tag:blogger.com,1999:blog-44291515903240050642024-02-18T19:46:01.650-08:00BYRON'S BLOGΤο blog του Βύρωνα ΚριτζάByronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.comBlogger149125tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-15280043040817717782013-12-30T06:21:00.001-08:002013-12-30T06:23:09.900-08:00Για τον Lou τον Reed<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq_IrweIcMIODGZDTalXwDGyCziNGRM9CCTjYpO6I87jTe6nkJbWOaKcYHCGe7MDXN_ZZl0npaS_ac-I4Ze5ZFwNDp6MWP5DacaG2iX4NDWmS5Gey_f7PGBu7MzD87QoM8A1W-XNqk5nU/s1600/LouHopFarm.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq_IrweIcMIODGZDTalXwDGyCziNGRM9CCTjYpO6I87jTe6nkJbWOaKcYHCGe7MDXN_ZZl0npaS_ac-I4Ze5ZFwNDp6MWP5DacaG2iX4NDWmS5Gey_f7PGBu7MzD87QoM8A1W-XNqk5nU/s320/LouHopFarm.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #e06666;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Τον είδα το καλοκαίρι του 2011, στο βρετανικό φεστιβάλ </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Hop</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Farm</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">. Είδα έναν επιβλητικό γέρο με μαύρο
πέτσινο, με βαθιές ρυτίδες, ανέκφραστο και αγέρωχο σε στυλ «μίλησέ μου και τη
γάμησες», ακίνητο και απόλυτα προσηλωμένο στη μουσική του. Δεν έπαιξε κανένα
μεγάλο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">hit</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">, δεν μίλησε στο κοινό, δεν χαμογέλασε, δεν μετακινήθηκε από τη θέση του.
Γενικά, δεν... Από πού ερχόταν λοιπόν αυτή η μαγεία που εξέπεμπε; Είχε να κάνει
αποκλειστικά με το ότι ήταν ο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Lou</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Reed</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> ή έφτανε μέχρι το μουδιασμένο «εδώ
και τώρα»;</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #e06666;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ο απόλυτος σαμποτέρ της ίδιας του της καριέρας, ο άνθρωπος
που κάποτε έφτιαξε δίσκους όπως το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">White</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Light</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">/ </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">White</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Heat</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">, το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Berlin</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> και το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Metal</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Μ</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">achine</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Music</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">, δεν θα μπορούσε στα γεράματα να
μαζεύει παλαμάκια ξελογιάζοντας νεκρά ακροατήρια. Ναι, αντικειμενικά, το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">live</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> του ήταν μέτριο. Δεν μπορούσες με
τίποτα όμως να το αποκαλέσεις «διεκπεραιωτικό» ή «άψυχο». Προφανώς και
προτιμούσα να ακούσω τα αριστουργήματα του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Transformer</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> από το “</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Temporary</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">thing</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">”. Όμως το τελευταίο, ένα σχετικά
άγνωστο κομμάτι θαμμένο στα μέσα των 70’</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">s</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">, με δύο συγχορδίες που
επαναλαμβάνονται σχεδόν βασανιστικά πάνω σε άψογα χοντροκομμένους στίχους, ήταν
για ‘μένα η αποκάλυψη του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">setlist</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">. Ίσως επειδή το τράβηξε για δέκα περίπου λεπτά, σαν
να μας έλεγε «αυτός είμαι, αυτό γουστάρω, δε θα κάτσω να το συζητήσω». <o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #e06666;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Λίγο μετά, ο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Lou</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> παράτησε την ηλεκτρική κιθάρα για να τραγουδήσει με
το μικρόφωνο στο χέρι το “</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Sunday</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">morning</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">” και το “</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Femme</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Fatale</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">”. Αυτός ο αφοπλιστικά σκληρός τύπος,
που κάποτε βάρεσε ένεση επί σκηνής, που έβαψε τα μαλλιά του κίτρινα και μας
προέτρεψε να πάμε μια βόλτα στην «άγρια πλευρά» εκφράζοντας καλύτερα από τον
καθένα την κουλτούρα του νεοϋορκέζικου </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">underground</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> μέσα από το ροκ, μπορούσε ήδη από
τον πρώτο του δίσκο να σε πατήσει κάτω με τα πιο τρυφερά τραγούδια. Δεν θα ξεχάσω τον τρόπο ερμηνείας του σ’ αυτά
τα δύο εκείνο το απόγευμα: αργός,
κουρασμένος, με το βλέμμα κυριολεκτικά στο πουθενά. <o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #e06666;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Αλλά θυμάμαι έντονα και κάτι ακόμα. Σε μια φάση της συναυλίας
πήρε ανάποδες με ένα τεχνικό πρόβλημα που παρουσίασε το μόνιτορ και όταν η
υπεύθυνη του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">stage</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> γονάτισε στα πόδια του για να διορθώσει την κατάσταση, εκείνος τέντωσε
το χέρι προστακτικά κατσαδιάζοντάς τη (με μίσος, όχι αστεία), ενώ η μπάντα πίσω
συνέχισε να παίζει. </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">K</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ι αποκάτω, αντί για παγωμάρα, εισέπραξε χειροκροτήματα και φωνές τύπου “</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">yeah</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">!”. Παρόμοιο περιστατικό παρατήρησα
αναζητώντας την τελευταία δημόσια εμφάνισή του, μέσω </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">youtube</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> αυτή τη φορά, στην παρουσίαση
του φωτογραφικού λευκώματος του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Mick</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Rock</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">. Ο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Reed</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> φωνάζει σε κάποιους από το κοινό που
μιλάνε μεταξύ τους να πάνε να συνεχίσουν την κουβεντούλα τους έξω και μέσα στην
οχλαγωγία της αίθουσας, η παρατραβηγμένη του αυστηρότητα προκαλεί επευφημίες.
Νομίζω πως, πέρα από μια ντουζίνα δισκάρες κι ένα υποδειγματικό καλλιτεχνικό
θάρρος, αν αναγνωρίσαμε κάτι όλοι μας στον </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Lou</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Reed</span></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%; text-align: justify;"> με τα χρόνια αυτό είναι ότι, όπως
στην ασυμβίβαστη τέχνη του έτσι και στη ζωή του, δεν ανεχόταν μαλακίες.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="color: #cc0000;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 18px;">(όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Sonik - Noέμβρης 2013.)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-5231829051827271782013-12-01T01:44:00.001-08:002013-12-01T01:47:26.109-08:00Ένα link<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcl77dMKaHU4hwvcVQbjZGJiBvz0tbjhyphenhyphen0uyiGQWv6bXdJUDf6i1taKMocQ5bAtToRBMGBiqdiiOw81ltFm0sOnaGkT9BUGjp-98XRrm9UbSgP1zEjcm0Wr3w36xT5rhsvwi8BYksaQ50/s1600/GIANNARS001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcl77dMKaHU4hwvcVQbjZGJiBvz0tbjhyphenhyphen0uyiGQWv6bXdJUDf6i1taKMocQ5bAtToRBMGBiqdiiOw81ltFm0sOnaGkT9BUGjp-98XRrm9UbSgP1zEjcm0Wr3w36xT5rhsvwi8BYksaQ50/s320/GIANNARS001.jpg" width="213" /></a></div>
<a href="http://popaganda.gr/christos-giannaras-oli-esthanomaste-mia-disarmonia-se-schesi-ton-topo-mas/">http://popaganda.gr/christos-giannaras-oli-esthanomaste-mia-disarmonia-se-schesi-ton-topo-mas/</a><br />
<span style="color: #674ea7;">Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλίδης</span></div>
</div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-64360179252092618072013-11-28T09:01:00.000-08:002013-11-28T09:11:28.637-08:00Ρε μπας και θέλω κούρεμα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjBs2ODKkE4VV-uU-wuA6s58zB5LT5P2NJUI9ElHjMZWEV0PFegBDI8nhxXTQjV-AM4-EoV4KeHDC85pi1giyWFRXyLTnK4i2sbKYZya2hRJimiSKm_3BGF9E3_stKudJruyZj6FQnhDI/s1600/1459109_570888846294025_680132353_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjBs2ODKkE4VV-uU-wuA6s58zB5LT5P2NJUI9ElHjMZWEV0PFegBDI8nhxXTQjV-AM4-EoV4KeHDC85pi1giyWFRXyLTnK4i2sbKYZya2hRJimiSKm_3BGF9E3_stKudJruyZj6FQnhDI/s400/1459109_570888846294025_680132353_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-58327966397397890782013-11-01T13:44:00.000-07:002013-11-01T13:44:18.033-07:00Γεια σου ρε Ringo, φωτογράφε!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5xGhapRU5ivSuvxeuthLDNm2NyTKOvwR300O1Z_DJMkVrwlqWxRQeEp0gBsT7IyaPDz-zfzzWZ__9mhpxg64TKxOOqz_SlXwVIyunlA8oaRZFSPhBDuiGeOQrukjonVjrF7pEHvdOcsM/s1600/ringo-11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5xGhapRU5ivSuvxeuthLDNm2NyTKOvwR300O1Z_DJMkVrwlqWxRQeEp0gBsT7IyaPDz-zfzzWZ__9mhpxg64TKxOOqz_SlXwVIyunlA8oaRZFSPhBDuiGeOQrukjonVjrF7pEHvdOcsM/s320/ringo-11.jpg" width="213" /></a></div>
Ο John και ο Paul στο πρώτο τους ταξίδι στην Ινδία, το '66.</div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-46665245106065321602013-09-28T00:57:00.002-07:002013-09-28T00:57:31.551-07:00Με τις πιτζάμες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1MRN-yD3Hotd4LlgYLoL_a6D1YIFU8VSH3mZaVWcBpBxwCjdBHYBidUlRteshRouhVjVFsmrxasBT3DedmIt1EVKrcnkrS9CjIujUu6kUBjpf3f3wWO5y7yTZMOTGbimQLCDYJoyEpWw/s1600/264684_349330451813070_1918219475_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1MRN-yD3Hotd4LlgYLoL_a6D1YIFU8VSH3mZaVWcBpBxwCjdBHYBidUlRteshRouhVjVFsmrxasBT3DedmIt1EVKrcnkrS9CjIujUu6kUBjpf3f3wWO5y7yTZMOTGbimQLCDYJoyEpWw/s320/264684_349330451813070_1918219475_n.jpg" width="217" /></a></div>
<br /></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-90539040039501068112013-09-16T12:36:00.004-07:002013-09-16T13:17:01.777-07:00Π + Φ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT8IjpX92cxE7pWGjgLgJjTx7qrWh2a1ujOO0YwRObYPwcvfeGsrhVRpEw-zES4IHZJyt9t4Jqspu6D0iEIzJqeSSdZRuaIe_3Y_zj4j1VI2sDyKUxpeCQwj8Qu2wjsG09HT8hlfOxZzc/s1600/p+f.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT8IjpX92cxE7pWGjgLgJjTx7qrWh2a1ujOO0YwRObYPwcvfeGsrhVRpEw-zES4IHZJyt9t4Jqspu6D0iEIzJqeSSdZRuaIe_3Y_zj4j1VI2sDyKUxpeCQwj8Qu2wjsG09HT8hlfOxZzc/s320/p+f.jpg" width="239" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #e69138;">Όταν ήμουνα μικρός (2009-2010), διατηρούσα στην τελευταία σελίδα του περιοδικού Sonik μια στήλη όπου διάφοροι άνθρωποι της μουσικής μου έγραφαν ένα κείμενο για το "δίσκο που τους άλλαξε τη ζωή". Η ιδέα μου δεν ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπη. Για την ακρίβεια, την είχα ξεσηκώσει ξεδιάντροπα από το βρετανικό περιοδικό Mojo. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #e69138;">Πήγε καλά. Επί δύο χρόνια περίπου πέρασαν διάφοροι, από τον Πορτοκάλογλου ("Τhe White Album") μέχρι τον Νένε ("Horses") και από τον The Boy ("Συνθετικοί") μέχρι τον Locomondo ("Born in the U.S.A."). </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #e69138;">Έφαγα βέβαια και πόρτες. Ο Ανεστόπουλος δεν έστειλε ποτέ, ο Νικήτας Κλιντ ένιωσα πως βαρέθηκε μόνο που του το 'πα στο τηλέφωνο και ο Παυλίδης δεν κατάφερε εν τέλει να διαλέξει μεταξύ Leonard Cohen και Κώστα Χατζή. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #e69138;">Δύο από τα πιο όμορφα κείμενα πάντως ήταν τα πρώτα που ήρθαν, συναισθηματικά και διεισδυτικά, από δύο καλλιτέχνες που επιβεβαιώνουν την κοινή παραδοχή πως ο άξιος λόγου μουσικός είναι πρωτ' απ' όλα καλλιεργημένος ακροατής. </span><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #3d85c6;"><span lang="EN-US">O</span><span lang="EN-US"> </span><b>Φοίβος Δεληβοριάς</b> γράφει για το<b> </b>Γκάλοπ (1985) της Λένας Πλάτωνος<b>.</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuhi5MHdeA-zlnh9VtRdT4KbP7huOWH6nDhunjojUN6IsJzSV66UpHWgYiL3tvIP51tiGSJUXQjA5AGh0HalA1lKF5Sro6SZEWF07UN2VeF6iQNJAZLEOjl4DKNwoW4hkH6ZUx1ldhQyk/s1600/Lena-Platonos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuhi5MHdeA-zlnh9VtRdT4KbP7huOWH6nDhunjojUN6IsJzSV66UpHWgYiL3tvIP51tiGSJUXQjA5AGh0HalA1lKF5Sro6SZEWF07UN2VeF6iQNJAZLEOjl4DKNwoW4hkH6ZUx1ldhQyk/s1600/Lena-Platonos.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #6fa8dc;"><o:p> </o:p>Στην Πάτμο είχαμε πάει διακοπές
το 1992. Η Σταυρούλα, ο Νίκος Ράλλης κι εγώ. Είχαμε μόλις τελειώσει το σχολείο
και προσποιούμασταν ότι ήμαστε όπως όλοι. Το αντίσκηνό μας ήταν ίδιο με όλων
των υπολοίπων στο κάμπινγκ, κιθάρα και κασετόφωνο κουβαλούσαμε κι εμείς όπως οι
περισσότεροι.. Μόνο το βράδυ εξαντλημένοι απ’την επίθεση της οργανωμένης φύσης,
κλείναμε το φερμουάρ και ακούγαμε απ’ όλες τις κασέτες την πιο παράταιρη, την
πιο ταιριαστή στο αποκαλυπτικό νησί μας: το Γκάλοπ της Λένας Πλάτωνος. Εγώ την
Πλάτωνος την είχα δει μικρός σ’ ένα ασανσέρ. Η μαμά μου μου είπε ότι είχε
γράψει τη «Ρόζα Ροζαλία» και ότι έκανε μάθημα πιάνου στη Δάφνη, ένα κοριτσάκι
που ήξερα. Είχε κάτι πράσινα, μεγάλα μάτια κι έδειχνε να’ναι από ένα μέρος που
ήξερα κι εγώ. Δεν είχα αφήσει εκείνη την εικόνα ως το καλοκαίρι του ’92, δεν
ήξερα όμως τι να κάνω μ’ αυτήν ως τότε.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #6fa8dc;">Ώσπου ο Νίκος μου’ δωσε πριν
ξεκινήσουμε για Πάτμο τρεις-τέσσερεις δίσκους της. Ξέχασα οτιδήποτε άλλο
σήμαινε μουσική ως τότε και ρίχτηκα στο Σαμποτάζ και στον Καρυωτάκη. Τα άκουγα
και μ’ έπιανε μια παράξενη χαρά που έμοιαζε με φόβο, όπως συμβαίνει πάντα όταν
η Τέχνη ζητάει κάτι περισσότερο από σένα, πέρα απ’ το να την απολαύσεις. Οι
δίσκοι αυτοί ζητούσαν όλο μου τον εαυτό, όλες μου τις συνήθειες και τις
ομοιότητες με τους άλλους. Ήθελαν εγώ να είμαι αλλιώς. Έστω όμως ότι αυτοί
φέρναν κάτι απ’ το ροκ της εφηβείας μου κι από τον Χατζιδάκι στον οποίο ήδη
έιχα βαφτιστεί. Το Γκάλοπ όμως; Το Γκάλοπ ήταν διαφορετική υπόθεση. Ο τρόπος
που ακουγόντουσαν τα ελληνικά εκεί μέσα, πάνω απ’ τα αναλογικά συνθεσάϊζερ κι
από τα χειροποίητα μπιτ, η φωνή της ίδιας που μιλούσε σαν ένα κορίτσι χαμένο σε
μια μελλοντική μαύρη τρύπα, δεν είχαν τίποτα από την εποχή εκείνη, κι ας είχαν
περάσει ήδη εφτά χρόνια από την κυκλοφορία του. Η μουσική εκείνη δεν υπήρχε
ακόμα- εδώ τουλάχιστον. Την είχε ακούσει μόνη της σ’ ένα δωμάτιο πλάϊ στους
«δήμιους της Αμερικάνικης Πρεσβείας» και μας την είχε στείλει σαν μέσα σε
μπουκάλι, πανικόβλητη. Το «Μια άσκηση φυσικής άλυτη», το «Τι νέα, Ψιψίνα;», το
«Κι ακούμε σ’ αγαπω» και πάνω απ’ όλα ο «Μάρκος», ήταν τα τραγούδια που
θα’πρεπε να γραφτούν κάποτε για όλα εκείνα που θα ζούσαμε, τα μοναδικά χρήσιμα,
με τις μόνες λέξεις και τους μόνους ήχους που θα μπορούσαν να μας χωρέσουν.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #6fa8dc;">Ακόμα και σήμερα δυσκολεύομαι να
πιστέψω ότι τα τραγούδια αυτά έχουν ήδη γραφτεί, το ‘85. Δεν μου φαίνεται όμως καθόλου παράξενο που με
το που ανακοινώθηκε πρόσφατα η δισκογραφική επιστροφή της και η συναυλία της
στο Ηρώδειο, ένα σωρό αθόρυβοι ως τότε άνθρωποι, από διάφορες ηλικίες και
γενεές αισθάνθηκαν να το γιορτάζουν. Γιατί η Πλάτωνος ήταν το καλά κρυμμένο
μυστικό του τραγουδιού μας, όπως ο Καρυωτάκης ήταν ό,τι απωθούσε για χρόνια η
εθνική μας ποίηση. Γι’ αυτό και τώρα η συγκυρία φέρνει σ’όλους εμάς που την
ακούγαμε κρυφά, ένα συναίσθημα ωραίο, αλλά μετέωρο. Τι μπορεί να σημαίνει για την
από δω και πέρα μουσική μας, το ότι συναντηθήκαμε επιτέλους όλοι με την
Πλάτωνος; Θα την «κλασικοποιήσουμε» κι αυτήν όπως όλους τους μεγάλους, κάνοντάς
την απωθητική για τους νεώτερους; Ή θα ακολουθήσουμε το δύσκολό της κάλεσμα σε
μια ζωή που δεν την ορίζουν οι κάθε λογής «ιδιοκτήτες, που δεν ξέρουν τι
ζητάνε-κι έτσι μας μπερδεύουν-κι έτσι μας πολεμάνε»; Για να δούμε. Εγώ είμαι
ακόμα κλεισμένος σ’ ένα αντίσκηνο στην Πάτμο με τη Σταυρούλα και το Νίκο κι
