέλει συμπεριλήφθηκε και στο cd που συνόδευε το τεύχος του περιοδικού».

Τι θα δούμε λοιπόν στο Κύτταρο;
«Ε δε λέμε τώρα, αυτά θα πούμε; Όλο το ζουμί είναι εκεί πέρα. Θα είναι ωραία πάντως. Έχουμε βάλει κάτι παραπάνω από το Ηρώδειο, θα είναι ακόμα πιο πλούσιο. Και επίσης μια άλλη διάσταση θα είναι οι πολύ προσεγμένοι φωτισμοί, μαζί με ορισμένα βίντεο».

Οι δίσκοι που βγάλατε τη δεκαετία του ’80 θεωρούνται καινοτόμοι. Αυτό προέκυπτε αβίαστα ή κατόπιν προσπάθειας;
«Αβίαστα. Δεν είχα κανένα ιδιαίτερο στόχο να καινοτομήσω. Ο στόχος ήταν μέσα μου και ο διάλογος ήταν εσωτερικός. Εγώ για τον εαυτό μου ήθελα να φτιάξω κάτι καινούριο και ύστερα να το επικοινωνήσω. Στο “Σαμποτάζ” μου βγήκε πολύ αβίαστα η όλη ιστορία, δεν έκατσα να σκεφτώ τίποτα. Στις “Μάσκες Ήλιου” σκέφτηκα λίγο περισσότερο. Αυτό είναι και το αγαπημένο μου άλμπουμ, γιατί την εποχή που το έγραψα τα είχα πολύ καλά με τον εαυτό μου. Και στα “Λεπιδόπτερα” επίσης. Ενώ στο “Γκάλοπ” αντιμετώπιζα προβλήματα ψυχολογικά, έντονα, λόγω κάποιων περιστάσεων. Όμως το “Γκάλοπ” έχει σταθεί στο πλάι πολλών ανθρώπων που είχαν προβλήματα. Έχω ιδίαν γνώσι του γεγονότος».

Το αριστουργηματικό τραγούδι του «Μάρκου» βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό;
«Βέβαια. Και θέλω με την ευκαιρία αυτή να πω ότι το 95% των τραγουδιών μου βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες. Υπήρχε ένα σκυλί που λεγόταν Μάρκος και είχε μια τρομερή μελαγχολία στα μάτια του. Οι ιδιοκτήτες του έφυγαν ταξίδι και μου τον άφησαν να τον προσέχω. Και το έκανα καλά, στα χέρια μου συνήλθε. Ύστερα όμως οι ιδιοκτήτες του του φέρθηκαν αμφίθυμα, πότε έτσι πότε αλλιώς. Τονίζω λοιπόν σε αυτό το τραγούδι ότι η αμφιθυμία των ιδιοκτητών ή των κυβερνόντων μεταφορικά, προκαλεί αδυναμία και παράλυση στους υφιστάμενους. Κι έτσι τους χτυπάει. Είναι ένα όπλο».


Η ηλεκτρονική μουσική σήμερα έχει περιθώρια εξέλιξης ή έχει κλείσει κι αυτή τον κύκλο της;
«Ε σιγά ρε παιδιά. Μην είμαστε τόσο φαταούλες και καταναλωτές. Ας συγκρατηθούμε λίγο, έχει πολλά ακόμα να δώσει η ηλεκτρονική μουσική. Το ίδιο και το ροκ. Δεν ξέρω ποιοι τα λένε και γιατί τα λένε αυτά. Το ροκ είναι κλασική μουσική πια».

Από νέους καλλιτέχνες ποιους ξεχωρίζετε;
«Μου αρέσουν πολύ οι Verbal Delirium. Από τη Θεσσαλονίκη, η Ελίνα Q7 και η Σοφίτα. Οι Night on Earth είναι καλοί… Εξακολουθώ να θαυμάζω τη Μαρία Βουμβάκη και επίσης μου αρέσει ο Nikko Patrelakis και οι Raining Pleasure. Με τον Βασιλικό από τους Raining Pleasure είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε ένα cd αλλά δεν το έχουμε αρχίσει ακόμα. Έχω τους στίχους αλλά δεν έχει κανείς μας χρόνο τώρα. Εγώ έχω τις παραστάσεις και εκείνος φτιάχνει μια παραγωγή με ξένες διασκευές».

