Μπράβο!

Το εγχώριο γυναικείο ροκ συγκρότημα Katrin the Thrill, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα E.P. με τίτλο "Earth is calling us". Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση είδα στο οπισθόφυλλο του εν λόγω άλμπουμ πως «μέρος των εσόδων του καλλιτέχνη θα διατεθεί για την αναδάσωση των καμένων δασών της Ελλάδας».
Να λοιπόν ένας τρόπος να διορθωθούν τα προβλήματά μας. Δυο-τρία δισκάκια να βγούνε που να δίνουν ένα μικρό ποσοστό του κέρδους για καλούς σκοπούς (μιλάμε για cd που πολλούν εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα), θα μπορούμε πλέον να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας και τα δάση της.
Δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ; Μπορούν οι Katrin the Thrill. Σκέψου το...

Δυο φίλοι στην Ακρόπολη

The Boy at 6 D.O.G.S.

Η σούπα άργησε μια μέρα

Συνέντευξη Μαριέττα Φαφούτη

Τσάι, μουσική και διαφημίσεις
Γνωριμία με μια από τις πιο δραστήριες, χαρούμενες και ταλαντούχες νέες τραγουδοποιούς.
Όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κ» (Ιανουάριος 2011)

Του Βύρωνα Κριτζά

Σε μια τσαγερία όπου σερβίρονται όλες οι γεύσεις που μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους, μια νεαρή κοπέλα ζητάει «τσάι του βουνού». Τη λένε Μαριέττα Φαφούτη, είναι τραγουδοποιός, φοράει ένα λουλουδάτο φουστάνι και γελάει με την παραμικρή αφορμή. Με το που τη βλέπω, καταλαβαίνω πως η αισιόδοξη αύρα των τραγουδιών της δεν είναι επίπλαστη, αλλά αντικατοπτρίζει ένα έντονο στοιχείο του χαρακτήρα της.
Η πρώτη επαφή με τη μουσική ήρθε μέσω της μητέρας της, που έπαιζε στην κιθάρα τραγούδια της Αρλέτας. Η ίδια ξεκίνησε να μαθαίνει πιάνο κάπως αργά, στα δεκαπέντε της: «Η μουσική ήταν στο μυαλό μου κάτι πολύ όμορφο και από αυτά που άκουγα σκεφτόμουν πως θα μου το κατέστρεφαν με ανιαρές ασκήσεις». Τα χρόνια πέρασαν, βρέθηκε να παραδίδει και η ίδια μαθήματα και να γράφει μουσική για παραστάσεις, ταινίες, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές παραγωγές. Οι επιρροές από την ποπ συνδυάστηκαν με την αγάπη της για συνθέτες όπως ο Φίλιπ Γκλας και ο Ενιο Μορικόνε και το 2006 κυκλοφόρησε το σάουντρακ για την ταινία «Κράτησέ με» της Λουκίας Ρικάκη. Τον περασμένο Σεπτέμβρη όμως ήρθε η σειρά για μια πιο προσωπική δουλειά: To ντεμπούτο της ως ολοκληρωμένη τραγουδοποιός, με το “Τry a little romance” από την ανεξάρτητη Inner-Ear. Οι αγγλικοί στίχοι ταίριαξαν τόσο με τις μουσικές της, όσο και με την τάση της εποχής. Ηταν άραγε τυχαίο; «Εκφράζομαι πολύ πιο εύκολα με τα αγγλικά. Μου φαίνεται ανόητο να φτιάξει κάποιος έναν δίσκο ορμώμενος από μια τάση. Δεν ξέρω αν η έκρηξη του αγγλόφωνου τραγουδιού είναι μια μόδα παροδική. Στο λεγόμενο έντεχνο κάτι τέτοιο συνέβη, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει στ’ αλήθεια». Η ίδια πάντως απέφυγε να χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο, μολονότι το επίθετό της μπορεί να προκαταβάλλει ορισμένους αρνητικά. «Το “Φαφούτη” είναι η ταυτότητά μου, η καθημερινότητά μου και με αυτή την ειλικρίνεια ήθελα να υπογράψω τα τραγούδια μου».
Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τα κομμάτια της είναι τα καθαρά και ευκολομνημόνευτα ρεφρέν. Με τη βοήθεια αυτού ακριβώς του χαρίσματος, ανοίχτηκε πριν από χρόνια και η πόρτα των διαφημιστικών εταιριών. Τη ρωτάω πόσο δημιουργική αισθάνεται γράφοντας μουσική για προϊόντα: «Πάρα πολύ. Τα jingles είναι λίγο παρεξηγημένη υπόθεση. Δεν γίνομαι εγώ το προϊόν. Ο,τι μουσική και να γράψω θα έχει μέσα την ψυχή μου. Ακόμα κι αν μου ζητηθεί κάτι που δεν ταιριάζει στο στυλ μου, είναι μια πρόκληση. Νομίζω πως αυτό δεν κρύβει τίποτα κακό ή πουλημένο πίσω του».
H Mαριέττα λατρεύει το σινεμά, αλλά η τηλεόραση την ηρεμεί. «Παρά το χαμηλό επίπεδο των προγραμμάτων έχει μια ελαφρότητα που τη χρειάζομαι. Και δίπλα έχω το λάπτοπ. Ετσι χαλαρώνω». Οχι ότι της περισσεύει χρόνος... Tα πρωινά εργάζεται ως κειμενογράφος ενώ πριν από πέντε χρόνια έφτιαξε με την παρέα της το bankit.gr, ένα site προώθησης και επικοινωνίας νέων καλλιτεχνών που ζητούν την προσοχή μας. Από εκεί προέκυψε και το ARTogether Festival, που συνδυάζει διάφορες μορφές τέχνης και φέτος πραγματοποιήθηκε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.
Oπως βγαίνουμε από την τσαγερία, με ευχαριστεί εγκάρδια για τη συνέντευξη. Δεν είναι ο τύπος του ανθρώπου που σου δίνει την εντύπωση πως θα γυρίσει στο σπίτι και θα συνθέσει. Η ευγένεια που εκπέμπει όμως, μαζί με τα ρεφρέν της που γυρνάνε στο μυαλό μου καθώς παίρνω το δρόμο του γυρισμού, προμηνύουν κάποια εξέλιξη.