ακούμε για 5<sup>η</sup> φορά σε μια νύχτα το Γκάλοπ. Και εύχομαι μέσα μου αυτή
η νύχτα να μην τελειώσει ποτέ.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #d5a6bd;">Ο <b>Π.Ε. Δημητριάδης</b> γράφει για το Automatic for the people (1992) των R.E.M.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY1yhClv9pT8hjkMKHxWFwtaRzgpg6tfTMLXOIk8WtnFI01bsVCtKPsuA2VNx2fwTe0H9YJMZNsY9TkULdBz8S7bKVm8UGShegxCbjsOZCQ7UkVwePs1FwPSxjE7rZ3zpTeeRhuLMCgYo/s1600/Automatic+For+The+People.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY1yhClv9pT8hjkMKHxWFwtaRzgpg6tfTMLXOIk8WtnFI01bsVCtKPsuA2VNx2fwTe0H9YJMZNsY9TkULdBz8S7bKVm8UGShegxCbjsOZCQ7UkVwePs1FwPSxjE7rZ3zpTeeRhuLMCgYo/s1600/Automatic+For+The+People.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="text-indent: 36pt;"><span lang="EN-US"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a64d79;"><i style="text-indent: 36pt;"><span lang="EN-US">Watch the road and memorize/This life that pass before my eyes.</span></i><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">Ήταν φθινόπωρο του 1992,
άρχιζε η Β΄ Γυμνασίου. Η πρώτη μου επαφή με τους </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">R</span><span style="text-indent: 36pt;">.</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">E</span><span style="text-indent: 36pt;">.</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">M</span><span style="text-indent: 36pt;">. είχε
συντελεστεί ενάμιση χρόνο πριν (άνοιξη του 1991) ως ακραία αποστροφή απέναντι
στο </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">video</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">clip</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">(μια από τις πρώτες επαφές μου με το είδος) του “</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Losing</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">My</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Religion</span><span style="text-indent: 36pt;">”, που λίγους μήνες
μετά, δεν ξέρω πώς (ή μάλλον ξέρω), είχε μεταστραφεί σε «κάτι σαν έρωτα» (οι
περισσότεροι από σας καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ) για το συγκρότημα. Έχοντας
«λιώσει», λοιπόν, τις σε κασέτα εκδόσεις των </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Out</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Of</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Time</span><span style="text-indent: 36pt;">, </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">The</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Best</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Of</span><span style="text-indent: 36pt;">…
και </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Green</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">(χωρίς να ξέρω ουσιαστικά τι είναι αυτό που ακούω και μου
παρέχει τέτοια ηδονή χωρίς να καταλαβαίνω τι πραγματικά λέει) περίμενα με αγωνία,
που από τη μελλοντική μου εμπειρία μόνο με την ερωτική θα μπορούσα να
παραλληλίσω, τον καινούριο δίσκο των </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">R</span><span style="text-indent: 36pt;">.</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">E</span><span style="text-indent: 36pt;">.</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">M</span><span style="text-indent: 36pt;">., που είχα ενημερωθεί από
τις ειδήσεις του </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">MTV</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">ότι θα κυκλοφορήσει στις 6 Οκτωβρίου (δεν το θυμάμαι, το
είδα τώρα στο </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">AMG</span><span style="text-indent: 36pt;">), ενώ
είχα ήδη «πωρωθεί» από το αινιγματικά γοητευτικό (τραγούδι και </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">video</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">clip</span><span style="text-indent: 36pt;">) -και λόγω του υπονομευτικά
αψυχολόγητου ως επιλογής-, πρώτο </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">single</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">“</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Drive</span><span style="text-indent: 36pt;">”, που </span><i style="text-indent: 36pt;">και</i><span style="text-indent: 36pt;"> έριχνε πολύ λάδι στη φωτιά του μύθου που «οργίαζε» στο κεφάλι
μου </span><i style="text-indent: 36pt;">και</i><span style="text-indent: 36pt;"> αηδίαζε την κοπέλα με την
οποία ήμουνα (ανομολόγητα) «ερωτευμένος». Μετά από απελπισμένες επισκέψεις στα
δισκοπωλεία, χρειάστηκε να περιμένω μερικές βασανιστικές μέρες ακόμα για να
αποκτήσω το </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Automatic</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">For</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">The</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">People</span><span style="text-indent: 36pt;">
από το δισκοπωλείο «Πασπαρτού», όπου είχαμε πάει μαζί με το συμμαθητή μου Κώστα
Αλεξάκη (του Γεωργίου), καλή του ώρα εκεί που είναι, μετά τα Αγγλικά (ήταν στο
δρόμο πάνω από το φροντιστήριό μας), για να αγοράσουμε εγώ τον εν λόγω δίσκο
και αυτός τον καινούριο δίσκο των </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Toto</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">με την επιτυχία “</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Don</span><span style="text-indent: 36pt;">’</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">t</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Chain</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">My</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Heart</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">(</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Don</span><span style="text-indent: 36pt;">’</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">t</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Chain</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">My</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Soul</span><span style="text-indent: 36pt;">)”
(μάλιστα την επόμενη μέρα είχαμε συμφωνήσει να δώσει ο καθένας στον άλλο μια
αντιγραμμένη κασέτα από το δίσκο που αγοράσαμε - η αλήθεια είναι πως δεν άκουσα
ποτέ την κασέτα των </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Toto</span><span style="text-indent: 36pt;">...).</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a64d79;"><span style="text-indent: 36pt;">Είχε ήδη νυχτώσει,
γύρισα σπίτι, έβαλα το δίσκο στο πικάπ που είχαμε στο σαλόνι (τώρα υπνοδωμάτιο
της γιαγιάς μου) και τον άκουσα με ακουστικά. Δίπλα η μάνα μου βοηθούσε την
αδερφή μου στα μαθήματα, αλλά ήταν σαν να μην υπήρχαν. Δεν έχω καθόλου καλή
μνήμη, αλλά πιστεύω πως αυτές οι στιγμές δεν ξεχνιούνται ούτε με </span><span style="text-indent: 36pt;">αλτσχάιμερ</span><span style="text-indent: 36pt;">. Και τα αξέχαστα δεν
περιγράφονται με λόγια, τρέμεις να τα μοιραστείς, τόσο από σεβασμό στην
πολύτιμη ιδιωτικότητά τους όσο και για να μην αδικηθεί το άπειρο και πολυδιάστατο
του συναισθήματος από το πεπερασμένο και μονοδιάστατο του πεζού λόγου. Για τους
ίδιους λόγους θα ήθελα να αποφύγω χαρακτηρισμούς «μουσικολογικού» τύπου και
κρίσεις για το δίσκο ή μεμονωμένα τραγούδια του, καθώς πολύ απλά όλα αυτά δεν
έχουν καμιά αξία όταν το προσδιοριζόμενο αντικείμενο έχει εξυψωθεί (και
εξιδανικευτεί) στην προσωπική σφαίρα του συναισθήματος και της μνήμης, και δη
της προ-εφηβικής.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #a64d79;"><span style="text-indent: 36pt;">Έζησα με το </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Automatic</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">(χωρίς
ένθετο με τους στίχους -οι σοφοί </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">R</span><span style="text-indent: 36pt;">.</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">E</span><span style="text-indent: 36pt;">.</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">M</span><span style="text-indent: 36pt;">. της πρώτης δεκαπενταετίας
φρόντιζαν να μην παρέχουν τέτοιο- ούτε </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">internet</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">για να μου το «χαλάσει»), με την
έννοια της τακτικής (που τότε σήμαινε για ένα δίσκο: καθημερινής) ακρόασης για
παραπάνω από ένα χρόνο, είναι μακράν ο πιο πολυακουσμένος δίσκος της δισκοθήκης
μου. Για πολλά χρόνια, και έχοντας ακούσει εκατοντάδες άλλους δίσκους, πολλούς
από τους οποίους αγάπησα και δέθηκα μαζί τους αλλά ποτέ σ’ αυτό τον «ακραίο»
βαθμό, δεν είχα ακούσει το </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Automatic</span><span style="text-indent: 36pt;">,
τόσο από κορεσμό και προτεραιότητα σε καινούρια, προοδευτικά αυξανόμενα,
ακούσματα όσο και από φόβο μήπως έχει χάσει κάτι από την εσωτερικά κατοχυρωμένη
αξία του. Σήμερα, 18 χρόνια μετά την πρώτη ακρόαση, και πηγαίνοντας κόντρα
στην, μάλλον αυθαίρετη, προσωπική μου πεποίθηση ότι τα μεγάλα πράγματα δεν
είναι για πάντα (περισσότερο άλλοθι για τα συναισθηματικά μου σκαμπανεβάσματα
και μια ναρκισσιστικο-ψυχαναγκαστική τάση απομυθοποίησης που με διακατέχει),
έβαλα να ακούσω ξανά το </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Automatic</span><span style="text-indent: 36pt;">,
ως βοηθητική συνοδεία στη συγγραφή αυτού του κειμένου. </span></span><br />
<span style="color: #a64d79;"><span style="text-indent: 36pt;">Κατά τη διάρκεια της
ακρόασης συνειδητοποιώ ότι τα μισά (6) τραγούδια του δίσκου βγήκαν </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">singles</span><span style="text-indent: 36pt;"> (όχι, δεν ήταν μόνο ο
</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Michael</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Jackson</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-indent: 36pt;">και οι </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Guns</span><span style="text-indent: 36pt;">
’</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">n</span><span style="text-indent: 36pt;">’ </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Roses</span><span style="text-indent: 36pt;">), γεγονός που δεν έχει στερήσει
τίποτα από την αξία τους. Η μεγάλη ανατριχίλα όμως βρίσκεται στα κομμάτια που
δεν «συρρικνώθηκαν» φαντασιακά από την εικόνα του </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">video</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">clip</span><span style="text-indent: 36pt;"> (που και αυτή πάλι, σε
ένα ενιαίο με το δίσκο </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">concept</span><span style="text-indent: 36pt;">,
κουβαλάει για μένα όχι λιγότερες μνήμες) και του τηλεοπτικού “</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">heavy</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">rotation</span><span style="text-indent: 36pt;">”, στο “</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Try</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Not</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">To</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Breath</span><span style="text-indent: 36pt;">”, το “</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Sweetness</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Follows</span><span style="text-indent: 36pt;">”, το “</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Monty</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Got</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">A</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Raw</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Deal</span><span style="text-indent: 36pt;">”, που χρειάστηκε να
ξεθάψω ένα καθαριστικό βινυλίου του πατέρα μου για να το ακούσω σαν άνθρωπος,
το “</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Star</span><span style="text-indent: 36pt;"> (=</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Fuck</span><span style="text-indent: 36pt;">) </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Me</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Kitten</span><span style="text-indent: 36pt;">”, το “</span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">Ignoreland</span><span style="text-indent: 36pt;">”, που τελικά δεν
είναι «το χειρότερο τραγούδι του δίσκου», όπως πίστευα τότε, γιατί απλά είναι
ύβρις να προσδώσεις «κακό» επίθετο ως προσδιοριστικό κομματιού αυτού του
δίσκου. Η γλυκύτητα της παιδικότητας, της νοσταλγικής μνήμης αλλά και μιας
αφοπλιστικά φιλότιμης και ειλικρινούς ακόμα τέχνης στο κλασικό απόγειο της
ωριμότητάς της, ακολουθεί κάθε νότα, κάθε λέξη, κάθε κομμάτι χαρτιού και
χαρτονιού του </span><span lang="EN-US" style="text-indent: 36pt;">artwork</span><span style="text-indent: 36pt;">
του δίσκου. Κλείνοντας, λοιπόν, την έκθεσή μου: Αυτός είναι ο δίσκος που με
σημάδεψε όσο κανένας άλλος.</span></span></div>
<br />
*<i>Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο 6 d.o.g.s. από τη Μαρία Παρούση (18/1/2012)</i><br />
<br /></div>
</div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-55880915183123024052013-08-27T02:04:00.000-07:002013-08-27T02:04:07.669-07:00Με έκανες και τραγουδάω ποπ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjj26rg7vPu7fCifTmcL4HjwRT1vHFbcbVYOkU4Z3mB8Nt5Mq4KGXfwE__GGsgKSpsu3y5HoEm0g0d8rTPpIcSoGTMKrvaGh-wiIsgmn81MOrxBZv2Mm3_nSDuwI0APY94VkgKrrg27Vg/s1600/544528_Untitled-56_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjj26rg7vPu7fCifTmcL4HjwRT1vHFbcbVYOkU4Z3mB8Nt5Mq4KGXfwE__GGsgKSpsu3y5HoEm0g0d8rTPpIcSoGTMKrvaGh-wiIsgmn81MOrxBZv2Mm3_nSDuwI0APY94VkgKrrg27Vg/s320/544528_Untitled-56_1.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-32086831076689172332013-08-05T01:08:00.000-07:002013-08-05T01:40:56.015-07:00Deafislands 2013<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHJynNUYd88Kda8bKp11c6ZcdzpBRT7pEbgXSLJpdrLUESuVd8BBOb-b1Ed-u8UOl7KBpDuW2LNLp16tGiwMvKMIsrhRXc2gQL7UzDjLsOoSxyHklN0eNR-7WakxlY5poSc4gGHbPbaL0/s1600/IMG_3129_out.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHJynNUYd88Kda8bKp11c6ZcdzpBRT7pEbgXSLJpdrLUESuVd8BBOb-b1Ed-u8UOl7KBpDuW2LNLp16tGiwMvKMIsrhRXc2gQL7UzDjLsOoSxyHklN0eNR-7WakxlY5poSc4gGHbPbaL0/s320/IMG_3129_out.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: justify;"><span style="color: #76a5af;"><span style="line-height: 115%;">Υψωμένος σε ένα </span><span style="line-height: 27px;">ψηλό</span><span style="line-height: 115%;"> πεζούλι, ο Φοίβος Δεληβοριάς
χαμογελάει διαρκώς, τραγουδάει ξεχνώντας στίχους και χτυπιέται σαν έφηβος του </span></span></span><span lang="EN-US" style="color: #76a5af; line-height: 115%; text-align: justify;">Schoolwave</span><span style="color: #76a5af; line-height: 115%; text-align: justify;">, στην πιο ροκ, ίσως, στιγμή της καριέρας
του. Στα μισά ενός τραγουδιού του, ο Παύλος Παυλίδης κατεβαίνει από τη σκηνή
για να χορέψει ρέιβ μέσα στον κόσμο. Ο δε Γιάννης Νάστας των </span><span lang="EN-US" style="color: #76a5af; line-height: 115%; text-align: justify;">Xaxakes</span><span style="color: #76a5af; line-height: 115%; text-align: justify;">, με κοψιά ποπ σταρ άλλων εποχών, φαίνεται
να ζει το όνειρο. Για όλα φταίει το καλοκαίρι... Στο </span><span lang="EN-US" style="color: #76a5af; line-height: 115%; text-align: justify;">Up</span><span lang="EN-US" style="color: #76a5af; line-height: 115%; text-align: justify;"> </span><span lang="EN-US" style="color: #76a5af; line-height: 115%; text-align: justify;">Festival</span><span style="color: #76a5af; line-height: 115%; text-align: justify;"> των Κουφονησιών, όλα εκείνα που μέσα
στις μεγαλουπόλεις μοιάζουν γνωστά και συνηθισμένα, νοηματοδοτούνται εκ νέου
από τη μυρωδιά της θάλασσας, το φεγγάρι, το κυκλαδίτικο μελτέμι που δε σ’ αφήνει
σε ησυχία.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="color: #76a5af;">Η ιστορία του φεστιβάλ, το όποιο διεξάγεται από το 2011 στην
παραλία Πορί του Άνω Κουφονησιού, δεν θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει πιο ρομαντικά:
δυο φίλοι, φαν του Παυλίδη, βρέθηκαν ένα βράδυ πριν από μερικά χρόνια εκεί και φαντάστηκαν
τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη να δίνει μια δωρεάν συναυλία για λίγους. Η επιθυμία
τους δεν ήταν και τόσο ουτοπική. Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά φέτος, με εκατοντάδες
κόσμου και μεγαλύτερο επαγγελματισμό που όμως δεν αλλοίωνε την αίσθηση ότι ήσουν
καλεσμένος στο πάρτι ενός φίλου, το παλιό τους όνειρο στέφθηκε ξανά με επιτυχία.
