Συνέντευξη Future of the left

Aπό το FAQ 69

Το όνομά σας προδίδει τον ιδεολογικό σας προσανατολισμό;
«Το πήραμε από μια πολιτική παράταξη της Γαλλίας. Σίγουρα ως άνθρωποι συγκλίνουμε και οι τρεις προς την Αριστερά, αλλά στην πραγματικότητα διαλέξαμε αυτό το όνομα γιατί είναι εύηχο. Κάποιοι από τους στίχους μας θίγουν πολιτικά θέματα, αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε κήρυγμα ή κάτι τέτοιο».

Ποιες οι διαφορές του «Travels with myself and another» από το προηγούμενο άλμπουμ σας;
«Νομίζω αυτό είναι λίγο πιο “συγκεντρωμένο”. Το πρώτο είχε κάποιες καλές στιγμές, αλλά πολλοί μας έλεγαν ότι πηδούσαν κάποια τραγούδια όταν το άκουγαν. Πήγαινε λίγο πάνω κάτω ως προς την ποιότητα των τραγουδιών. Στο δεύτερο δεν συμβαίνει αυτό, όχι όμως επειδή δουλέψαμε περισσότερο. Απλά έγινε. Μάλιστα, για τρεις μήνες δεν μας κατέβαινε η παραμικρή ιδέα και ξαφνικά μας ήρθαν γύρω στα δέκα τραγούδια μέσα σε ενάμιση μήνα».

Είχατε ακυρώσει και κάποιες συναυλίες προκειμένου να γράψετε τραγούδια…
«Ναι. Το ύφος της μουσικής μας είναι τέτοιο που τα κομμάτια δεν μπορούν να γραφτούν με μια ακουστική κιθάρα. Βασίζονται κυρίως στο πανκ, οπότε χρειάζεται να είμαστε οι τρεις μας σε ένα δωμάτιο για ώρες μέχρι να γεννηθεί κάτι καλό. Κάπως έτσι αναγκαστήκαμε να ακυρώσουμε μερικές συναυλίες στην Αυστραλία και στην Κίνα για να φτιάξουμε το άλμπουμ. Τελικά, αυτή ήταν η πιο δημιουργική μας περίοδος, οπότε δεν το μετανιώσαμε. Το δράμα θα ήταν αν ακυρώναμε τις συναυλίες και μετά δεν κάναμε τίποτα».

Το άλμπουμ πάντως έλαβε 8 στα 10 από το NME και το Pitchfork. Λαμβάνετε υπόψη τις δισκοκριτικές;
«Σε πρώτο βαθμό φτιάχνουμε μουσική για την πάρτη μας και κοιτάμε αυτά που γράφουμε να αρέσουν σε εμάς. Μια καλή κριτική δεν ενοχλεί κανέναν. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, το hype που μας περιβάλλει τον τελευταίο καιρό δεν μας έχει βοηθήσει ιδιαίτερα. Δεν έχουμε δει πολλά να αλλάζουν. Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια ο κόσμος μάλλον δεν δίνει και πολλή σημασία σε αυτά που γράφονται. Ο καθένας μπορεί να κρίνει από μόνος του, ακούγοντας τραγούδια στο myspace και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, χωρίς να περιμένει τους “ειδικούς”, όπως συνέβαινε παλιότερα».

Τι είναι αυτό που απολαμβάνετε περισσότερο και, αντίστοιχα, τι σας εκνευρίζει ως μέλος ενός συγκροτήματος;
«Το καλύτερο είναι ότι έχεις την ευκαιρία να πας σε όμορφα μέρη του κόσμου, να παίξεις τη μουσική σου και να κάνεις κάποιους ανθρώπους χαρούμενους. Ειδικά αν ο κόσμος ξέρει τα τραγούδια σου, αυτό σε κάνει τρομερά ευτυχισμένο. Το χειρότερο είναι η έλλειψη ασφάλειας. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα πάνε τα οικονομικά σου. Έχεις ένα σχέδιο, αλλά δεν έχεις ιδέα τι ακριβώς θα συμβεί. Προς το παρόν είμαστε σχεδόν άφραγκοι. Έρχονται παιδιά στις συναυλίες μας που είναι δέκα χρόνια νεότεροί μας και ξέρουμε ότι στο σπίτι τους έχουν καλύτερες κιθάρες από εμάς. Ε, αυτό όπως καταλαβαίνεις μας τη σπάει κάπως».