Μια βραδιά στου Τουρνά

Όπως (περίπου) δημοσιεύτηκε στο avopolis.gr- Ιανουάριος 2011

Αναρωτιέμαι τι γυρεύω εδώ πέρα: Παρουσιαστές πρωινών εκπομπών, ο Γιώργος Καπουτζίδης, η Πωλίνα, τζόβενα πρώην ροκάδες και γκόμενες που μάλλον δεν ήρθαν για να ακούσουν μουσική. Το «Τραπέζι Φίλων του Κώστα Τουρνά» στελεχώνεται από μια ντουζίνα ανθρώπους που με την οχλαγωγία τους προσδίδουν στη συμπαθητική κατά τα άλλα σκηνή της Αυλαίας ένα κλήμα ταβέρνας. Ο ίδιος, πριν βγει στη σκηνή, περιφέρεται από τραπέζι σε τραπέζι, υπέροχα προσιτός αλλά και εμφανώς δημοσιοσχετίστας. Τα πρόσφατα φλερτ του με την πολιτική (ως υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας), αλλά και την τηλεοπτική σαχλαμάρα (ως μέλος κριτικής επιτροπής σε σόου) αφήνουν το δικό τους στίγμα απόψε. Κι εγώ, που ήρθα παρασυρόμενος μονάχα από τα τραγούδια αγνοώντας όλα τ’ άλλα, νιώθω κάπως σαν ο ακάλεστος του πάρτι. Έχω έρθει και με άδεια χέρια…

Ο Τουρνάς ανεβαίνει στη σκηνή στις δώδεκα παρά είκοσι: Μαύρο πουκάμισο με ασημένια «γαλόνια» στους ώμους, άψογα χτενισμένο μαλλί και την πιο επιβλητική κορμοστασιά που μπορώ να σκεφτώ σε έλληνα ροκ σταρ, ακλόνητη παρ’ όλα τα εξήντα του χρόνια. Στα πρώτα κομμάτια, άγνωστα ως επί το πλείστον στο ευρύ κοινό, κάποιοι φίλοι από κάτω σηκώνουν χαρτόνια με βαθμολογίες-εκδικητικό «πείραγμα» για την κριτική του ιδιότητα. Το θεωρούν εξαιρετικά αστείο. Το κλήμα φτιάχνει κάπως με μια ρέγγε εκτέλεση του «Δεν μετανιώνω», για να ακολουθήσουν τέσσερεις ροκ διασκευές δια στόματος κιμπορντίστα και κιθαρίστα. Και ξαφνικά διάλειμμα. Ο Τουρνάς κατεβαίνει από τη σκηνή για να περάσει είκοσι λεπτά ακόμα στα φιλικά τραπέζια, κάπως σαν να είναι αυτή η κύρια διασκέδασή του και το live να αποτελεί αφορμή. Εγώ, στην άκρη του μπαρ, τον περιμένω να ξαναβγεί.

Στo δεύτερο μέρος, μετά από τρεις ακόμα διασκευές από τον κιμπορντίστα Ποίμη Πέτρου (φτάνουμε τις εφτά στο σύνολο), η βραδιά πλησιάζει τη μουδιασμένη της κορύφωση. Εδώ συναντάμε τον «Αχιλλέα απ’ το Κάιρο», το «Όπου φυσάει ο άνεμος», το «Στιγμές», το «Λεν’» και άλλες πολλές αληθινά εμπνευσμένες στιγμές από το παρελθόν. Κομμάτια που ανέδειξαν τον Τουρνά σε έναν από τους πιο δημοφιλείς έλληνες καλλιτέχνες κατά τη δεκαετία του ’70 και του ’80, άξιο μιμητή του βρετανικού glam rock και συνθέτη με χάρισμα για μελωδίες που τραγουδιούνται. Τα περισσότερα κομμάτια αποδίδονται άρτια, μου δημιουργούνται όμως δύο απορίες: Πρώτον, δεν καταλαβαίνω γιατί το μαγαζί προμηθεύει το κοινό με βεγγαλικά από αυτά που βάζουν στις τούρτες κατά τη διάρκεια των συναισθηματικών τραγουδιών. Δεύτερον, βρίσκω πραγματικά ανεξήγητη την τάση των μουσικών να τραγουδούν παράλληλα με τις μελωδίες που παίζουν και να αναλώνονται σε ατέλειωτα σόλο, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Τουρνάς ανάβει τσιγάρο και εγώ κοιτώ το ρολόι.

Με το που σταματάει η μουσική, φεύγω από το μαγαζί βιαστικά. H πιθανότητα για encore με βρίσκει ασυγκίνητο. Το “best of” του Τουρνά θα συνεχίσει να βρίσκεται σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου, μάλλον σαν ντοκουμέντο μιας εποχής που δεν έζησα και όχι σαν ενθύμιο της αποκαρδιωτικής σφαλιάρας του εδώ και τώρα.