Μικρά λεωφορεία πηγαινοέφερναν τον κόσμο με ένα ευρώ εισιτήριο καθ’ όλη τη διάρκεια
της νύχτας, το μπαρ ήταν οργανωμένο, οι μουσικοί έμοιαζαν να το διασκεδάζουν περισσότερο
απ’ τους ακροατές, όλοι χαμογελούσαν.</span><span style="font-size: large;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgypKxZYVRVm9-FRRv5NwNHXTE5tiYZTCYgAMdmUr0cYTpLrnCDoeM_bJfCh-1yUUKSNAh1l3z-xIEBRUuxEg639yP8pX_z0Sd8TkeGVCRIbmYeblMR2nrVaGMknrF5KH4rPF2mrGFpyvM/s1600/IMG_6778.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgypKxZYVRVm9-FRRv5NwNHXTE5tiYZTCYgAMdmUr0cYTpLrnCDoeM_bJfCh-1yUUKSNAh1l3z-xIEBRUuxEg639yP8pX_z0Sd8TkeGVCRIbmYeblMR2nrVaGMknrF5KH4rPF2mrGFpyvM/s320/IMG_6778.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #76a5af;"><span style="line-height: 115%;">Δεν είναι τυχαίο που οι διοργανωτές επέλεξαν το συγκεκριμένο νησί.
Στα Κουφονήσια φυσάει ένας αέρας σπάνιος. Το παιδί στη λάντζα θα σου δώσει το χέρι
για να αποβιβαστείς με ασφάλεια στη στεριά, η ηλικιωμένη κυρία του μίνι-μάρκετ
θα σ’ ευχαριστήσει που ψώνισες από εκείνη ενώ ξέρετε κι οι δυο πως δεν διέθετες
πολλές επιλογές. Νέοι άνθρωποι με μέσο όρο ηλικίας τα εικοσιπέντε περπατούν σε καλντερίμια
λιθόστρωτα και αμμώδεις παραλίες μέχρι αργά το βράδυ, όχι όμως με το επιβεβλημένο
κλισέ του κλ</span></span><span style="color: #76a5af; line-height: 27px;">ά</span><span style="color: #76a5af; line-height: 115%;">μπινγκ</span><span style="color: #76a5af;"> </span><span style="color: #76a5af; line-height: 115%;">και
του «ξεφαντώματος».</span><br />
<span style="color: #76a5af;"><span style="line-height: 115%;">Στο μικρόκοσμο του φεστιβάλ, βέβαια, τα live</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">διαρκούσαν μέχρι τις τρεισήμισι τα ξημερώματα.
Πέρα από τους προαναφερθέντες, οι Wedding Singers </span><span style="line-height: 115%;">ανέβασαν τα γκάζια με eurotrash </span><span style="line-height: 18px;">διασκευές</span><span style="line-height: 115%;">, οι Baby Guru </span><span style="line-height: 115%;">έδειξαν ξανά πόσο καλά στέκονται στο ζωντανό,
η καλοκαιρινή ποπ του Leon </span><span style="line-height: 115%;">βρήκε το φυσικό της περιβάλλον και η γλυκιά μελαγχολία της Τango with Lions </span></span><span style="line-height: 115%;"><span style="color: #76a5af;">μπερδεύτηκε υπέροχα με τη μελαγχολία
της τελευταίας ημέρας. Φυσικά, η μουσική σε τέτοιου τύπου συνευρέσεις δεν είναι
παρά η αφορμή. Προσωπικά δεν έζησα κάποια συγκλονιστική μουσική εμπειρία και είμαι
βέβαιος πως δεν έφταιγαν ούτε τα προβλήματα ήχου ούτε η μη τήρηση των
χρονοδιαγραμμάτων. Κι όμως, το πρωί που έπεφτα να κοιμηθώ, η μουσική γύριζε ακόμα
γλυκά στο κεφάλι μου, με τον ίδιο τρόπο που ο ήλιος του μεσημεριού μου έκαιγε ακόμα
την πλάτη. </span><span style="font-size: large;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="color: #45818e;"><i>(οπως δημοσιευτηκε στο "Κ" της Καθημερινης - Αυγουστος 2013)</i></span><br />
<br />
<br />
*η φωτογραφια του Π.Π. ειναι του Ανδρεα Λαμπροπουλου - η φωτογραφια του Φ.Δ. ειναι της Λιλας Τζαμουση.<br />
<br />
<br /></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-47974811464801996502013-07-18T02:51:00.000-07:002013-07-18T03:07:42.900-07:00Tα 10 αγαπημενα μου ελληνικα τραγουδια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/wojaHn5k5us?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/MtHyQNmLZ7g?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/j6d4eqoF5O0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/YwUXD6lBDTs?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/-L2MfbuBZyo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/HdzeueUJVrg?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/NSeFoYF8LLE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://img.youtube.com/vi/u_49zgOVifY/0.jpg"><param name="movie" value="http://youtube.googleapis.com/v/u_49zgOVifY&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://youtube.googleapis.com/v/u_49zgOVifY&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/R3HDaREBQYM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/lZS139s3-Ik?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
</div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-31060522470215827792013-05-14T02:02:00.001-07:002013-05-14T02:19:33.384-07:00Εδώ μιλάμε για λατρεία <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #660000; color: #45818e; font-family: FedraSansNormal, sans-serif; font-size: 13px;">10 σημεία που κάνουν τους Κόρε. Ύδρο. ξεχωριστούς </span><br />
<span style="background-color: white;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: FedraSansNormal, sans-serif; font-size: 13px;"><br /></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9x-xcXMIGUbiwDbUW8FDmQP_EYdKaPYzpquIDTA2TGSEKuAJ5kQx0idj-WWYDn61gYSo0EFuCErYVljQdrGCGhfsK23bPBwsmDfUycA6Jjvqhy3XW8g5Qi4qO6t6o3cnwzpLtu9PHpBk/s1600/K.Y+STUDIO.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9x-xcXMIGUbiwDbUW8FDmQP_EYdKaPYzpquIDTA2TGSEKuAJ5kQx0idj-WWYDn61gYSo0EFuCErYVljQdrGCGhfsK23bPBwsmDfUycA6Jjvqhy3XW8g5Qi4qO6t6o3cnwzpLtu9PHpBk/s320/K.Y+STUDIO.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="background-color: white;"><span style="color: #0f0f0f; font-family: FedraSansNormal, sans-serif; font-size: 13px;"><br /></span></span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Jesus</span></b><b><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Christ</span></b><b><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Superstar</span></b><b><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="color: #6aa84f;">O</span></span><span style="color: #6aa84f;">ι στίχοι του Π.Ε. Δημητριάδη έχουν έναν τρόπο να
αλιεύουν από μέσα σου το καταπλακωμένο από τόνους ανοησίας και ψευτιάς
θρησκευτικό αίσθημα. Η αγάπη αυτή είναι κυρίως μια ταύτιση με το πρόσωπο και
τον λόγο του Χριστού, δεν χρησιμοποιείται ως καμουφλαρισμένη υπεράσπιση του
χιπισμού (ακούστε π.χ. τις «Δέκα
Εντολές» του συγκροτήματος Σκορπιός - ξεκίνημα του Γιάννη Γιοκαρίνη πίσω στο
1973) και δεν φορά τις παρωπίδες της θρησκοληψίας, αφού τραγούδια όπως τα
«Χωρίς επίκληση», «Συμφιλίωση» και «Τα βράδια της κρίσης» ασκούν κριτική. </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Δίσκοι ψυχαναγκαστικής τελειομανίας<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Στίχοι
με άνω τελείες, παρενθέσεις και χρωματικές παρεμβολές. Ενορχηστρώσεις που σε αφήνουν
με το στόμα ανοιχτό. <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Artwork</span><span lang="EN-US">
</span> βραβευμένο από τα ΕΒΓΕ, πάντα πρωτότυπο, ποτέ
διεκπεραιωτικό. Δικαίως οι συναυλίες τους χαρακτηρίζονται θρυλικές, όμως οι
ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους πρωτίστως καλλιτέχνες του στούντιο. Έτσι,
φτιάχνουν άλμπουμ έργα τέχνης αγνοώντας την προχειρότητα που επιτάσσει η εποχή
και οι εξασφαλισμένα χαμηλές πωλήσεις, κυρίως για να ικανοποιήσουν τα στάνταρ
της δικής τους υψηλής αισθητικής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Υποβόσκον χιούμορ<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Ιστορικές
μπάντες όπως οι Τρύπες και τα Διάφανα Κρίνα, αγκάλιασαν αυτάρεσκα μια
μελαγχολία, την οποία δεν απεκδύθηκαν στιγμή. Στους Κόρε. Ύδρο. τα πράγματα
είναι διαφορετικά. Μαζί με την αγιάτρευτη θλίψη που έχει σφηνώσει στο πιάνο
τους, η οποία πράγματι φλερτάρει με τον κίνδυνο της εκφραστικής μανιέρας, συνυπάρχουν
και δόσεις χιούμορ που λειτουργούν ευεργετικά. Τραγούδια όπως τα «Όλες οι
μικρές μου λέξεις», «13 μήνες σε 3 λεπτά», «Πρωινή διερώτηση» και «Μια ανοιχτή
πληγή», καθώς και διάσπαρτα γατάκια, αρκουδάκια, στρουμφάκια, φωτίζουν μιαν
άλλη πλευρά του γκρουπ, αυτή που άλλωστε υιοθετείται και στα <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">credits</span><span lang="EN-US"> </span>των <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">cd</span>, τα <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">videoclip</span><span lang="EN-US"> </span></span><span style="color: #6aa84f;">και τις συνεντεύξεις. </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Διακριτική αποδοχή της ομοφυλοφιλίας<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Με
προβοκατόρικους τίτλους όπως «Χειραψία (<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Gay</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">anthem</span><span lang="EN-US">
</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">for</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">new</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">millennium</span></span><span style="color: #6aa84f;">)» και στίχους συγχυσμένης σεξουαλικότητας («<i>ούτε για τον συντοπίτη που με φίλησε σχεδόν
στο στόμα</i>», «<i>σε μια ανδρόγυνη
κατάσταση αιωρούμαι</i>»), περιγράφουν χωρίς φόβο ή ντροπή πράγματα που ο
καθένας λίγο-πολύ βιώνει ή σκέπτεται. Έτσι, χειρίζονται τον ανομολόγητο ερωτισμό
μεταξύ δύο ατόμων ίδιου φύλου με τρόπο βαθιά ποιητικό, σαν γνήσια παιδιά του
Καβάφη και του Χριστιανόπουλου. Η στάση τους αυτή μοιάζει να πηγάζει από μια
ανάγκη υπεράσπισης των αδυνάμων και όχι εξομολόγησης προσωπικών προτιμήσεων.</span><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbsLOb12sVSgxWePqScD2E4hJCLKC6dpKxIbYDghl66CdBA33yfk3OstsBgUqu25NyQ8qfcxjfn9ZB0OWz0oghEa65LwfhJWfjxiaaSupuxUURlS1eYxTc_-s-f70IfwjzQnd-L8nhg2s/s1600/pantelis_PROMO_round1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbsLOb12sVSgxWePqScD2E4hJCLKC6dpKxIbYDghl66CdBA33yfk3OstsBgUqu25NyQ8qfcxjfn9ZB0OWz0oghEa65LwfhJWfjxiaaSupuxUURlS1eYxTc_-s-f70IfwjzQnd-L8nhg2s/s320/pantelis_PROMO_round1.jpg" width="241" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Trash</span></b><b><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">love</span></b><b><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Στον
σύμπαν τον Κόρε. Ύδρο., οι «ξεπεσμένοι» αστέρες που λοιδορούνται από όσους
συγχέουν το σοβαρό με το σοβαροφανές, λογαριάζονται σαν βασιλιάδες. Ο Π.Ε.
Δημητριάδης έχει φωτογραφηθεί περήφανα πλάι στον συγχωρεμένο τον Βασίλη
Τσιβιλίκα, εντάσσει στίχους του Γονίδη στις συνεντεύξεις του, συγκινείται
(σύμφωνα με λεγόμενά του) με τα τραγούδια του Καρβέλα από το “<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Je</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">t</span>’<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">aime</span>”, ενώ σε περσινή του επίσκεψη στην Αθήνα διασκέδασε
στη μουσική παράσταση του Μάκη Δελαπόρτα και της Κωνσταντίνας. Επιπλέον, πίσω
στο 2010, οι Κόρε. Ύδρο. διασκεύασαν ζωντανά δύο τραγούδια του Αντρέα
Μικρούτσικου, τα οποία και έλαμψαν μέσα στο <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">setlist</span></span><span style="color: #6aa84f;"> σαν κορυφαία δείγματα ελληνικής ποπ, όπως τους
αξίζει.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Site</span></b><b><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Εντάξει,
δεν την ανανεώνουν πια με τη συχνότητα και το κέφι του παρελθόντος, ωστόσο
εξακολουθούν να διαθέτουν την καλύτερη (και με διαφορά!) ιστοσελίδα έλληνα
καλλιτέχνη. Το <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">koreydro</span>.<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">gr</span><span lang="EN-US"> </span>δεν είναι απλά
ένα μέσο προώθησης των δραστηριοτήτων τους – είναι λόγος να τους αγαπήσεις.
Αρχειοθετούν με ευλάβεια τις συνεντεύξεις, τα άρθρα και τις κριτικές, αναρτούν αστείες
φωτογραφίες από τις οποίες πετάγονται κρυφά μηνύματα όταν σύρεις επάνω το
ποντίκι, ανεβάζουν σχεδόν καθημερινά ένα «τραγούδι της ημέρας» και διασώζουν
περήφανα τα «ανώριμα» τραγούδια και <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">videoclip</span><span lang="EN-US"> </span>που έφτιαχναν
όταν ήταν παιδιά. </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Y</span></b><b>ποκειμενικότητα<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Στα
παλιά τα χρόνια, το τραγούδι είχε κατά κανόνα μια συλλογική ταυτότητα, δεν
νοούνταν δηλαδή ως μέσο έκφρασης του ενός αλλά των πολλών. Ο πρώτος που
υπερασπίστηκε την υποκειμενικότητα στην Ελλάδα ήταν ο Τσιτσάνης («<i>γλυκοχαράζουν τα βουνά/ μα εγώ τα βλέπω
σκοτεινά</i>») και στη συνέχεια ο Σαββόπουλος («<i>τη νύχτα αυτή τη λέτε εσείς φωτιά/ μα εγώ τη λέω δέντρο</i>»). Οι Κόρε.
