Jack White

(από την ειδική έκδοση του Sonik "1oo Rock Ιcons")

Ο αιμοδότης του rock των 00’s. Ο άνθρωπος που έφτιαξε μουσική σαν να μην υπάρχουν υπολογιστές και τραγούδησε με την ορμή μιας άλλης εποχής.

Έρχεται ο ξάδερφός μου φουριόζος, «βρήκα ένα γκρουπ που θα σου αρέσει σίγουρα». Κρατούσε το White Blood Cells, το δίσκο μιας μπάντας που αποτελούταν από δύο άτομα. Μέχρι τότε δεν ήξερα καμία άλλη διμελή μπάντα (αργότερα έμαθα τους Carpenters, αλλά δεν κατάλαβα και τίποτα). Ήταν ένα άλμπουμ μαγικό. Την άλλη μέρα το αντέγραψα για να το έχω και φωτοτύπησα το εξώφυλλο.
Ο εγκέφαλος του ντουέτου ήταν ο χλωμός κύριος White, ένας μυστήριος τύπος που τραγουδούσε σαν Robert Plant με νεύρα και φορούσε μόνο κόκκινα, μαύρα και άσπρα. Υπέθετα πως μου άρεσε επειδή ήταν παλιομοδίτης. Αργότερα συνειδητοποίησα πως ήταν κάτι παραπάνω: Ένας επαναστάτης της σύγχρονης μουσικής, ένας μινιμαλιστής που έφτιαξε αριστουργήματα χρησιμοποιώντας μόνο κιθάρα, πιάνο και ντραμς. Ο White έκανε στο rock των zeroes ότι οι Ramones στα 70’s, oι Smiths στα 80’s και οι Nirvana στα 90’s: Τo επέστρεψε στην απλότητά τoυ, επαναφέροντάς το παράλληλα στη μόδα. Τραγούδια όπως το “Dead leaves and the dirty ground” ή το “Seven nation army” έγιναν ύμνοι για μια γενιά που ζητούσε αληθινό rock, έστω και τυλιγμένο με το σελοφάν άλλων καιρών. Οι παράλληλες μπάντες του, δηλαδή οι Raconteurs παλιότερα και οι Dead Weather τώρα, μαρτυρούν μια πυρετώδη δημιουργικότητά, έστω κι αν η ποιότητα των τραγουδιών του έχει πλέον φθίνουσα πορεία. Ακόμα, ο πολυχώρος της Third Man Records αποτελεί μια πολύ γενναία επένδυση που βάζει υψηλά τον πήχη για το μέλλον.
Όσο για μένα, πέρασαν εννιά χρόνια αλλά το White Blood Cells το ακούω ακόμα πολύ συχνά, όποτε θέλω να ακουμπήσω κάπου τη χαρά μου. Παραδόξως, είναι το μόνο άλμπουμ των White Stripes που δεν έχω αυθεντικό. Κρατάω ακόμα εκείνη την αντεγραμμένη κόπια με το φωτοτυπημένο εξώφυλλο, σαν μια ασπρόμαυρη εικόνα, με λίγο κόκκινο, από το παρελθόν.

Βύρων Κριτζάς