Γιατί πιστεύετε πως δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες συνθέτες;
«Έχουν υπάρξει πολύ σημαντικές γυναίκες στο παρελθόν, στην κλασική μουσική ας πούμε, που έχουν μείνει στην ιστορία. Η Κλάρα Βικ, η Nάντια Μπουλανζέ... Όχι τόσο πολλές πάντως, έχεις δίκιο. Στη ζωγραφική αντίθετα προυπήρξαν των αντρών. Πάντως η δημιουργία παραδοσιακά ανήκει στον άντρα. Τώρα που σπάνε οι παραδόσεις και η γυναίκα έχει άλλη θέση στην κοινωνία, θα περάσει και στην τέχνη όλο αυτό. Ήδη έχει αρχίσει να φαίνεται στον κινηματογράφο, όπου υπάρχουν πολλές σκηνοθέτιδες. Θα δούμε αλλαγές. Σίγουρα πράματα».

Σήμερα τι είναι αυτό που μπορεί να σας κρατήσει άυπνη ένα βράδυ και τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη να σηκωθείτε το πρωί;
«Δόξα τω θεώ, έχω βρει μια εσωτερική ισορροπία και τον ύπνο τον έχω στο τσεπάκι μου (γέλια). Τη βρήκα επιτέλους… Πέρασα πολλά. Στα «Ημερολόγια», το δίσκο που έβγαλα πέρυσι, έχω γράψει μερικά από αυτά. Αλλά τα έχω γράψει απαλά, με κάποια ηθελημένη ελαφρότητα. Γιατί αν τα αποτύπωνα έτσι όπως μου συνέβησαν, θα έβγαιναν πάρα πολύ άγρια και δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Αυτό που μου δίνει δύναμη είναι η σκέψη ότι δεν έχω έρθει τυχαία σ’ αυτή τη ζωή. Ότι έχω κάποια αποστολή. Το αισθάνομαι αυτό. Ο τρόπος που εργάζομαι, ο τρόπος που δέχομαι την έμπνευση (άκουσες τι είπα, “δέχομαι”), είναι σαν ένα όργανο που το φυσάει κάποιος, μια ανώτερη δύναμη ας πούμε και το όργανο αυτό πρέπει να εκτελέσει την αποστολή, να βγάλει μουσική από το φύσημα που δέχτηκε. Αυτό αισθάνομαι. Το αισθάνομαι περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια, αλλά το ένιωθα από μικρό παιδί. Όταν ήμουν τριών ετών, την ημέρα των Χριστουγέννων είχε παίξει ο πατέρας μου σε κάτι παιδιά τα κάλαντα των Χριστουγέννων και μετά που έφυγαν, πετάχτηκα από το κρεβάτι με σαράντα πυρετό και τα έπαιξα κι εγώ. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μουσική. Ήταν ολίγον τι μεταφυσικό. Αυτή η εμπειρία με έχει καθορίσει».

Μπορείτε να περιγράψετε την πιο όμορφη εικόνα που έχετε δει στη ζωή σας;
«Είναι μια εικόνα που την έγραψα ποίημα φέτος. Ήταν ένα βασιλικό περίπτερο στο Βερολίνο, το οποίο είχε γίνει ερείπιο με την πάροδο των χρόνων και είχε μπει μέσα η βλάστηση. Η βλάστηση είχε οργιάσει και έβγαινε από τα παράθυρά του. Όταν το είδα, άκουσα μέσα μου μια μουσική του Αλέξανδρου Σκριάμπιν. Η εικόνα αυτή με έκανε να πιστεύω πολύ βαθιά ότι όσο ζω πρέπει να ελπίζω. Το είπα καλά; Έγινα αντιληπτή;»