Ύδρο. λοιπόν έχουν πολλά τέτοια στοιχεία προσωπικής- λοξής ματιάς στα τραγούδια
τους: «<i>Γιώργο η αλήθεια των πολλών πώς με
τρομάζει</i>», «<i>κάποιοι το είπαν θαύμα
της φύσης […] εγώ όμως ένα μόνο ξέρω</i>», «<i>με
χλεύασαν γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς</i>», «<i>και αν για κάποιους με σφραγίδα είμαι τρελός</i>». Αυτό τους το
γνώρισμα, δίνει και μια καλή εξήγηση του γιατί διαθέτουν λίγους αλλά φανατικούς
ακροατές, οι οποίοι νιώθουν το συγκρότημα δικό τους. Το<span lang="EN-GB" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"> ‘</span>χει<span style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span>πει<span style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span>ωραία<span style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span>κι<span style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span>ο<span style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-GB;"> </span></span><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="color: #6aa84f;">Morrissey: “<i>People
see no worth in you/ but I do</i>”.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">A</span></b><b>νεξαρτησία<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Τα
κάνουν όλα μόνοι τους. Ζητούν στήριξη μόνο από δικούς τους ανθρώπους. Δεν πήραν
«<i>το χρίσμα της Γαλάνη</i>», δεν κάλεσαν
κανένα μεγάλο όνομα να συμμετάσχει σε δίσκο τους για μεγαλύτερο <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">crossover</span> (προτιμούν τις φίλες τους!), παρέδωσαν αυτούσια την
«Φτηνή Ποπ για την Ελίτ» στη Μinos όταν δεν τους ήξερε κανένας χωρίς να επιτρέψουν
παρεμβάσεις. Την ώρα που άλλα γκρουπ χρησιμοποιούν τον όρο “<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">indie</span></span><span style="color: #6aa84f;">” μόνο για να αυτοπροσδιοριστούν μουσικά, οι ίδιοι τον
έχουν ασπαστεί ως τρόπο ζωής. Κι όλα αυτά πάντα με βάση την Κέρκυρα, από την
οποία δεν διανοήθηκαν ποτέ να φύγουν.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Αντισυμβατικές φωνές<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Ο
Π.Ε. Δημητριάδης είναι ένας σπάνιος, ιδιαίτερος τραγουδιστής. Βουτάει
ξεδιάντροπα στο μελό των ερμηνευτών της δεκαετίας του ’70 και δεν πνίγεται, πατάει
χωρίς δυναμική στις χαμηλές νότες, περνά απότομα στις ψηλές και αυτή η αστάθεια,
η ομορφιά του ακατέργαστου, είναι που κάνει τη διαφορά. Από την άλλη, ο
Αλέξανδρος Μακρής, που σε κάθε δίσκο διεκδικεί όλο και περισσότερα λεπτά στο
μικρόφωνο, τραγουδάει πάντα χαμηλόφωνα. Ίσως όχι τόσο εκφραστικά όσο ο πρώτος,
αλλά τρυφερά, χωρίς στόμφο, με τη συστολή ενός εφήβου χαμηλών τόνων.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Υπερβολή<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: #6aa84f;">Τυπώνουν
μπλουζάκια με το όνομα του γκρουπ σε χρώματα και σχέδια για κάθε γούστο, κάνουν
δηλώσεις στην ισπανική τηλεόραση, μένουν ημίγυμνοι στη σκηνή, επιδίδονται σε
παρατεταμένο <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">stage</span>-<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">diving</span>, σπάνε κιθάρες. Αυτό που η Δέσποινα Τριβόλη
περιέγραψε πολύ εύστοχα σαν «ένα συνδυασμό μεγαλομανίας και αυτοσαρκασμού» ίσως
απωθεί τους ανυποψίαστους, μεταξύ των μυημένων όμως αποτελεί μια σιωπηλή
συμφωνία με το γκρουπ, μια κοινή πίστη πως δεν χρειάζεται να πουλήσεις δεκάδες
χιλιάδες <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">cd</span> και να παίξεις στο Λυκαβηττό ή
στο <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Coachella</span><span lang="EN-US"> </span>για
να ζήσεις το όνειρο. Πίσω στη δεκαετία του ’90, οι Κόρε. Ύδρο. ονειρεύτηκαν να
γίνουν σαν τους <span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Nirvana</span></span><span style="color: #6aa84f;">. Σε πολλά πράγματα,
συμπεριφέρονται σαν να το έχουν καταφέρει.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: medium;">(</span><span style="font-size: 19px;"><i>όπως </i></span><span style="font-size: medium;"><i>δημοσιεύτηκε στο lifo.gr - Mαιος 2013</i>)</span></div>
</div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-6557467299218639012013-04-11T23:21:00.003-07:002013-04-11T23:22:41.938-07:00Τι Μπετόβεν και μαλακίες, σαν το μουνί δεν είναι τίποτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-IcxP3pyEW1Z1Bv4NhgApBrCGFkD_ixI3g347ixtkNgUX49TeFwAp3kpg11KHjOIoqtQtN6uTBtdFLk1fxV8NtyRc703sXxehj-h6GdRIFVvH4yM1bPiAFEV-qCepodAYG788ASUkbCo/s1600/Emily-Ratajkowski4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" bua="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-IcxP3pyEW1Z1Bv4NhgApBrCGFkD_ixI3g347ixtkNgUX49TeFwAp3kpg11KHjOIoqtQtN6uTBtdFLk1fxV8NtyRc703sXxehj-h6GdRIFVvH4yM1bPiAFEV-qCepodAYG788ASUkbCo/s320/Emily-Ratajkowski4.jpg" width="244" /></a></div>
Emily Ratajkowski</div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-26107841372586725292013-04-08T03:42:00.004-07:002013-04-08T03:44:58.967-07:00Καλώς τα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu6CXSoJv9c7ZIITgw4u_rtTM1TcQuzcZZnsmi2OyAqN6nJ7e2drmH_JKG5jQtzpE-neDO8aBc5QgMGkbeOA9XZH6t5fAK99JoVl-XWvyGfWYs_5UcShcFYkx2dUmOtbY6wJg8pcTgDTM/s1600/%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" mta="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu6CXSoJv9c7ZIITgw4u_rtTM1TcQuzcZZnsmi2OyAqN6nJ7e2drmH_JKG5jQtzpE-neDO8aBc5QgMGkbeOA9XZH6t5fAK99JoVl-XWvyGfWYs_5UcShcFYkx2dUmOtbY6wJg8pcTgDTM/s320/%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B9.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Το cd των Phosphorescent, τους οποίους έμαθα πρόσφατα, το πήρα γιατί περιλαμβάνει το καλύτερο φετινό τραγούδι που έχω ακούσει ως τώρα (Song for Zula).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;">Το cd των Flaming Lips το πήρα εντυπωσιασμένος ακόμα από το Embryonic του 2009, το οποίο θεωρώ αριστούργημα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">Το cd των Strokes το πήρα εθιμοτυπικά. Τους βλέπω σαν μια παλιά κοπέλα που είχα στο Λύκειο και μ'άρέσει να κρατάω επαφή μαζί της.</span></div>
<br /></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-24489066050187639412013-03-17T11:36:00.000-07:002013-03-17T11:43:24.013-07:00η ουσία ειναι το Παν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBGp2J9dyfM9zm35qq9PCj9ttvBhwunthWfKXL-bFiBi3M2qxEozvWMW7eITMqxTPvD_c-B9kXHzzA_9RUuDe2FC-VfMMhRg2f-Soffrx8AaW38OI9fq-PVb-Snb6ZBUVT1q6BR67gOCA/s1600/dPanousis_frontpage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" psa="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBGp2J9dyfM9zm35qq9PCj9ttvBhwunthWfKXL-bFiBi3M2qxEozvWMW7eITMqxTPvD_c-B9kXHzzA_9RUuDe2FC-VfMMhRg2f-Soffrx8AaW38OI9fq-PVb-Snb6ZBUVT1q6BR67gOCA/s320/dPanousis_frontpage.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: magenta;">«Μα πώς μπορείς να δηλώνεις Αριστερός και να μου χρεώνεις το μπουκάλι 140 ευρώ»; Αυτό είναι το πρώτο σχόλιο που θα ακούσεις σήμερα για τον Πανούση. Και παρ’ ότι μπορείς να αντιτείνεις πολλά στο παραπάνω επιχείρημα (ουδείς σε αναγκάζει να πας, κανένας μαγαζάτορας δεν λέει όχι σε λίγα περισσότερα έσοδα αν η υψηλή προσέλευση μοιάζει εξασφαλισμένη κλπ.), η ουσία είναι ότι το θέαμα που προσφέρει ο Πανούσης δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Είναι κάτι το μοναδικό, κάτι θαρραλέο και αυτόφωτο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: magenta;">Αποτελεί λάθος, νομίζω, να κρίνεις μια παράσταση και κατ’ επέκταση έναν καλλιτέχνη με κριτήρια καθαρά ποσοτικά, δηλαδή όχι με βάση το έργο αλλά με βάση το πόσο χρεώνεται αυτό. Όσοι δεν αγαπούν τίποτα στ’ αλήθεια, όσοι κλαίνε τα ευρουλάκια τους επειδή αντιλαμβάνονται μια έξοδο στον Πανούση σαν μία ακόμα πρόταση διασκέδασης, είναι φρονιμότερο να απέχουν. Τέλος, για τους μη έχοντες, υπάρχει πάντα η επιλογή που λέγεται όρθιος στο μπαρ και κοστίζει 25 ευρώ. Συμπεριλαμβάνω το δεύτερο ποτό, καθώς μου φαίνεται αδιανόητο το να μείνει κάποιος τρεις με τέσσερις ώρες όρθιος μόνο με ένα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="color: magenta;">Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα να πίνω κι εγώ το ποτάκι μου στο πολυτελές, τεράστιο αλλά και κατάμεστο Troika Club το περασμένο Σάββατο. «Έχει μείνει μισός ο Πανούσης», μου επισήμανε ο φωτογράφος μας Χάρης Σφακιανάκης με το που συναντηθήκαμε, αναφερόμενος προφανώς στην πρόσφατη περιπέτεια υγείας του μέχρι πρότινος συμπαγή καλλιτέχνη. Λίγα λεπτά νωρίτερα, τον είχε δει απ' έξω να τραγουδάει για τους ερχόμενους πελάτες, στο πλαίσιο του γνωστού κόνσεπτ «Δείγμα Δωρεάν». Σβήνουν τα φωτά λοιπόν, βγαίνουν οι καπνοί και με ανοιχτό το στόμα διακρίνω επί σκηνής μια λυπητερή μικρογραφία Πανούση να τραγουδά με τη γνώριμη φωνή. Σύντομα συνειδητοποιώ ότι πρόκειται περί νάνου καλοδουλεμένης ομοιότητας. Και κάπου εδώ τελειώνουν τα spoilers, για χάρη όσων σκοπεύουν να παρακολουθήσουν την παράσταση στο άμεσο μέλλον.</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<span style="color: magenta;">Πράγματι, ο Πανούσης ήταν εμφανώς αδυνατισμένος και αδύναμος, κάτι όμως που δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο τη φωνητική του αρτιότητα, τη γνωστή ταχύτητα στις ατάκες, τις υπέροχα άτσαλες χορευτικές φιγούρες. Βέλη κοφτερής σάτιρας έφυγαν ξανά προς κάθε κατεύθυνση: προς τον Σαμαρά, τη Μακρυπούλια, τις εθιμοτυπικές εβδομαδιαίες διαδηλώσεις της Αριστεράς, τη Χρυσή Αυγή, την εύσωμη κυρία του πρώτου τραπεζιού η οποία έκρυβε στην τσάντα της βεντάλια σε περίπτωση που πιάσει ζέστη. Αρκετά τα κοινά στοιχεία με προηγούμενες παραστάσεις, αλλά και πολλές οι προσθήκες, που επιτέλους δικαίωσαν τους μυημένους. Μοναδικό φάουλ η αναφορά στο θέμα των αντιδράσεων που προκάλεσε στην ελληνοεβραϊκή κοινότητα η αφίσα της παράστασης, η οποία συνδυάζει το άστρο του Δαβίδ με τη χιτλερική σβάστικα. Γιατί ο Πανούσης αρκέστηκε να πει πως τα δύο σύμβολα του ταίριαζαν όταν τα έβαλε μαζί στον υπολογιστή. Θα ήταν καλύτερο ίσως να παραδεχόταν πως του αρέσει να προκαλεί ή/και να υπενθυμίσει ότι η παραποίηση των συμβόλων αποτελεί μια παλιά κατάκτηση της σάτιρας. </span></div>
</div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3Fu1baMROu3CZWUtGHO2snn0LT-X69q3-cwDVGZNMVe5zYqd_XaEvAoAOU4UAKrd4bEWTVaC_tSZRF9jm-1-9TN1WUYtSy2U7OHWjuCOhLyL-h2u9hsvjWCY7eGGUYZKXV5k4f1yaGqo/s1600/panousis.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" psa="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3Fu1baMROu3CZWUtGHO2snn0LT-X69q3-cwDVGZNMVe5zYqd_XaEvAoAOU4UAKrd4bEWTVaC_tSZRF9jm-1-9TN1WUYtSy2U7OHWjuCOhLyL-h2u9hsvjWCY7eGGUYZKXV5k4f1yaGqo/s320/panousis.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<span style="color: magenta;">Στα μουσικά τώρα, οι πατροπαράδοτοι χαρντροκίζοντες δρόμοι υποστηρίχτηκαν από τυπικά σφιχτοδεμένη μπάντα, με μπροστάρη τον κιθαρίστα Στέλιο Φράγκο, ο οποίος παραμένει μια επιβλητική ροκ φιγούρα επί σκηνής, στον απόηχο της συνεργασίας του με την Άννα Βίσση. Μαζί με τα διαχρονικά hits ακούσαμε μετά από καιρό το "Vivere Pericolosamente" (το πιο εύστοχο ελληνικό τραγούδι για τη συζυγική μιζέρια), ενώ ο αληθινός δυναμίτης έσκασε στην αρχή του δεύτερου μέρους με το "Για Τη Γιορτή Της Μητέρας", που φέρει θυμίζω τον ανατριχιαστικό στίχο «μικροαστοί, θα σας φάνε τα παιδιά σας». Αξίζει νομίζω να υπογραμμιστεί εδώ πως ο Πανούσης διαθέτει αυτή τη στιγμή τη μόνη μπάντα που παίζει σκληρό ροκ σε τόσο μαζικό επίπεδο εν Ελλάδι, αν και η λογική της φιάλης και των στραγαλιών στην οποία υπακούν χώροι όπως το Troika Club ομολογουμένως στερεί λίγη αίγλη από αυτήν του την κατάκτηση.</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<span style="color: magenta;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: magenta;">Μας κάνει η σάτιρα του Πανούση πιο αφυπνισμένους και πνευματικούς πολίτες; Γιατρεύει το πρόβλημά μας; Αμφιβάλλω... Ο απελπισμένος καταφεύγει στη σάτιρα όχι επειδή του εξηγεί τι πήγε στραβά, όχι επειδή του προτείνει λύσεις, αλλά επειδή δεν έχει πουθενά αλλού να καταφύγει. Κι όταν ένας λαός υποφέρει όσο ο ελληνικός, το να του ζητάς να μην παρασυρθεί από την αυταπάτη μιας πρόσκαιρης ψυχικής ανάτασης, όσο διφορούμενη κι αν φαίνεται η λογική της βάση, είναι πάρα πολύ. Στο δικό μου το μυαλό, ο εξηντάρης αυτός με τα μακριά γένια, που φοράει τη μπλούζα μέχρι τα γόνατα σαν παιδάκι με ρούχα μεγάλου και προφέρει το «ρο» γλυκά σαν νηπιαγωγός, επιχειρεί δύο μόνο πράγματα: να υπερασπιστεί την απόλυτη ελευθερία του λόγου και να μας κάνει να γελάσουμε. Τα καταφέρνει και τα δύο.</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
</div>
<br />
<em>(όπως δημοσιευτηκε στο avopolis.gr - Μάρτιος 2013)</em><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-69134233951627827552013-03-06T02:46:00.000-08:002013-03-06T02:50:50.391-08:00Σαββόπουλος ο μεγαλοπρεπής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigI8hPbO1HhfS0OuLdfr6viP8tr6eueMWcKJhMrxWmTgvbW1boDL03xNPVSaCg6LzRZj73BNxh-dpj1yUIfjkPaFruNH5cqfwdlYzxYlcPRs7CSzMpRhk1BF2ft-TzhOWvV2hC24osj68/s1600/_1_~1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="294" jsa="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigI8hPbO1HhfS0OuLdfr6viP8tr6eueMWcKJhMrxWmTgvbW1boDL03xNPVSaCg6LzRZj73BNxh-dpj1yUIfjkPaFruNH5cqfwdlYzxYlcPRs7CSzMpRhk1BF2ft-TzhOWvV2hC24osj68/s320/_1_~1.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<strong>Πώς αποφασίσατε να παίξετε στο Gagarin, έναν νεανικό χώρο αποκλειστικά για όρθιους;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Κοιτάξτε, η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν είμαι πια ούτε νέος, ούτε ροκ. Με συγκινεί όμως που με καλούν και με ξανακαλούν από το Gagarin. Πιθανόν εκείνοι να ξέρουν κάτι που δεν το ξέρω εγώ. Ε, ευκαιρία λοιπόν να το μάθω.</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<strong>Ο αρχικός τίτλος της παράστασης ήταν Μουσικοπολιτικά Και Άλλα. Θα επικεντρωθείτε λοιπόν στα πολιτικά σας τραγούδια;</strong></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Πολιτικά; Τι να σας πω, θα σας γελάσω! Ε, φαντάζομαι ότι υπάρχουν κι αυτά, τα λεγόμενα «πολιτικά». Θέλω όμως να παίξω και τον “Μπάλλο”, έχω να τον παίξω χρόνια.</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<strong>Κατεβήκατε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα πριν από 50 χρόνια ακριβώς, με ελάχιστες γνώσεις μουσικής. Πώς φτάσατε τρία χρόνια μετά στο Φορτηγό και πώς καταθέσατε στην πορεία ένα τόσο πλούσιο συνθετικό έργο, χωρίς ιδιαίτερες θεωρητικές γνώσεις;</strong></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά λόγια. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα και πολλά πράγματα, κάτι έμαθα βέβαια εν συνεχεία. Ακούστε, δεν υποτιμώ τις θεωρητικές γνώσεις. Είναι κάτι πάρα πολύ χρήσιμο. Αλλά στα θέματα της τέχνης, ή μπορείς, ή δεν μπορείς.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Εσείς το ότι μπορούσατε το γνωρίζατε εξ’ αρχής;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Όχι βέβαια! Ούτε και τώρα έχω μάθει αν μπορώ ή όχι.</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<strong>Χονδρικά, μέχρι και το Βρώμικο Ψωμί (1972) ήσασταν ένας καλλιτέχνης του περιθωρίου, αυτό που λέμε σήμερα «εναλλακτικός». Στα κατοπινά χρόνια, οι στίχοι σας γίνονταν τίτλοι σε εφημερίδες και οι μελωδίες σας συνόδευαν συνθήματα στο γήπεδο. Μοχθήσατε για να το πετύχετε αυτό; Χρειάστηκε να ρίξετε νερό στο κρασί σας;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Το κρασί μου ήταν πάντοτε καλό. Όχι, δεν αισθάνομαι πως έκανα κανέναν ιδιαίτερο μόχθο. Κοιτάξτε, έχω φτιάξει 15,16 προσωπικούς δίσκους μέσα σε 50 χρόνια –δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι και μεγάλος μόχθος αυτός. Όσο τώρα για το «εναλλακτικός» που λέτε… (σκέφτεται) Μου δημιουργούν αμηχανία τέτοιες ταμπέλες. Θυμάμαι πάντως πως το ’69, το Περιβόλι Του Τρελού είχε γίνει διεθνής δίσκος, έκανε επιτυχία. Πολλές φορές αισθανόμουνα εκτός, αλλά και πολλές εντός. Αυτά που έλεγα ή έκανα άλλες φορές γίνονταν αποδεκτά και άλλες φορές καθόλου. Δεν ήμουν πάντοτε δημοφιλής. Και ξέρετε, είμαι περήφανος για αυτό το πράγμα. O Dylan έλεγε ότι «τροβαδούρος που δεν τον προγκάνε, δεν είναι άξιος λόγου». Επομένως δεν είναι εύκολο να σταθώ στο «εναλλακτικός» ή στο «καθεστωτικός». Είμαι όπως είστε εσείς, ή όπως όλος ο κόσμος.</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<strong>Στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 επιχειρήσατε –όπως το αντιλήφθηκα εγώ τουλάχιστον– έναν καινούριο διάλογο με τον κόσμο. Στήσατε πάρτι που συζητήθηκαν, σας είδαμε σε mainstream τηλεοπτικές εκπομπές και παράθυρα ειδήσεων, στη γιορτή του Μιλένιουμ, στους Ολυμπιακούς… Κοιτάζοντας πίσω, βρίσκετε λάθη σε κάποιες από αυτές τις κινήσεις, οι οποίες ενδεχομένως παραμόρφωσαν τη δημόσια εικόνα σας;</strong></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Α, η δημόσια εικόνα μου είναι κάτι που δεν με ενδιέφερε ποτέ. Μου συμβαίνει το εξής: με γοητεύει πάντοτε το «άλλο», αυτό που δεν είμαι. Κάθε φορά που νιώθω μια σιγουριά σ’ ό,τι είμαι, νιώθω κι ένα ενδιαφέρον για το αντίθετό του. Γοητευμένος πήγα και έπαιξα με τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, τον Κουρκούλη, τον Γιάννη Πάριο, την Καλομοίρα. Τι θα πει «λάθος»; Εγώ αισθάνθηκα χαρά με αυτά τα πράγματα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Ίσως αυτή η γοητεία που νιώθετε για το «άλλο», έκανε και κάθε δίσκο σας διαφορετικό από τον προηγούμενο…</strong></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Αλήθεια είναι αυτό. Τελειώνω μια δουλειά, κυκλοφορεί ο δίσκος, παίζουμε τα τραγούδια… Και μετά σαν να ξεχνιέμαι. Περνάει ο καιρός κι έρχεται ένας νέος δίσκος, που είναι διαφορετικός, καλά το λέτε.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Δεν το προσπαθείτε δηλαδή;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Όχι, ποτέ δεν λέω «θα κάνω κάτι άλλο». Απλώς είμαι κάπως ανοιχτός και δουλεύω σύμφωνα με τις εμπειρίες και τη συλλογική μου ταυτότητα, γιατί όλοι έχουμε ένα συλλογικό «εμείς», το οποίο αλλάζει κι αυτό. Εκ των υστέρων, χαίρομαι που βλέπω ότι δεν επανέλαβα το επιτυχημένο. Δεν κοίταξα κάτι τέτοιο, κοίταξα να εκφραστώ. Είναι καλύτερα να εκφράζεσαι, ανεξαρτήτως επιτυχίας. Είναι πιο χαρούμενο, πιο ευτυχισμένο. Να μια λέξη που έχουμε ξεχάσει. Όλοι λένε «επιτυχία» –κανείς πια δεν λέει «ευτυχία».</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<strong>Στη Σούμα, το βιβλίο όπου συγκεντρώθηκε το σύνολο των στίχων σας μαζί με απόψεις πάνω στο έργο σας, συμπεριλήφθη ένα έντονα επικριτικό μα εύστοχο κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Σας έχει βοηθήσει ποτέ η αρνητική κριτική;</strong></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Κυρίως με έχει βοηθήσει, τολμώ να πω, το καλό μου γούστο. Διότι είναι τρομερά μπανάλ το να φυλάει κανείς και να βλέπει μόνο ό,τι είναι επαινετικό γι’ αυτόν. Είναι κιτς αυτό το πράγμα. Για λόγους λοιπόν πρώτα απ’ όλα καλού γούστου, συμπεριλαμβάνω στα αρχεία μου και επικριτικά δημοσιεύματα. Δεν είναι ένα και δύο. Μέχρι και προκηρύξεις έχουν κυκλοφορήσει εναντίον μου –θα τις βρείτε στην ιστοσελίδα μου. Από αυτή την άποψη, ναι, μου κάνουν καλό. Με βοηθούν να κρατάω ένα υψηλό επίπεδο και να διασώζω το καλό μου γούστο.</span></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<strong>Όταν συμβαίνει όμως; Το καλοδέχεστε το αρνητικό σχόλιο;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Όχι, δεν το καλοδέχομαι καθόλου. Στεναχωριέμαι… Διότι, όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι κι εγώ θέλω να μ’ αγαπάνε, να με χειροκροτάνε. Όμως δεν είναι έτσι η ζωή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Τα περισσότερα πολιτικά σας τραγούδια είναι στην ουσία «αντιπολιτικά»: υπερασπίζονται μια ζωή ελεύθερη, πάνω από κόμματα και ιδέες. Ο χαρακτηρισμός «απολιτίκ» όμως, που αποδίδεται συχνά στη σημερινή νεολαία, δεν χρησιμοποιείται κολακευτικά. Τελικά ποια στάση πρέπει να κρατά ένας σκεπτόμενος άνθρωπος απέναντι στην πολιτική;</strong></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Να κοιτάει την ουσία. Όταν τα κόμματα είναι του στενού κομματικού συμφέροντος και όταν η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή που είναι από τη μεταπολίτευση και μετά, τότε βεβαίως πρέπει κανείς να βγαίνει πάνω από αυτά. Τώρα δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο λέγεται «αντιπολιτική»... Ίσως αυτό να είναι η ουσιαστική πολιτική. Βλέπετε τώρα: ούτε συγχωνεύσεις έχουν γίνει, ούτε ιδιωτικοποιήσεις, ούτε η φοροδιαφυγή έχει παταχθεί, ούτε το δημόσιο έχει κάνει καμιά δίαιτα να ελαφρύνει. Κι αντί για όλα αυτά, τι κοιτάζουν; Τα μικροκομματικά. Την ουσία πρέπει να κοιτάει κανείς λοιπόν.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl5I7w7QtxWocR29pjsxMqqg1-8qYQlnHPTF3OfxeEB67Gzk-lwQ9NoUjoU2BhFhqI4UyIVLNLFTRrszwwaWHlA_trI06OReenE0BOpri0gbp1i0cuEryAt9Wokgv1y6tysOf6L-erRUw/s1600/28-1-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" jsa="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl5I7w7QtxWocR29pjsxMqqg1-8qYQlnHPTF3OfxeEB67Gzk-lwQ9NoUjoU2BhFhqI4UyIVLNLFTRrszwwaWHlA_trI06OReenE0BOpri0gbp1i0cuEryAt9Wokgv1y6tysOf6L-erRUw/s320/28-1-thumb-large.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: justify;">
<strong>Έχετε τονίσει σε συνεντεύξεις πως στην παρούσα κοινωνικοπολιτική συγκυρία πρέπει να συμπαρασταθούμε στους νέους ανθρώπους. Πώς το εννοείτε; Με ποιους τρόπους;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Για να τελειώσει ο εφιάλτης αυτός, πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη, ώστε να αντέξουν οι πιο αδύναμοι και βεβαίως οι νέοι, που θα αναλάβουν μετά. Κι έπειτα, αν έχεις μια ιδέα δημιουργική και ζωντανή, πρέπει να τη μεταδώσεις στους νέους ανθρώπους.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Κι αν ξέρεις πως δεν θα βγάλεις χρήματα από την ιδέα αυτή στην παρούσα φάση;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Εγώ τώρα σας μιλάω για την ουσία. Δεν σας μιλάω για φραγκοδίφραγκα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Ένας γονιός που ζει ακόμα με το παιδί του, ενώ εκείνο έχει περάσει τα 30, το βοηθάει ή του κάνει κακό;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Ασφαλώς και το βοηθάει. Μα όλες οι οικογένειες αυτό κάνουν τώρα. Επίσης, δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι αν ένα παιδί βρει ανοιχτή πόρτα για το εξωτερικό, πρέπει να φύγει. Δεν θα κάτσει να μαραίνεται εδώ πέρα... Άλλωστε μόνο εκεί έξω θα βρει μέσα του τη μεγάλη σημασία της Ελλάδος. Και θα μπορέσει να ξαναγυρίσει πολύ καλύτερος απ’ ότι είναι τώρα. Μόνο όταν φεύγουμε καταλαβαίνουμε τι είναι η Ελλάδα, τι σημαίνει η ελληνική ιδέα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Ας γυρίσουμε στα καλλιτεχνικά. Μπορείτε να αναφέρετε έναν δίσκο, μια ταινία κι ένα βιβλίο που σας συνάρπασε τελευταία;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Μου άρεσαν πάρα πολύ τα καινούρια αστυνομικά του Μάρκαρη –η Τριλογία της Κρίσης. Επίσης, τα νέα διηγήματα του Χωμενίδη. Από ταινίες, έχω πολύ καιρό να δω μια καλή ελληνική ταινία. Η τελευταία ήταν το Πες Στη Μορφίνη Ακόμα Την Ψάχνω του Φάγκρα. Μου άρεσε πολύ όμως το παλαιστινιακό Παράδεισος Τώρα: πολύ καλοφτιαγμένη ταινία, μελαγχολική και χιουμοριστική ταυτόχρονα. Δίσκους δεν ακούω ιδιαίτερα. Το τελευταίο της Björk ήταν πάλι καλό... Από τα δικά μας, η Μόνικα έχει ενδιαφέρον, είναι πολύ καλή η φωνή και η μουσική της, αλλά δεν καταλαβαίνω τους στίχους. Είναι ο καημός μου αυτό το πράγμα –δεν μου αρέσει που φτιάχνουν τραγούδια στα αγγλικά. Αυτά τα νέα παιδιά με τα αγγλικά τους, είναι σαν χρυσόψαρα μέσα σε γυάλα. Πολύ ενδιαφέρον είναι και το άλμπουμ που έβγαλε η Βασιλική Καρακώστα με τα παιδιά των Μπουντούνηδων –τον τσελίστα Μπουντούνη και τη βιολονίστα. Μπράβο στα παιδιά!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Υπάρχουν ακυκλοφόρητα δικά σας τραγούδια από παλαιότερες περιόδους τα οποία δεν συμπεριλήφθησαν σε κάποιον δίσκο και που μπορεί να ακούσουμε κάποτε;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Τραγούδια που έχω κάνει για το θέατρο. Και από την τηλεόραση κάτι έχω. Ίσως αξίζει τον κόπο κάποια στιγμή να κάτσω να τα δω. Θα ήθελα πάντως να βγει σε CD το live από το αφιέρωμα που έκανα στον Χατζιδάκι. Σπανίως μένω ευχαριστημένος από εκείνα τα οποία ηχογραφώ. Αυτό το άκουσα και πραγματικά μου άρεσε, προφανώς επειδή δεν είναι δικά μου τραγούδια... Τώρα μεταφράζω τον Πλούτο του Αριστοφάνη, από την αρχή.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Να περιμένουμε και τη συμμετοχή του Πανούση, όπως έχει ακουστεί;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Είναι πολύ καλός, αλλά δεν ξέρω ακόμα, εγώ στη μετάφραση είμαι. Θα τα δούμε αυτά εν καιρώ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Είστε αισιόδοξος για το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού; Θα μπορέσει να παράγει ξανά μείζονα έργα μετά τον θάνατο της δισκογραφίας έτσι όπως την ξέραμε;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για το άμεσο, το προσεχές μέλλον. Όχι επειδή δεν υπάρχουν πράγματα ενδιαφέροντα. Βλέπω όμως να υποχωρεί αυτή η προσπάθεια κράματος Ανατολής και Δύσεως –σε όλες τις τέχνες, όχι μόνο στη μουσική. Είναι κάτι που το ’χει ανάγκη ο τόπος μας κι η ψυχή μας. Αυτή η προσπάθεια σαν να εξασθενεί και είναι κάτι που με θλίβει κάπως. Επαναλαμβάνω όμως: ωραία πράγματα ακούω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Πολλοί ισχυρίζονται πως η έλλειψη μεγάλων προσωπικοτήτων που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στις Τέχνες, κρύβει πίσω της τη στροφή προς μια νέα συλλογικότητα. Συμφωνείτε με την άποψη αυτή;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Έτσι όπως το λέτε είναι. Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν αυτές οι θηριώδεις προσωπικότητες, έχει όμως ανέβει πολύ ο μέσος όρος. Παντού. Και στο θέατρο και στον χορό και στο σινεμά. Πολλά νέα παιδιά έχουν πτυχίο ανώτατο, διαβάζουν ποίηση, λογοτεχνία, γνωρίζουν πολλά πράγματα… Και ξέρετε, το να ανεβαίνει ο μέσος όρος είναι ο πολιτισμός. Γιατί το άλλο, τα «θηρία», δεν μπορείς να τα έχεις όποτε θέλεις. Μπορεί να υπάρχουνε, μπορεί να μην υπάρχουνε –δεν θα καθίσουμε να τα περιμένουμε. Το πνεύμα όπου θέλει πνέει.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Βέβαια ο Χατζιδάκις έλεγε πως μέσα από τις εξαιρέσεις προχωράνε πάντα τα πράγματα…</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Ναι, αλλά μόνο όταν ανέβει ο γενικός δείκτης, μπορεί κανείς να ελπίζει στους ογκόλιθους, στους μετεωρίτες, σ’ αυτά τα σπάνια πλάσματα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Σε προσωπικό επίπεδο, τι σας δίνει δύναμη να ξεκινήσετε τη μέρα σας το πρωί και ηρεμία για να σας πάρει ο ύπνος;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Κοιτάξτε, εγώ ξυπνάω μουτρωμένος, δυστυχώς. Όσο κοιμάμαι και βλέπω όνειρα είμαι καλά. Όταν ξυπνάω έχει βουλώσει η μύτη μου, κρυώνω, δυσκολεύομαι να σηκωθώ… Ε, μετά βέβαια παίρνω μπρος σιγά-σιγά και πάω στις δουλειές μου. Το βράδυ μου είναι πολύ πιο ευχάριστο. Βλέπω τον Σουλεϊμάν και τον Πύργο του Ντάουντον και κάνω συγκρίσεις. Εγώ προτιμώ το δεύτερο, το αγγλοσαξονικό, διότι κι εκεί υπάρχουνε ίντριγκες, συνομωσίες, τρικλοποδιές, ναι, αλλά δεν σου κόβουν και το κεφάλι. Μετά αργώ να κοιμηθώ, είναι η φύση του επαγγέλματος τέτοια. Οπότε ξαπλώνω, διαβάζω κλασικά πράγματα και κατά τις τέσσερεις πια με παίρνει ο ύπνος.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Ποια σκέψη όμως σας δίνει χαρά;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Πολλά πράγματα, δόξα τω Θεώ... Τα εγγόνια μου ασφαλώς. Έρχονται και μου διηγούνται τι συνέβη στο σχολείο, μου περιγράφουν φάσεις από σπουδαίους ποδοσφαιρικούς αγώνες, μετά αρχίζω και τους λέω παραμύθια… Είναι μεγάλη ευχαρίστηση τα μικρά. Επίσης μου αρέσουν πολύ τα Σαββατοκύριακα. Διότι κάθομαι μόνος μου με τη σύζυγό μου, μαγειρεύω εγώ, το βράδυ επισκεπτόμαστε φίλους, πάμε σινεμά... Ε και η δουλειά μου βέβαια με ευχαριστεί.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Σας ευχαριστώ πολύ. Ραντεβού στο Gagarin λοιπόν!</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Ευχαριστώ. Εγώ θα είμαι σίγουρα εκεί, ελπίζω κι εσείς…</span></div>
<br />
<em>όπως δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr (Μάρτιος 2013)</em><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-78880240267256624852013-02-27T22:30:00.002-08:002013-03-26T11:00:12.629-07:00The book I read was in your eyes<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz-c7sxSJpkuBXJNPzcF7486JTst_g6-f10zdRbvGnZZ2egUGG3r8C224Xqi7SdReD9PFhZHG3uIj4yvPvKBmJcUIcn2iz06qvLaS7hpPJYQM2UXKpv7e82_aMnvOlC8bOtncd7U9Mssw/s1600/david-byrne-4e9b43f156e0e.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" gsa="true" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz-c7sxSJpkuBXJNPzcF7486JTst_g6-f10zdRbvGnZZ2egUGG3r8C224Xqi7SdReD9PFhZHG3uIj4yvPvKBmJcUIcn2iz06qvLaS7hpPJYQM2UXKpv7e82_aMnvOlC8bOtncd7U9Mssw/s320/david-byrne-4e9b43f156e0e.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;">Τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία στις ροκ βιογραφίες. Βούρκωσα με το «Just Kids» της Patti Smith, γέλασα με το «I am Ozzy», ρούφηξα το «Life» του Keith Richards λες και δεν ήξερα απ’ έξω κι ανακατωτά την ιστορία των Stones και πήρα μαθήματα ταπεινότητας από το «Chronicles» του Dylan. Ένα κακό έχουν μόνο τα βιβλία αυτά: σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν το να μαθαίνεις για τα παιδικά χρόνια ενός μουσικού, τις περιπέτειές του με τα ναρκωτικά, το πώς βίωσε τη δημιουργία ενός άλμπουμ κ.λ.π., έχει κάποια σχέση με την ουσία της τέχνης του. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;">Στο «How Music Works», που κυκλοφόρησε το περασμένο φθινόπωρο από τις εκδόσεις Canongate, ο ανήσυχος πρώην μπροστάρης των Talking Heads David Byrne επιχειρεί να συνθέσει ένα ιδιόμορφο παζλ. Μολονότι εξερευνεί αυτοβιογραφικά τους σημαντικούς σταθμούς της μέχρι τώρα πορείας του, εξετάζει παράλληλα κάθε πτυχή του πλούσιου σύμπαντος που ονομάζεται μουσική. Καταπιάνεται, ας πούμε, με το πέρασμα από τον αναλογικό στον ψηφιακό ήχο. Με τα επιχειρηματικά μοντέλα των δισκογραφικών εταιριών. Με τη θεωρία ότι ο χώρος στον οποίο παρουσιάζεται ένα μουσικό έργο έχει άμεση σχέση με το ίδιο το έργο και τη δημιουργία του. Με τα αποστειρωμένα ωδεία και τον λάθος τρόπο που προσεγγίζουν τη μουσική. Χρησιμοποιώντας απλή γλώσσα, μινιμαλιστική εικονογραφία (στη σταχωμένη έκδοση του βιβλίου) και δόσεις χιούμορ, σου δημιουργεί την εντύπωση πως διαβάζεις κάτι εύπεπτο και καθόλου βαθυστόχαστο. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;">Ο Byrne είναι ένας διανοούμενος χωρίς σοβαροφάνεια. Ένας παρατηρητής της ζωής με γουρλωμένα μάτια, γεμάτα απορία. Ένας υπέρμαχος της απόλυτα ελεύθερης έκφρασης, αλλεργικός στις γενικολογίες. Με την ίδια ευκολία που μας μυεί στη Μουσική των Ουράνιων Σφαιρών μέσα από τις αναζητήσεις του Πυθαγόρα, μας μεταφέρει και στα υγρά κλαμπ των μέσων της δεκαετίας του ’70 και τις απαρχές του νεοϋορκέζικου πανκ. Από τις μέρες που έπαιζε γιουκαλίλι στους δρόμους του Μπέρκλεϋ για λίγα δολάρια στο καπέλο, μέχρι την πρόσφατη συνεργασία του με την St. Vincent, δεν νοσταλγεί τίποτα. Η ηχογράφηση του αριστουργηματικού ντεμπούτο άλμπουμ των Talking Heads ήταν γι’ αυτόν «μια δυσάρεστη εμπειρία» που δεν αποτύπωσε με ακρίβεια τον ήχο του γκρουπ. Κι όσο για τη ρομαντική αλητεία του Lower East Side, της περιοχής όπου στεγαζόταν το ιστορικό κλαμπ CBGB, έπαυε να είναι ρομαντική όταν ο ίδιος έβλεπε άστεγους να κάνουν την ανάγκη τους στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;">Ιδιαίτερα διαφωτιστικές είναι οι σελίδες όπου περιγράφει τη δημιουργία του άλμπουμ My Life in the Bush of Ghosts, στο πλευρό του Brian Eno. Το αξιοπρόσεκτο εδώ είναι η πλήρης αδιαφορία του για την διεκδίκηση δαφνών ως ο καλλιτέχνης που διέδωσε στο ευρύ κοινό την τεχνολογία των samples, παρ’ ότι πολλοί του το αναγνωρίζουν. Αντιθέτως, αναφέρει πως σε ένα άλλο μέρος του κόσμου, τη Γερμανία, ο πολυμήχανος Holger Czukay των Can μοιραζόταν παρόμοιες καλλιτεχνικές αναζητήσεις.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;">Ύστερα βγάζει έξω το κομπιουτεράκι. Χωρίς φόβο και πάθος, παραθέτει το ακριβές ποσό που έβαλε στην τσέπη με το άλμπουμ Grown Backwards (2004) - όλο το deal που είχε κάνει με την εταιρία με τα θετικά και τα αρνητικά του. Υπολογίζει το ποσοστό των εσόδων που αναλογεί στη δισκογραφική εταιρία με την ψηφιακή αγορά ενός δίσκου από το i-Tunes, το ποσοστό που κρατάει το ίδιο το i-Tunes και το, μικρό ομολογουμένως, τμήμα της πίτας που απομένει στον δημιουργό (για να μην μείνετε με την περιέργεια, μόλις 14%). Με αξιοσημείωτη εντιμότητα, παραδέχεται πως είναι άλλο πράγμα το να κυκλοφορεί ένα όνομα με εδραιωμένη φήμη το δίσκο του μέσω της ανεξάρτητης οδού χωρίς να επενδύσει χρήματα στο μάρκετινγκ (όπως έπραξαν με τον Eno στην περίπτωση του Everything That Happens Will Happen Today το 2009) και τελείως διαφορετικό να το κάνει ένας πρωτοεμφανιζόμενος ή μικρής εμβέλειας μουσικός.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;">Πέρα από την αδιαμφισβήτητη αξία του ως ένας στιχουργός που περιέγραψε χωρίς ποιητική φιοριτούρα την αστική ζωή, πειραματιζόμενος παράλληλα με πολλά μουσικά είδη (άλλες φορές πετυχημένα, άλλες όχι), ο Byrne είναι για ‘μένα πρότυπο μουσικόφιλου: έχει διευρυμένους ορίζοντες, δεν φοβάται να πει τη γνώμη του, αλλά δεν είναι και απόλυτος για τίποτα. «Υπάρχουν κάποια κλασικά έργα που πραγματικά απολαμβάνω» εξηγεί «αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τον Μπαχ, τον Μότσαρτ ή τον Μπετόβεν – και δε νιώθω καθόλου άσχημα γι’ αυτό». Ο τρόπος που υπερασπίζεται τον ερασιτεχνισμό, ο επαναπροσδιορισμός της ίδιας του της καλλιτεχνικής ταυτότητας με κάθε νέο του πρότζεκτ, η ευρεία γκάμα των ειδών που παρακολουθεί, φανερώνουν έναν 60άρη με προσλαμβάνουσες και δίψα εφήβου. «Υπάρχει χώρος για όλους μας» τονίζει. «Όπως και σε πολλούς άλλους, μου άρεσε το “Umbrella” της Rihanna και το “Ain’t no other man” της Christina Aguilera. Πολλές φορές, η εμπορική ποπ είναι το μόνο που θέλω, αλλά δεν το θέλω εις βάρος όλων των άλλων». Λίγο παρακάτω, θα αναφερθεί στον «απίστευτο» ήχο των SunnO))), υποκλινόμενος στην «όμορφη, σκοτεινή πλευρά της ambient».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #bf9000;">Στο τέλος του «How Music Works» αντιλαμβάνεται κανείς πως, μιλώντας για τον εαυτό του και την καριέρα του, ο Byrne δεν αποσκοπεί στο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους ή να θρέψει τον ναρκισσισμό του. Ο μόνος λόγος που ρίχνει φως στο παρελθόν του είναι για να εξηγήσει πώς κατέληξε στις απόψεις που εκφράζει. Αναζητά, δηλαδή, χειροπιαστά παραδείγματα που θα κάνουν λίγο πιο συγκεκριμένα όσα υπερασπίζεται. Προσωπικά, δεν έχω διαβάσει πιο πλούσιο, πιο ουσιαστικό και πιο συναρπαστικό βιβλίο μουσικής. </span></div>
<br />
<em><span style="color: #073763;">όπως δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr - Φεβρουάριος 2013.</span></em></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-11608562271493341282013-02-26T05:05:00.002-08:002013-02-26T05:05:57.606-08:00Διπλοθεσίτισα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXuk7jhfdtV0PSI9-s0_v-6u-iKDRQpn0RE-7F3oZYN0buWS2ZqcsaKn4H9heVuLDQWh2Q5iDE6aCW1peG4j7cAn2ebGgbovEL6CG9eEcS37QI8oAJka17QvhwInyK56yYocbqwBPN52g/s1600/newego_LARGE_t_1401_105679139.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" gsa="true" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXuk7jhfdtV0PSI9-s0_v-6u-iKDRQpn0RE-7F3oZYN0buWS2ZqcsaKn4H9heVuLDQWh2Q5iDE6aCW1peG4j7cAn2ebGgbovEL6CG9eEcS37QI8oAJka17QvhwInyK56yYocbqwBPN52g/s320/newego_LARGE_t_1401_105679139.JPG" width="320" /></a></div>
</div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-20362711362348522982012-12-29T03:27:00.002-08:002012-12-29T03:28:39.015-08:00Τα 20 αγαπημένα μου τραγούδια από το 2012<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj-1Xo2zo5CtEWkblmUOTU2Aym9HAmrAhpWuSZOCzotGGDb2NnUNgNfPnlB61aSNQrd3IYV5CytBSKCBQTjGLHiqH6TU8s2xrd_up4FgIucZPutdSTCv9qDt6SLqq6gFqpnIe43lTGyD4/s1600/tumblr_lb7apl88XR1qbpbfao1_1280.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" eea="true" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj-1Xo2zo5CtEWkblmUOTU2Aym9HAmrAhpWuSZOCzotGGDb2NnUNgNfPnlB61aSNQrd3IYV5CytBSKCBQTjGLHiqH6TU8s2xrd_up4FgIucZPutdSTCv9qDt6SLqq6gFqpnIe43lTGyD4/s320/tumblr_lb7apl88XR1qbpbfao1_1280.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="color: orange;">Κendrick Lamar - Bitch, Don't Kill My Vibe</span> <br />
<span style="color: orange;">Beach House - The Hours</span><br />
<span style="color: orange;">Tame Impala - Keep On Lying</span><br />
<span style="color: orange;">Neil Young - Ramada Inn</span><br />
<span style="color: orange;">Ty Segall - Tell Me What's Inside Your Heart</span><br />
<span style="color: orange;">EL-P - Drones Over Bklyn</span><br />
<span style="color: orange;">Bob Dylan - Long And Wasted Years</span><br />
<span style="color: orange;">Richard Hawley - Seek It</span><br />
<span style="color: orange;">The Killers - Runaways</span><br />
<span style="color: orange;">Twin Shadow - Run My Heart</span><br />
<span style="color: orange;">Nick Cave & The Bad Seeds - We No Who U R</span><br />
<span style="color: orange;">Dirty Projectors - Gun Has No Trigger</span><br />
<span style="color: orange;">David Byrne - I Should Watch T.V.</span><br />
<span style="color: orange;">Bill Fay - Never-Ending Happening</span><br />
<span style="color: orange;">Sharon Van Etten - All I Can</span><br />
<span style="color: orange;">Rufus Wainwright - Out Of The Game</span><br />
<span style="color: orange;">The Shins - Simple Song</span><br />
<span style="color: orange;">Arctic Monkeys - R U Mine?</span><br />
<span style="color: orange;">Grimes - Oblivion</span><br />
<span style="color: orange;">Adele - Skyfall</span></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-61533439016498834562012-09-29T22:17:00.003-07:002012-12-13T00:32:17.152-08:00Army break<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtzIWNaDgq67b5gokNfN2NksEYfvOF1cPHnhC5oA0JB5X8OWcULNY3Q-XT-x0hfwGjDAxLDIr3xkuqiznMT-4P6DCROwc873rZM5LM5KG_5FGYQyn-ycgnu5H4E8gCde4Ya-_V6-BotOE/s1600/gripweed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtzIWNaDgq67b5gokNfN2NksEYfvOF1cPHnhC5oA0JB5X8OWcULNY3Q-XT-x0hfwGjDAxLDIr3xkuqiznMT-4P6DCROwc873rZM5LM5KG_5FGYQyn-ycgnu5H4E8gCde4Ya-_V6-BotOE/s320/gripweed.jpg" width="310" /></a></div>
<br />
<span style="color: #0b5394;">Eπιστρέφω εμμέσως.</span></div>
Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-57976445050465579862012-06-26T22:38:00.002-07:002012-06-26T22:39:17.979-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf4_rxnlr4v21emkZNEDle4iCimvK6T0EGfhedBfxilP_TIQtuKpj6EKxoKljvWNLPWKj4D7oHbEKf30kIyvXptEI-bKMRD6RmZMpkP3tflN4g_M-bZ0NnxxlC35_tTtyA1gSv-r-PiZ8/s1600/handshake630.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf4_rxnlr4v21emkZNEDle4iCimvK6T0EGfhedBfxilP_TIQtuKpj6EKxoKljvWNLPWKj4D7oHbEKf30kIyvXptEI-bKMRD6RmZMpkP3tflN4g_M-bZ0NnxxlC35_tTtyA1gSv-r-PiZ8/s320/handshake630.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="color: #8e7cc3;">
<span class="title_articleW">Πόσο κοστίζει μια χειραψία;</span></div>
<div style="color: #8e7cc3;">
<br /></div>
<span style="color: black;">
</span><br />
<div style="color: #0b5394; text-align: justify;">
Ποιος από εμάς θα έλεγε «όχι» σε μια γνωριμία
με τη Μαντόνα, τον Μικ Τζάγκερ ή την Lady Gaga; Στο παρελθόν, ο πιο
εύκολος τρόπος για να πετύχουμε κάτι τέτοιο θα ήταν να κερδίσουμε σε
κάποιον διαγωνισμό. Τελευταία όμως, όλο και περισσότεροι νεόκοποι ποπ
σταρ, όπως ο Τζάστιν Μπίμπερ, η Κέιτι Πέρι και το γκρουπ One Direction,
εμφανίζονται πρόθυμοι να συναντήσουν τους θαυμαστές τους που θα
προμηθευτούν το «σωστό» VIP εισιτήριο, η τιμή του οποίου αγγίζει
«ανεμοδαρμένα» ύψη.</div>
<div style="color: #0b5394; text-align: justify;">
Το ζήτημα ήρθε στην επιφάνεια την προηγούμενη
εβδομάδα, όταν η Σέριλ Κόουλ δέχτηκε αρνητικά σχόλια επειδή χρέωσε τους
θαυμαστές της 350 λίρες (περίπου 435 ευρώ) για ένα απλό «meet &
greet» - δηλαδή μια συνάντηση για χειραψία. Ψίχουλα δηλαδή μπροστά στις
1.100 λίρες (περίπου 1.360 ευρώ) που ζητούσε η Μπιγιονσέ το 2009 για την
συγκεκριμένη «υπηρεσία». Μάλιστα στην περίπτωση της Τεξανής σούπερ
σταρ, οι κανονισμοί απαγόρευαν αυστηρά τις αγκαλιές! Από τον χορό δεν θα
μπορούσε φυσικά να λείψει η Μαντόνα, η οποία διέθεσε στην αγορά ένα
εισιτήριο των 1.195 λιρών (περίπου 1.480 ευρώ) για την συναυλία της στο
Hyde Park του Λονδίνου τον ερχόμενο Ιούλιο. Ο «μεγάλος τυχερός» θα έχει
την ευκαιρία να βγει φωτογραφία δίπλα στην βασίλισσα της ποπ και να
αποκτήσει ένα αυτόγραφο με διαδικασία που μάλλον δεν θα διαρκέσει παρά
λίγα δευτερόλεπτα... </div>
<div style="color: #0b5394; text-align: justify;">
<div>
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Σέρλοκ Χολμς για να αντιληφθείς τις
αιτίες της εξάπλωσης του φαινομένου: «Με την πτώση των πωλήσεων δίσκων,
ψάχνουμε εναλλακτικές πηγές εσόδων» εξήγησε στη Daily Mail ο
-ειλικρινής- ατζέντης του Σερ Πολ Μακάρτνεϊ, Στούαρτ Μπελ. Υπολογίζεται
ότι με αυτό τον τρόπο ένα μεγάλο όνομα μπορεί να προσθέσει στα έσοδα
μιας περιοδείας με 50 σταθμούς το ποσό των 600.000 λιρών (περίπου
744.000 ευρώ). Στο παρελθόν, αρκετοί σταρ ακολουθούσαν τη συγκεκριμένη
οδό για φιλανθρωπικούς σκοπούς, απ’ ό,τι φαίνεται όμως η πτώση στις
πωλήσεις των cd δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κοινωνικές ευαισθησίες...</div>
<div>
</div>
<div>
(όπως δημοσιεύτηκε στο gynaikamag.gr) </div>
</div>
</div>Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-73357402473636273152012-06-25T07:06:00.005-07:002012-06-25T07:07:56.471-07:00Συνέντευξη Miles Kane<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHdpqotpqsQ8JqXfKFz5SmmF4Th6xdtYtWJkKq5NBRvgUvFQHdF4WPLN0knnVUIPZA0I_P4Xl8B9HWPnf7Pyta6xeb6L65ExO5M9vEqjHFQrVciBCVmxHoiJZU6bEtdpQymbpf8t1AfeU/s1600/Mileskane_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHdpqotpqsQ8JqXfKFz5SmmF4Th6xdtYtWJkKq5NBRvgUvFQHdF4WPLN0knnVUIPZA0I_P4Xl8B9HWPnf7Pyta6xeb6L65ExO5M9vEqjHFQrVciBCVmxHoiJZU6bEtdpQymbpf8t1AfeU/s320/Mileskane_2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="color: #e06666; text-align: justify;">
<i>Τον περασμένο Φεβρουάριο βρέθηκα σε
συναυλία του Miles Kane στο Παρίσι (ήταν το support των Arctic Monkeys)
και είδα μπροστά μου 4-5 χιλιάδες Γαλλάκια να χοροπηδούν εκστασιασμένα,
σαν μια ενιαία μάζα. Δεν του το είχα να προκαλεί τέτοια υστερία… Τώρα
έρχεται μια βόλτα απ’ τη χώρα μας, στο πλαίσιο του φετινού Ejekt
Festival (την Τετάρτη 27/6, στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο), για να μας
δείξει πώς παίζεται το rock ’n’ roll εν έτει 2012. Στη σύντομη
τηλεφωνική μας συνομιλία, ο συνδυασμός «κλειστής» βρετανικής προφοράς
και κακής σύνδεσης δεν άφησε πολλά περιθώρια να καταλάβω τι έλεγε. Όσα
διέκρινα, πάντως, ακολουθούν παρακάτω...</i><br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Τι να περιμένουμε από τη συναυλία σου στο Ejekt;</b></div>
<div style="color: #38761d; text-align: justify;">
Ένα ροκ σόου με ενέργεια και ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η φάση. Δεν έχω έρθει ποτέ στη χώρα σας και ανυπομονώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Έχω διαπιστώσει πως τα τραγούδια σου ακούγονται πολύ καλύτερα live απ’ ότι στον δίσκο. Στο έχουν πει και άλλοι;</b></div>
<div style="color: #38761d; text-align: justify;">
Ναι, συνέχεια το ακούω... Όταν έφτιαξα το <i>Colour Of The Trap</i>
μπήκα στο στούντιο χωρίς να έχω δοκιμάσει τα κομμάτια μπροστά σε κοινό.
Κι ύστερα αποφάσισα να στήσω μια μπάντα για συναυλίες. Κάθε φορά που
παίζαμε, άκουγα τα τραγούδια να παίρνουν υπόσταση. Δεν μπορείς να το
πετύχεις εύκολα αυτό, αν δεν παίξεις μπροστά σε κόσμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Τι κάνει κάποιον καλό περφόρμερ;</b></div>
<div style="color: #38761d; text-align: justify;">
Πρέπει να μην είσαι fake. Όχι μόνο για
να σε γουστάρει το κοινό, αλλά και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Θέλω να
πω, δεν μπορείς να ανεβαίνεις σε μια σκηνή τέσσερις φορές την εβδομάδα
και να προσποιείσαι πως είσαι κάτι άλλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Εσύ πώς έγινες μουσικός;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #38761d;">Ήμουν 11-12 χρονών και πήρα δώρο από τη
θεία μου μια ισπανική ακουστική κιθάρα με νάιλον χορδές. Ξεκίνησα
λοιπόν να παίζω τραγούδια των Oasis από το άλμπουμ </span><i style="color: #38761d;">(What’s The Story) Morning Glory?</i><span style="color: #38761d;">,
ξέρεις το “Wonderwall” κι αυτά. Κι ύστερα άρχισα να πηγαίνω προς τα
πίσω. Ανακάλυψα τον David Bowie, τους Four Tops και άρχισα να
τραγουδάω.</span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ποιοι είναι οι ήρωές σου;</b></div>
<div style="color: #38761d; text-align: justify;">
Ο John Lennon –έμαθα πολλά από τα
τραγούδια του. Και ο Paul Weller, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω
και από κοντά. Τον Lennon δεν τον γνώρισα (γέλια).</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Αγαπημένο τραγούδι από Lennon αυτό τον καιρό;</b></div>
<div style="color: #38761d; text-align: justify;">
Το “Gimme Some Truth” από το Imagine. Εκφράζει την απέχθεια που έχουμε όλοι για τους πολιτικούς –φαντάζομαι με καταλαβαίνεις…</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Γιατί το <i>Colour Of The Trap</i> δεν κυκλοφόρησε ως η δεύτερη δουλειά των Last Shadow Puppets; Σε ρωτάω επειδή τα μισά κομμάτια τα έγραψες με τον Alex Turner…</b></div>
<div style="color: #38761d; text-align: justify;">
Κοίταξε να δεις… Όταν ξεκίνησα να
δουλεύω αυτό τον δίσκο είχα γράψει το “Come Closer”, το “My Fantasy”,
το “Ιnhaler”, κάποια δυνατά τραγούδια... Και μπήκα στο στούντιο με
αυτά. Ύστερα ήρθε ο Alex για να τραγουδήσει σε ένα κομμάτι (ή κάτι
τέτοιο) και όποτε καθόμασταν λίγη ώρα ο ένας δίπλα στον άλλον, γράφαμε
κάτι καινούριο. Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να
περιμένουμε ένα-δυο χρόνια για να βγάλουμε το υλικό που προέκυψε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Θα κυκλοφορήσετε δεύτερο άλμπουμ ως Last Shadow Puppets;</b>
</div>
<div style="color: #38761d; text-align: justify;">
Θα γίνει κι αυτό, αλλά σίγουρα όχι φέτος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Αισθάνεσαι καθόλου παλιομοδίτης παίζοντας ροκ σ’ αυτήν την εποχή;</b></div>
<div style="color: #38761d; text-align: justify;">
Δεν πιστεύω πως έχουν ειπωθεί όλα. Αλλά
ακόμα κι αν έχουν ειπωθεί, ένας άνθρωπος που δημιουργεί δεν το
αισθάνεται έτσι: θέλεις να κάνεις το δικό σου. Σκέφτομαι λοιπόν διαρκώς
ιδέες για νέα τραγούδια και προσπαθώ να μεταδώσω το θαύμα που ένιωθα
ακούγοντας μουσική στην εφηβεία μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
(<i>όπως δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr - Iούνιος 2012</i>)</div>Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-87369616953400865762012-05-18T07:46:00.002-07:002012-05-18T07:49:15.416-07:00Plissken Festival 2012<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgVuxhyphenhyphenGdEpG8lZ6Pj2qq1Ki3UZKDkC2Q8jopByFhlVINw1JvO4SUexPtXKMUYH3z8GfmyqYlMFO_7bWdv2CSsvHON5MnlYK2rlOtH_CjIRXI7SirDoPogexhyVPk_hfPGtf4evj5grbk/s1600/trigger.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgVuxhyphenhyphenGdEpG8lZ6Pj2qq1Ki3UZKDkC2Q8jopByFhlVINw1JvO4SUexPtXKMUYH3z8GfmyqYlMFO_7bWdv2CSsvHON5MnlYK2rlOtH_CjIRXI7SirDoPogexhyVPk_hfPGtf4evj5grbk/s320/trigger.jpg" width="320" /></a></div>
<b>«Κέφι και χορός», δίχως μεγάλα ονόματα</b><br />
<br />
<div style="color: #e69138; text-align: justify;">
Από το φετινό Plissken έλειπε το όνομα που θα λειτουργούσε ως πόλος έλξης. Την προηγούμενη φορά, οι These New Puritans είχαν προσγειωθεί στη χώρα μας ως το συγκρότημα για το οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης και η έλλειψη ενός τέτοιου καλλιτέχνη φέτος μεταφράστηκε σε μικρή προσέλευση - σίγουρα όχι πάνω από 2.000 ανθρώπους. Ομως το φεστιβάλ ήταν άψογα οργανωμένο, η ευρύχωρη αυλή ιδανική για διαλείμματα κάθε φορά που ένα συγκρότημα τελείωνε το σετ του και οι καλλιτέχνες απολύτως συνυφασμένοι με την έννοια της πολυσυλλεκτικότητας, που με ζήλο υπερασπίστηκαν και πάλι οι φιλότιμοι διοργανωτές.<br />
Ο γλυκός θόρυβος ξεκίνησε από το μεσημέρι. Η πρώτη εμφάνιση όμως που συγκέντρωσε πλήθος ήταν εκείνη των King Khan & Τhe Shrines, για ένα απόλυτα φεστιβαλικό μείγμα γκάρατζ ροκ και ψυχεδέλειας. O τραγουδιστής τους, κάτι μεταξύ Τζέιμς Μπράουν και Γιάννη Φλωρινιώτη, φορούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του live μια περικεφαλαία με φτερά που θα του έδινε εύκολα τον τίτλο του βασιλιά των χίψτερ. Τα αγοραία συνθήματά του κατά της Χρυσής Αυγής (σε σπασμένα ελληνικά) μπορεί να μην προκάλεσαν τις επευφημίες που ενδεχομένως είχε φανταστεί, εντούτοις η επιβλητική του σκηνική παρουσία άφησε θετικές εντυπώσεις. Την ίδια ώρα, στη μικρή αίθουσα που λειτουργούσε παράλληλα για τους λάτρεις της χορευτικής μουσικής, ο DJ των Γάλλων College έδινε το δικό του «οικείο» σόου για λίγους και μυημένους. <br />
Πίσω στη μεγάλη σκηνή, το «ιντελεξουάλ» πειραματικό ροκ των Γερμανών Notwist κέρδισε τους πιο απαιτητικούς ακροατές, ενώ οι Dead Skeletons, μολονότι παρουσίασαν ενδιαφέρον ηχητικά, με έκαναν να αναρωτηθώ τι θα συνέβαινε αν είχαν φέρει μαζί τους από την Ισλανδία και μερικές αληθινές συνθέσεις... Η μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς πάντως ήρθε αμέσως μετά με τους Βέλγους Triggerfinger, τρεις κουστουμαρισμένοι ρόκερς παλιάς κοπής που έπαιξαν μπροστά σε 500 ανθρώπους σαν να έπαιζαν σε 5.000 - αυτό που οφείλει δηλαδή να κάνει κάθε μπάντα που δεν φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά τη διάθεση του οποιουδήποτε κοινού.<br />
Λίγο πριν τις μιάμιση, η εκκεντρική Peaches ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει με αντίστροφη σειρά τα τραγούδια του κλασικού άλμπουμ της «Τhe Teaches of Peaches», αν και ο καθένας μπορούσε να προβλέψει πως οι ηλεκτρονικοί ήχοι απλά θα έστρωναν το χαλί για το οργιώδες σόου της. Απολύτως σοβαρή, παρά τη διαπόμπευση στην οποία υποβάλλει τον εαυτό της με την εύκολα παρεξηγήσιμη πλην απελευθερωτική τέχνη της, η 45χρονη Καναδέζα ξεφλούδισε μπανάνες, άνοιξε σαμπάνιες και περπάτησε πάνω στα τεντωμένα μας χέρια όπως ο Χριστός στη λίμνη. Οι πιο σκληροπυρηνικοί θα έμεναν στο χώρο του φεστιβάλ μέχρι τις πέντε το πρωί, όμως για ‘μένα η παράσταση είχε τελειώσει… <span style="color: #b45f06;">Τιμή εισιτηρίου: 30 ευρώ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(<i>όπως ΔΕΝ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κ»</i>)</div>
<br /></div>Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-82815986808052084072012-05-10T03:57:00.002-07:002012-05-10T04:06:11.689-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0K-Qn-JWPODkR5wihPjq3L4k21OyXmH554UhndLXjAB2z85I0sQ4tevxU8729uzzbAywy3yzEZIXN35r2D7wSvhGE3wUm4rP88K1MiX3kyK2NRcFRBHaeanUay5VitUCMpVn_tIa2sMg/s1600/morissey+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0K-Qn-JWPODkR5wihPjq3L4k21OyXmH554UhndLXjAB2z85I0sQ4tevxU8729uzzbAywy3yzEZIXN35r2D7wSvhGE3wUm4rP88K1MiX3kyK2NRcFRBHaeanUay5VitUCMpVn_tIa2sMg/s320/morissey+01.jpg" width="227" /></a></div>
<br />
<span class="st"><i>Μόρισεϊ - Αθήνα - Λυκαβηττός - 16 Ιουλίου - ετοιμαστείτε!</i> </span></div>Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-14637847243117781232012-05-09T11:00:00.003-07:002012-05-09T11:00:42.879-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyJhgk26jYbAt-sUVociRieNqilxAf9F0oXXTosUMEpVoiL5BJfK9bP7yemU7R-9yjs371FlxzdtpiT3hIGYUDI0E36-hBdT4pbylB1povVzj-x4FDjfWolhCoycJ-2MtXIiNVJlBBKOc/s1600/8F337DEDD72AE0356C95563AA6EDC739.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyJhgk26jYbAt-sUVociRieNqilxAf9F0oXXTosUMEpVoiL5BJfK9bP7yemU7R-9yjs371FlxzdtpiT3hIGYUDI0E36-hBdT4pbylB1povVzj-x4FDjfWolhCoycJ-2MtXIiNVJlBBKOc/s320/8F337DEDD72AE0356C95563AA6EDC739.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="color: #b45f06;">
- Συγγνώμη, μπορούμε να βγούμε μια φωτογραφία;</div>
<span style="color: #b45f06;">-Βεβαίως παιδί μου!</span><br />
<br /></div>Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-41589533303782727722012-05-02T08:44:00.002-07:002012-05-02T08:44:37.287-07:00Λόγια, λόγια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBqD0e3TA-GmpbwoHN91RPQwW-p5w9NiTh30Z5hHRXBpL3OzjhwZ6-gBGvirnzEv3-57-DG2-x0swXS2zIpNMVYmLqTZBAx2CgJzg9uaUYwWugyWrNXwHFPjbCt0kwT3mQxKp_gfDIKqg/s1600/Rodes_3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="235" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBqD0e3TA-GmpbwoHN91RPQwW-p5w9NiTh30Z5hHRXBpL3OzjhwZ6-gBGvirnzEv3-57-DG2-x0swXS2zIpNMVYmLqTZBAx2CgJzg9uaUYwWugyWrNXwHFPjbCt0kwT3mQxKp_gfDIKqg/s320/Rodes_3.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="color: #0b5394; text-align: justify;">
<em>Ο λόγος του δεν έχει ειρμό, το
λεξιλόγιό του είναι φτωχό και για να σου πει δυο κουβέντες παραπάνω σου
βγάζει την Παναγία. Όμως ο Νικήτας Κλιντ διαθέτει μια διεισδυτική, λοξή
ματιά που δεν τη συναντάς σε πολλούς ομότεχνούς του σήμερα. Ανεξάρτητα
από το αν συμφωνείς ή όχι μαζί του, έχει κάτι να πει. Το ίδιο ισχύει
και για τους στίχους του. Κι αν δεν τον αποδεχτείς έτσι όπως είναι, θα
χάσεις εσύ, όχι αυτός. Συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια ένα Σάββατο μεσημέρι,
με αφορμή το επερχόμενο live των Ρόδες United στο Gagarin (την επόμενη
Παρασκευή, 4 Μαΐου). Ένα από τα καλύτερα γκρουπ των 00’s επιστρέφει με
νέα σύνθεση, για αυτούς που τους αγάπησαν αλλά και για εκείνους που
αισθάνονται πως το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Όπως και ο ίδιος ο ηγέτης
τους...</em></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Είχαμε κάνει μια συνέντευξη
πριν από τρία χρόνια και μου είχες πει πως οι Ρόδες ετοίμαζαν δίσκο.
Αλλά δίσκο δεν ακούσαμε. Τι συνέβη;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Διαλύθηκε η μπάντα (παύση). Δουλεύαμε
και διαλυόμασταν συγχρόνως. Οπότε το άλμπουμ δεν βγήκε. Τώρα η μπάντα
λέγεται Ρόδες United και όλα τα μέλη της είναι καινούρια. Τους
περισσότερους τους βρήκα στην Ελευσίνα μια βραδιά και άλλους από
Facebook, από φίλους κλπ…</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Μίλησέ μου λίγο για το βιβλίο <em>69 Raps</em> που έβγαλες πέρυσι. Τι ακριβώς είναι;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Περιέχει στίχους μου που έχουν γίνει τραγούδια και κάποιους ανέκδοτους. Το έβγαλα κυρίως για να πουληθεί το CD του πρότζεκτ <em>Moriginal Champsystem</em>,
το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην έκδοση –γιατί ένα CD μόνο του πλέον
είναι ευτελές τελείως. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι ήθελα να μείνουν
οι στίχοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Έχει πουλήσει καθόλου;</strong>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000;">Έβγαλα 1.000 κομμάτια και έχουν φύγει πάνω από τα μισά. Πάει και σε βιβλιοπωλεία.</span><br /> <strong>Ζεις από τη μουσική;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Ναι (παύση). Πολύ λιτά... Live δεν
έκανα τον τελευταίο καιρό, γιατί δεν υπήρχε η μπάντα. Έκανα όμως live
DJ sets, με μουσικούς που παίζουν κρουστά ή beatbox ή άλλα όργανα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Πλησιάζει όμως η μεγάλη βραδιά! Τι θα δούμε στο Gagarin στις 4 Μαΐου;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Είμαστε 11 άτομα, σαν ποδοσφαιρική
ομάδα, εξ ου και Ρόδες United. Εκτός από τα βασικά όργανα έχουμε και
βιολί, τρομπέτα, κρουστά, beatbox, πριόνι και διάφορα περίεργα. Ε και
θα παρουσιάσουμε τα καλύτερα κομμάτια από όλες τις δουλειές: Ρόδες, <em>Cheap Science</em>
και Μoriginal, μαζί με διασκευές σε Βαμβακάρη, Billie Holiday, Λουκιανό
Κηλαηδόνη. Θα ανέβει στη σκηνή και ο Χρήστος Ζυγομαλάς, ο οποίος είναι
ένας εξηντάρης που έπαιζε με τον Άσιμο, και άλλοι φίλοι. Έχουν έρθει
νέα παιδιά στο γκρουπ, τα οποία μεγάλωσαν λέει με Ρόδες κι έτσι θα
παίζουν τα κομμάτια καλύτερα απ’ ότι οι παλιοί (γέλια)!</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Γιατί διατηρείς το ίδιο όνομα το γκρουπ αφού έχουν αλλάξει όλοι οι μουσικοί;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Γιατί έτσι γουστάρω.<strong> </strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Έτσι γουστάρεις…</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Ε, βέβαια! Θέλω να παίζονται τα
κομμάτια από Ρόδες και θέλω να έρχεται κόσμος στα live, γιατί αν το πω
Ρώγες δεν θα έρθει κανείς. Και θέλω να υπάρχουν οι Ρόδες. Μπορεί να μην
ήθελαν οι άλλοι, εγώ θέλω όμως. Απλώς άλλαξαν οι άνθρωποι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Δεν λέγεστε λοιπόν Ρόδες πλέον, αλλά Ρόδες United, έτσι;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Nαι. Λες να έχουμε νομικά κολλήματα; Αν θα ’χουμε, θα ’ναι από την Archangel πάντως κι όχι από τις παλιές Ρόδες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Ποιοι Έλληνες καλλιτέχνες σου αρέσουν σήμερα;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000;">Κάναμε μια συνεργασία με τους Los
Mujeros. Ωραίοι είναι αυτοί. Επίσης, από τη ρέγκε σκηνή, μου αρέσουν οι
Moca Juniors και ο Nek. Μετά υπάρχουν άπειρες indie μπάντες που παίζουν
καλά, αλλά τραγουδάνε στα Αγγλικά με καλή προφορά και δεν καταλαβαίνω
τι λένε. Κι εγώ τραγουδάω συχνά στα Αγγλικά αλλά δεν έχω προφορά από
την Οξφόρδη ντε και καλά, ούτε από το Τέξας. Τα Αγγλικά πρέπει να είναι
καθαρά, για να καταλαβαίνει ο άλλος τι λες.</span><br /><strong>Εσύ έχεις
καταφέρει να συνδυάζεις Ελληνικά και Αγγλικά στο ίδιο τραγούδι. Όπως
στο “Making My Name” ας πούμε, που το θεωρώ από τα καλύτερά σου
τραγούδια…</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Ναι, αυτό πέτυχε. Είναι πιο indie κι απ’ το indie!</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Στη σκηνή γιατί βγαίνεις πάντα σαν μεθυσμένος;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Και ο Πάριος παίρνει κόκα! Ποιος
βγαίνει χειρότερα απ’ τον άλλο δεν ξέρω. Ξέρεις, είναι λίγο υποκρισία.
Συνήθως όταν τραγουδάει ένας άνθρωπος έχει πιει και δύο μπύρες, άντε κι
έναν μπάφο, πώς να το κάνουμε;</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Στα live σας υπάρχει πάντα μια
ζωντάνια, μια ροπή προς τον αυτοσχεδιασμό που έχει πάντα ενδιαφέρον,
αλλά την ίδια στιγμή όλα μοιάζουν κάπως ανοργάνωτα, κάπως χύμα. Το
έχεις νιώσει αυτό;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Ναι, αρκετές φορές. Έχεις να διαλέξεις:
ή Ονιράμα ή Ρόδες. Δεν υπάρχει μέση λύση. Δηλαδή λες να έρχονται κάθε
φορά για να δουν πόσο χάλια θα παίξουμε; Εγώ νομίζω πως αυτό που
υποτίθεται ότι δεν τους αρέσει είναι που τους κάνει να έρθουν ξανά. Ο
αυτοσχεδιασμός σώζει το πράγμα από το να γίνει κιτς. Μου αρέσει η
ελευθερία πάνω στη σκηνή. Αλλά μου αρέσει και να ξέρουμε τι κάνουμε.
Τώρα με το νέο σχήμα έχουν γίνει πολλές πρόβες και πιστεύω στο Gagarin
να αξίζουν τα 10 ευρώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Ε, δεν είναι και πολλά…</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Ναι… (γέλια)</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Αγαπημένο κομμάτι από Ρόδες έχεις;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Το “Cognitive Love”.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Αγοράζεις δίσκους;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000;">Ποτέ δεν αγόραζα φανατικά. Από το
ΥouΤube ακούω μουσική. Κυρίως όμως παλιά πράγματα. Ρεμπέτικα, τζαζ,
ρέγκε… Και DJ σετ κάνω μέσω YouTube όπου έχει wi-fi, είναι η καλύτερη
φάση. Μερικοί θα σου πουν ότι δεν έχει καλό ήχο, αλλά ’ντάξει.</span><br /><strong>Κριτικές διαβάζεις;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Με τίποτα! Πολλές φορές μου λέει ένας
φίλος άκου αυτό ή άκου εκείνο. Κατά τ’ άλλα, μπαίνω στην παγκόσμια
δισκοθήκη –το YouTube– και ψάχνομαι μόνος μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Του χρόνου κλείνουν 20 χρόνια
από τότε που παρουσιάστηκες στη μουσική με τους Active Member. Αλήθεια,
πώς μπήκες σ’ αυτό το γκρουπ;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Ήμουν 18 χρονών, είχα τελειώσει το
σχολείο και έπρεπε να κάνω κάτι. Θα μπορούσα να είχα πάει και στον
Πανιώνιο… Στους Active Member όμως δεν είχα ελευθερία. Ήταν κάπως σαν
σχολείο. Έκανε κουμάντο στην παραγωγή ο Μιχάλης (σ.σ.: Μυτακίδης).
Όποτε συμφωνούσε ο αρχηγός, έβγαινε τραγούδι. Αλλά δεν με ένοιαζε να
έχω τον έλεγχο. Έλεγα, αφού είναι τρελός ο άλλος, ας τον. Μόλις έφυγα
από το γκρουπ όμως είχα πολύ πράμα να βγάλω και με αυτή την ορμή
προέκυψαν οι Ρόδες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Και γιατί παρέμεινες εννέα χρόνια και δεν έφυγες νωρίτερα;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Νομίζω έφυγα πάνω στην ώρα… Ό,τι
μπορούσα έκανα κι εγώ, μη νομίζεις. Υπήρχαν συναισθηματικοί δεσμοί.
Ήταν κάπως σαν θρησκευτική οργάνωση. Ή σαν να είσαι στον Πανιώνιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Υπήρξατε το πρώτο γκρουπ που
βγήκε από την Archangel. Στην Ελλάδα ήταν καλύτερη η μουσική
πραγματικότητα στα μέσα των ’00s, όταν ξεκίνησαν οι Ρόδες, απ’ ότι
σήμερα;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Έγινε ένα μπαμ τότε. Όχι ότι το κάναμε
εμείς, αλλά συνέπεσαν πολλές μπάντες και καλλιτέχνες οι οποίοι έσπρωξαν
τα πράγματα ένα βήμα μπροστά. Μέχρι τότε υπήρχαν εμβληματικά γκρουπ
όπως οι Τρύπες και πήγαινε ο λαός να δει αυτά. Ενώ σήμερα σε κάθε
μαγαζί παίζει ένα διαφορετικό γκρουπ που έχει το δικό του μικρό κοινό.
Αυτό είναι πολύ πιο δημιουργικό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Μόνο το live μετράει όμως;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Η υψηλότερη τέχνη είναι να παίζεις live
κάτι τόσο καλά, ώστε να μπορεί μετά αυτό να βγει και σε δίσκο. Τον
τρίτο δίσκο με τις Ρόδες έτσι ήθελα να τον κάνουμε. Αλλά δεν προχώρησε.
Εξ ου και τρία κομμάτια που βγάλαμε στο YouTube είναι ηχογραφημένα live
στο στούντιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ_eUT7fWt4USC_ld_D20uDCZ4o8LzYezreD-78JFvgZwuJQ9vu0tdBkf387PPaeeeEWlW6Tpv7wMD8-S1wcm-dyrKsHsxJcSwVk5vfAqHvPakAMvID3kXZaR2jrPHFvKL1wE5tmrGqIE/s1600/Rodes_frontpage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ_eUT7fWt4USC_ld_D20uDCZ4o8LzYezreD-78JFvgZwuJQ9vu0tdBkf387PPaeeeEWlW6Tpv7wMD8-S1wcm-dyrKsHsxJcSwVk5vfAqHvPakAMvID3kXZaR2jrPHFvKL1wE5tmrGqIE/s320/Rodes_frontpage.jpg" width="320" /></a><br /><strong>Γιατί διαλύθηκαν οι αρχικές Ρόδες;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Πρέπει να ρωτήσεις τον καθένα χωριστά...</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Εσένα έχω πρόχειρο…</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους,
κάποιες σχέσεις κρατάνε περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Ο καθένας
έχει τα δικά του προβλήματα. Κάποιος θα έχει πρόβλημα βιοποριστικό,
άλλος ψυχολογικό, άλλος οικογενειακό, άλλος με ναρκωτικά… Το θετικό
είναι ότι γράφτηκαν τραγούδια και τα τραγούδια αυτά θα παίζονται και με
τη νέα σύνθεση. Φυσικά και τα τραγούδια που μπορεί να προκύψουν από τα
νέα παιδιά είναι καλοδεχούμενα. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου ’ρθει
ένα τραγούδι. Μπορεί ένας που έχει σπουδές στην πλάτη να μη γράψει ποτέ
τίποτα κι ένας άλλος που παίζει κρουστά να σου φέρει τρία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Κ</strong><strong>αλούς ελληνικούς στίχους ακούς σήμερα;</strong>
</div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Αυτοί οι Los Mujeros που σου έλεγα,
γράφουν ολοκληρωμένα, άρτια ελληνόφωνα τραγούδια. Είναι λίγο ήπιοι,
αλλά γράφουν. Από εκεί και πέρα μόνο στο ραπ υπάρχει φαντασία στον
στίχο. Μπορεί να είναι λίγο κιτς και γελοίο, αλλά μερικοί γράφουν καλά.
Γιατί κατά τα άλλα στο ροκ ή στο λαϊκό, τον Σαββόπουλο, τον Ρασούλη και
τη Νικολακοπούλου δεν έχει καταφέρει κάποιος να τους ξεπεράσει. Όλοι
εκεί πατάνε. Αλλά εντάξει, τα Ελληνικά είναι ένα θέμα... Δηλαδή
τσακώνονται για το αν πρέπει ή όχι να γράφεις Greeklish στο ίντερνετ, ή
αν έκανες ένα ορθογραφικό λάθος, αλλά ένα κείμενο που να έχει φαντασία
και να μη βαριέσαι να το διαβάσεις, σπάνια βρίσκεις. Σε μια στήλη
περιοδικού με ζώδια θα βρεις πιο καλό κείμενο απ΄ ότι σε σχολικό
βιβλίο. Σίγουρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Πες ένα παράδειγμα…</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Ε, στα ζώδια ο καλύτερος είναι αυτός
της Athens Voice, by far. Αντιθέτως, σε μια αναρχική αφίσα σπάνια
πετυχαίνεις καλό κείμενο. Συν ότι θα είναι πάρα πολύ μεγάλα, συν ότι θα
λέει και μαλακίες. Όλοι έχουν κάτι το φιλολογικό όταν γράφουν και είναι
σπαστικό αυτό. Μου αρέσει να είναι ο άλλος τελειομανής, αλλά να παράγει
και κάτι ωραίο. Δηλαδή σου λέει η <em>Ελευθεροτυπία</em>, εμείς δεν
γράφουμε στα Αγγλικά. Σαν τη Μανίνα που δημοσίευε στίχους των Duran
Duran και έγραφε «άι λάβ γιου». Ε ορίστε, πάει τώρα η <em>Ελευθεροτυπία</em>. Πού πας δηλαδή ρε φίλε; Δεν λέω ότι έκλεισε η εφημερίδα από αυτό, αλλά είναι ένα δείγμα της νοοτροπίας της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Στα blogs, όπου υποτίθεται πως συναντά κανείς ό,τι πιο φρέσκο, βλέπεις ωραία κείμενα;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Κάποιες φορές... Είναι μία ξένη, δεν
θυμάμαι πως τη λένε, η οποία γράφει για ναρκωτικά, μιλάει για τις
εμπειρίες της και συμβουλεύει. Το site της λέγεται “Confessions of a
teenage drug addict”. Ναι, βρίσκεις ωραία κείμενα, αλλά τα πιο πολλά
είναι χάλια. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ελληνικά βιβλία. Γάμησέ τα,
δεν διαβάζονται... Χίλιες φορές Καζαντζάκης! Μου αρέσει όμως η
βιογραφία του Άρη Βελουχιώτη που έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος, το <em>Άρης Ο Αρχηγός Των Ατάκτων</em>. Το έχει γράψει σαν μυθιστόρημα και πετάει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Ο Χωμενίδης; Η Σώτη Τριανταφύλλου;</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000;">Ο Χωμενίδης και η Σώτη Τριανταφύλλου,
αυτό που προσπαθούν να γλιτώσουν, που είναι η εθνική κατάθλα, το
κουβαλάνε μέσα τους τόσο πολύ ρε φίλε, ώστε δεν γίνεται να τους
διαβάσεις... Δεν φταίνε, το έχουν φάει στη μάπα. Δηλαδή αν εμείς έχουμε
απηυδήσει, φαντάσου αυτοί που είναι πιο μεγάλοι ηλικιακά και πιο
ταλαντούχοι. Αλλά και ’μένα αν μου λέγανε θα σου δώσω 200.000 ευρώ και
κάθε χρόνο θα μου φέρνεις έναν δίσκο, θα το έκανα.</span><br /><strong>Ας κλείσουμε με μουσική. Ποιο άλμπουμ από αυτά που έχεις κάνει ευχαριστήθηκες περισσότερο;</strong><span style="color: #cc0000;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #cc0000;">Το </span><em style="color: #cc0000;">Moriginal Champsystem</em><span style="color: #cc0000;">. Και δεύτερο το </span><em style="color: #cc0000;">Cheap Science</em><span style="color: #cc0000;">. Γιατί και στα δύο είχα τον έλεγχο. Στο </span><em style="color: #cc0000;">Silent Disco</em><span style="color: #cc0000;">
δεν είχα τον έλεγχο. Υπέκυπτα. Είχα και το κόμπλεξ να μη γίνω
Μυτακίδης, να μη γίνω δηλαδή αφεντικό. Προτάσεις δεν είναι κακό να
δέχεσαι, εντολές όμως… Η αλήθεια είναι πως στο </span><em style="color: #cc0000;">Silent Disco</em><span style="color: #cc0000;">
είναι όλα τέλεια, εκτός από τα φωνητικά. Ήμασταν τρεις MCs και υπήρχε
ένα θέμα. Επίσης δεν ήμουν τόσο αφαιρετικός όσο είμαι τώρα. Κρατήσαμε
κάποια κομμάτια που ίσως έπρεπε να μείνουν απ’ έξω. Όσο πιο ελαφρύς
είναι ο δίσκος, τόσο καλύτερα. Τώρα το καινούριο μας θα είναι garage,
θα έχει δέκα κομμάτια.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Θα βγει φέτος; Πώς το κόβεις;</strong></div>
<div style="color: #cc0000; text-align: justify;">
Δεν έχω φτιάξει πλάνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr - Απρίλιος 2012)</div>
</div>Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4429151590324005064.post-3369329896550659982012-04-27T08:58:00.002-07:002012-04-27T09:01:01.823-07:00Το twitter ως ρινγκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHbMcODLghjHK4phHdC3T2ks3FmvQ3eyUtSu4hHqj-WbgPPnDJHwI_Bl45v5QLu0YqA9fDmstptf7gCCYsQhFIJlmWrYJEXjE8lh9vSuZVJ8vsesuYZV9Q-gX1RR5R3AHXtMr3qZhLNOw/s1600/twitfigth630new.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="244" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHbMcODLghjHK4phHdC3T2ks3FmvQ3eyUtSu4hHqj-WbgPPnDJHwI_Bl45v5QLu0YqA9fDmstptf7gCCYsQhFIJlmWrYJEXjE8lh9vSuZVJ8vsesuYZV9Q-gX1RR5R3AHXtMr3qZhLNOw/s320/twitfigth630new.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="color: #e06666;">
<i>Μεταξύ διασημοτήτων, οι πισώπλατες μαχαιριές ήταν ανέκαθεν συνηθισμένο φαινόμενο. Πλέον όμως οι «αγώνες» τους μεταδίδονται live μέσω twitter...</i></div>
<br />
<div style="color: cyan; text-align: justify;">
Oταν η Κόρτνεϊ Λαβ πληροφορήθηκε ότι ο Ντέιβ
Γκρολ των Foo Fighters είχε «εκμεταλλευτεί» σεξουαλικά την 19χρονη κόρη
της, εξέφρασε τον θυμό της λούζοντάς τον με κοσμητικά επίθετα στο
twitter. Μόνο ο περιορισμός των 140 χαρακτήρων μπορούσε να βάλει φρένο
στην οργή της. Από την πλευρά της, η νεαρή Φράνσις Μπιν ακολούθησε την
«παραδοσιακή» οδό της δημόσιας αντιπαράθεσης: Σύμφωνα με τα γραφόμενά
της η μητέρα της θα έπρεπε να τεθεί υπό απαγόρευση από το twitter…</div>
<div style="color: cyan;">
</div>
<div style="color: cyan; text-align: justify;">
Η συγκεκριμένη περίπτωση
είναι ενδεικτική της διάθεσης των σελέμπριτι να λύνουν τις σημαντικές ή
ασήμαντες διαφορές τους δημοσίως, βοηθούμενοι από τα social media.
Καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι βγάζουν το
άχτι τους δημοσίως, προς τέρψη χιλιάδων ανθρώπων. Οπως, για παράδειγμα,
ο παλαιστής C.M.Punk, ο οποίος τον περασμένο Φλεβάρη «τιτίβισε» ότι
ήθελε να τσακίσει στο ξύλο τον Κρις Μπράουν για τον ξυλοδαρμό της
Ριάνα. Ακόμα και οι υπεύθυνοι για τις προεκλογικές εκστρατείες των
Μπάρακ Ομπάμα και Μιτ Ρόμνεϊ έχουν ανταλλάξει βολές μέσω twitter για
φλέγοντα ζητήματα αλλά και για άλλα, επουσιώδη, όπως το ποιος από τους
δύο υποψήφιους αγαπάει περισσότερο τους σκύλους.</div>
<div style="color: cyan; text-align: justify;">
Σε ορισμένες
περιπτώσεις, βέβαια, τα πράγματα μπορεί να πάρουν δυσάρεστη τροπή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα -και εδώ-, η Κόρτνεϊ Λαβ. Πέρυσι, η χήρα του
Κερτ Κομπέιν υποχρεώθηκε να καταβάλει 430.000 δολάρια ως αποζημίωση σε
μία σχεδιάστρια ρούχων που προκάλεσε την οργή της όταν εξέφρασε την
«παράλογη» απαίτηση να πληρωθεί. Οι χαρακτηρισμοί με την οποία την
έλουσε η ατίθαση ντίβα από το twitter οδήγησαν τις δύο πλευρές στα
δικαστήρια. Οπως άλλωστε επισημαίνει ο διακεκριμένος Αμερικανός
ψυχίατρος Κάρολ Λίμπερμαν, «το twitter δεν το χρησιμοποιείς για να
τσακωθείς με κάποιον, αλλά για να τον ταπεινώσεις μπροστά σε όλο τον
κόσμο. Ολα τα social media και κυρίως το συγκεκριμένο, είναι τα μέσα
έκφρασης των δειλών».</div>
<div style="color: #a64d79; text-align: justify;">
</div>
<div style="color: #a64d79; text-align: justify;">
<i><span style="background-color: #f3f3f3;"><span style="color: black;">(Οπως δημοσιεύτηκε στο gynaikamag.gr - Aπρίλιος 2012)</span></span></i></div>
</div>Byronhttp://www.blogger.com/profile/02384505946850019230noreply@blogger.com0